Είναι το καλύτερο σκυλί του κόσμου, τέλος! (δεν είναι, αλλά λέμε τώρα)
Ο Άρης γενικά αφιονίζεται μόλις δει οτιδήποτε (που μοιάζει έστω) σε σκυλί, θέλει με λυσσαλέα τρέλα να πάει σ'αυτό. Είναι το μόνο μου πρόβλημα πλέον με αυτό το σκυλί νομίζω.
Long story as short as possible, πάρκο, βλέπει σκιά σκυλιού, τρελαίνεται κλασσικά αλλά ενώ συνήθως του λέω δεν θα πάμε και κάθεται αν και σε αναμμένα κάρβουνα, τώρα τραβάει. 5 λεπτά εγώ πισωγυρίσματα, ζιγκ ζαγκ, κυκλάκια, "μαζί" κτλ, με γράφει, αρχίζω και συγχίζομαι. Βλέπουμε πάλι από μακριά κάποιον να πλησιάζει με ένα σκυλί προς τα μας, συνεχίζω απτόητη τα πίσω μπρος, τίποτα, τραβάει.
Πώς μου ρθε μια στιγμή να τον πιάσω από τη βάση του λουριού και το κολάρο ταυτόχρονα για να τον ελέγχω καλύτερα, να τον γυρίσω με το σώμα να κοιτάξει αλλού να ξεκολλήσει. Ε πως σηκώνω το χέρι μου να πιάσω μόνο λουρί ενώ αυτός ακόμα τραβάει και... μένω με το λουρί στο χέρι γιατί έτσι όπως τον είχα πιάσει πριν το είχα ξεκλιπάρει!
Και φεύγει τρέχοντας αυτός, όχι τρέχοντας, καλπάζοντας προς το άλλο σκυλί. Πάει λέω το σκυλί μου, το χασα, περνάνε απ'το μυαλό μου διάφορα, ότι ο δρόμος που πάνε όλοι σαν τρελοί είναι 5 μέτρα πιο εκεί, ότι θα φτάσει το άλλο σκυλί κι ότι θα γίνει σκοτωμός, ότι λόγω αυτής της έντασης δεν θα με ακούσει, δεν θα σταματήσει να τρέχει, τα παιξα!
Τρέχω λίγο πίσω του και τον φωνάζω μία, τίποτα. Εκεί συνειδητοποίησα ότι χειρότερα να τρέχω πίσω του, σταματάω και πατάω μια στεντόρεια φωνή "Ααααρηηηηηηηη", παίζει ρε παιδιά να μ'ακούσανε και στα καραβάκια που κάνουν βόλτα στο Θερμαϊκό.
Σταματάει, 6-7-8 μέτρα παραπέρα, γυρνάει με κοιτάει, σκέφτομαι αν πρέπει να κουνηθώ να πάω προς το μέρος του ή θα νομίζει ότι τον μαλώνω κ θα φοβηθεί, ήμουν σίγουρη ότι θα με γράψει κι ότι απλά γύρισε στιγμιαία που τον φώναξα και θα συνεχίσει στο σκοπό του, νιώθω το εγκεφαλικό να 'ρχεται, και.. θαύμα. Του λέω "έλα εδώ" (και δεν ήμουν και ήρεμη), κατεβάζει το κεφάλι και κάνει 2 δειλά βήματα προς το μέρος μου. Χαλαρώνω λίγο, του λέω ήρεμα "έλα εδώ παιδί μου", και αρχίζει και περπατάει προς το μέρος μου!!!! Κόντεψα να κατουρηθώ απάνω μου, δεν το περίμενα, με φτάνει, του βάζω το λουρί, του πάτησα μια αγκαλιά και κάτι φιλιά ρε παιδιά, άλλο πράμα!
Και σε εκείνη τη φάση περνάει και το σκυλί το περί ου ο λόγος που τελικά ήταν γνωστή μας θηλυκιά (δε νομίζω να την είχε αναγνωρίσει πιο πριν) και ξελιγώθηκαν στο παιχνίδι.
