Γυρνώντας από τη βραδινή βόλτα μπαίνουμε με το μικρό στην πολυκατοικία και επειδή ήθελα να δω κάτι παραέξω από την είσοδο αλλά ήθελα να είμαι άνευ Άρη, είπα να μην τον πάω πάνω γιατί μια ματιά ήθελα να ρίξω μπαμ-μπαμ 10 δευτερόλεπτα, αλλά τον δέσω με το λουρί στο κάγκελο της σκάλας στο βάθος της εισόδου για να είμαι σίγουρη ότι δεν θα κάνει κανά ντου όπως θα μπω-βγω.
Με το που έκανα 2 βήματα να απομακρυνθώ, να σαβουρντίζεται να με παίρνει στο κατόπι, να είμαι μόνο ένα βήμα πίσω του κι αυτός να τραβάει τόσο που το κολάρο του φτασε στο μάγουλο (ανάποδα τραβούσε), μιλάμε να είναι στο πνίξιμο και να τραβάει σαν τρελός. Να πηγαίνω προς τη σκάλα για να μην πνιγεί, να τον βάζω να κάτσει και να κάνω μόλις 3 βήματα πίσω και πάλι τα ίδια, τι "περίμενε" να του λέω (το "μείνε" μας), τίποτα. Ως που την 3η-4η φορά που πήγα προς τη σκάλα και του πα να κάτσει άρχισε να τρίβεται και να κάθεται πάνω στα πόδια μου, τον έλυσα και ανεβήκαμε. Ανέβασε ένα άγχος, είχε μια αγωνία στη μούρη, άλλο πράμα.
Και δεν είναι ότι δεν ήταν εξοικειωμένος με το μέρος, το βράδυ που δεν έρχεται κανείς τον λύνω πολύ συχνά στην είσοδο μόλις γυρνάμε και κάνουμε λίγο εξάσκηση στο μείνε, έλα, κάτσε, μαζί κτλ πριν ανεβούμε γιατί έχει χώρο, έχει κ τα σκαλιά που τα ανεβοκατεβαίνουμε κτλ.
Ότι τι? Άγχος αποχωρισμού? Το δέσιμο σε σταθερό μέρος? Τρελάθηκε μιλάμε, ήταν σε φάση "πνίγομαι, σπάω το λουρί, σπάω και το σαπιοκάγκελο αλλά μη φύγεις χωρίς εμένα". Η αλήθεια είναι ότι ποτέ μου δεν τον έχω δέσει ξανά σε σταθερό σημείο.