Πάει κι αυτός ο αγώνας. Λιώσαμε από την ζέστη, αλλά το ευχαριστηθήκαμε.
Το τρελλό μου το αγόρι, δείχνει επιτέλους, σημάδια βελτίωσης. Μάλλον
Σταμάτησε να ακυρώνεται από μόνος του, και τον ακυρώνω εγώ τώρα, βλακωδώς.
Είναι πολύ πιό συγκεντρωμένος, πετυχαίνει σχεδόν 100% τις εισόδους στο σλάλομ, που θεωρείται δύσκολο κομμάτι, είναι γενικά εντυπωσιακός, αλλά αποφάσισε αυτό το σκ, να αρχίσει να απογειώνεται από τις επαφές και να ρίχνει τις μπάρες
Δεν πειράζει. Δεν έχουμε λόγο να βιαζόμαστε. Είναι υπερχαρούμενος [αν και η Εφη λέει, ότι στρεσάρεται στους αγώνες
] και καρακούκλαρος! Είναι βολίδας και αν δεν τον καθυστερούσα εγώ, που δεν τον προλαβαίνω με την καμία, θα πέταγε ακόμη περισσότερο!
Enjoy Μαρκούλη λοιπόν!
Το πρώτο run, έχει μεγάλη πλάκα. Κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του Μάρκου, που έχει εξαιρετικό distance handling. Δηλαδή...του λες και πάει μόνος του. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί αν περίμενε να τον προλάβω εγώ και να του δείξω από κοντά, ακόμη εκεί θα ήμασταν! Σε μια μεγάλη διαδρομή λοιπόν, στην οποία η κριτής, χρησιμοποίησε όλο τον χώρο!!!! και οι συμμετέχοντες στην πλειοψηφία τους μουρμούραγαν, εγώ...γέλαγα. Και γέλαγα από το [θετικό μας] αποτέλεσμα και στην διάρκεια του αγώνα, αν και στο τέλος, πάλι δεν τον πρόλαβα και τον χρέωσα με έξτρα ποινή