H ύψιστη απειλή κατά της υπερβολικής ταχύτητας
Ευχαριστώ παιδιά, για τα καλά σας λόγια.
Τα συγκεκριμένα μαυράκια το αξίζουν και με το παραπάνω.
Αν φτάσω ποτέ, να μιλάω έτσι και για τον Μάρκο, θα ζητήσω από τον admin να μου μηδενίσει τα post.
Στέλλιο...σ'ευχαριστώ πολύ. Είμαι πραγματικά πολύ υπεύθυνος άνθρωπος σε κάποια πράγματα. Τόσο, που ειλικρινά, δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου, σε ότι αφορά τα σκυλιά μου. Ακόμη και απο σκατοθάλασσα μέσα να περνάμε, το κάνουμε με το κεφάλι ψηλά και ύφος τέτοιο, που δεν τολμάει κανείς, ούτε να μας κοιτάξει. Βέβαια...βοηθάει και το χρώμα μας σ'αυτό...
Αν δεν ήμουν απόλυτα σίγουρη, ότι θα συμπεριφέρονταν άψογα, δεν θα τα πήγαινα πουθενά. Είμαι όμως σίγουρη, ξέρω ότι μπορούν να πάνε παντού και να μην καταλάβει κανείς ότι βρίσκονται ανάμεσά τους, οπότε παίρνω παραμάσχαλα την swiffer μου και το azax μου, και όλα καλά.
Η μόνη μαλακία που ομολογώ ότι έκανα, εντελώς βλακωδώς, ήταν να τα αφήσω μια φορά με ανοιχτή μπαλκονόπορτα και να φύγω. Ξεχνώντας πως ο Σώτος, δεν αφήνει να περάσει κανείς, χωρίς να το μάθουν και όλοι οι υπόλοιποι
Βέβαια, με τόση ερημιά, άντε να έκανε το πολύ κανά-δυό γαβ [στα οποία ούτε και θα έδωσε κανείς σημασία, γιατί έτσι κι αλλιώς, τόσο ο μοναδικός δρομάκος του χωριού, όσο και ο προαύλιος χώρος των διαμερισμάτων, ήταν γεμάτα σκυλιά, που χάλαγαν κόσμο κάθε μέρα, όλη μέρα κυνηγώντας ότι κουνιόταν και ανέπνεε
] , αλλά την επόμενη φορά, έκλεισα απλώς τις μπαλκονόπορτες και ήταν όλα τέλεια.