Ξεκίνησα από χθες, ομολογουμένως όχι με ιδιαίτερη επιθυμία, να γράψω καμμιά κουβέντα για το ταλιμπανάκι μου. Ακόμη μέχρι τώρα, δεν έχω βρει το κέφι να γράψω, σε τι έχει μεταλλαχθεί η ζωή μας από τον Απρίλιο, που μπήκε στο σπίτι μας. Γράφοντας εντελώς περιληπτικά και περικόπτοντας πάαααρα πολλά που θα έπρεπε ακόμη να πω, προκειμένου να περιγράψω με τον καλύτερο τρόπο, τα όσα ζούμε τόσους μήνες, συνειδητοποίησα ότι είχα μπει στην 3η σελίδα Α4. Και σταμάτησα. Και αποφάσισα, απλώς να πω, ότι σχεδόν ένα 6μηνο τώρα, ζω με τον μικρό, όσα ανοίγονται σε θέματα καθημερινά στο φόρουμ. Τα πάντα όμως. Οτι έχει συζητηθεί ποτέ στο φόρουμ, σαν πρόβλημα κουταβίσιας συμπεριφοράς, τα ζήσαμε και τα ζούμε όλα στον υπερθετικό βαθμό. Κάποια, κάνοντας απλώς γαιδουρινή υπομονή, τα ξεπεράσαμε με το πλήρωμα του χρόνου. Κάποια καινούργια, περιμένουν την σειρά τους και τον τρόπο τους. Είμαστε ευλογημένοι, που έχουμε συνεχώς σημαντικότατη βοήθεια από εξαιρετικούς εκπαιδευτές, γιατί χωρίς αυτούς δεν ξέρω τι θα είχα κάνει, ειλικρινά.
Αποφάσισα λοιπόν, να βάλω απλώς και μόνο φωτό, για να δείτε πως έχει γίνει.
Λίγες χαριτωμένες στην αρχή. Ισως είναι και οι μοναδικές
