Είχα σκοπό να περιμένω τους 6 μήνες, αλλά τις τελευταίες εβδομάδες έχουν γίνει πολύ ωραίες μικροαλλαγές, οπότε, μετά από 5 μήνες και κάτι μέρες, ας κάνουμε μια ενημέρωση.
Καταρχάς, η Μάρλευ πλέον σνομπάρει τις κροκέτες της. Πρόβλημα, φυσικά, αλλά ένα πρόβλημα που ταυτόχρονα με χαροποιεί κιόλας. Πήγαμε από το ‘δεν πλησιάζω το φαγητό και αν το πλησιάσω παίρνω δυο κροκέτες και τρέχω στην γωνία’ στο ‘εισπνέω την τροφή’ στο ‘τρώω άνετα αλλά μόνο μπροστά σας και αν υπάρχει κάποιος ξένος κάνω ότι έκανα στην αρχή’ στο ‘ξέρω ότι θα λυγίσεις και όλο και κάποιο μεζεδάκι θα μου δώσεις, οπότε σιγά μην φάω αυτές τις αϊδίες’. Τώρα ελπίζω να πάμε σιγά σιγά στο ‘τρώω όλο μου το φαγητό στοπ. δεν έχω την μπριζολίτσα δεδομένη στοπ. τα μεζεδάκια είναι προνόμιο όχι κεκτημένο δικαίωμα στοπ ’. Κοπρίτης, τι να πει κάνεις…
Από εκεί που δεν έκανε ρούπι όταν τις φορούσες το λουρί (πόσο μάλλον εκτός σπιτιού), προχωρήσαμε στο να γυρνάει τούμπα όταν το έπιανες μεν, να μην θέλει να κατέβει από τον καναπέ, αλλά να κουνάει ούρα μόλις ανοίγει η πόρτα. Προχθές, για πρώτη φόρα (και ελπίζω όχι και τελευταία γιατί επανάληψη δεν έχει υπάρξει ακόμα), μόλις έπιασα τα λουριά της ΚΑΘΗΣΕ μπροστά στην πόρτα. Ούτε τούμπα γύρισε να μην κουμπώνει το στηθόλουρο, ούτε πόδια σήκωσε να μην μπορώ να τα χώσω στις τρύπες. Απλά κάθισε εκεί και περίμενε. Φυσικά στις βόλτες είναι ακόμα φοβισμένη, ειδικά με μηχανάκια και φορτηγά, αλλά πλέον όταν συναντάμε σκυλιά και δεν κάνουν κίνηση να την πλησιάσουν περνάμε από απόσταση αλλά χωρίς δράματα. Μάλιστα, με ένα σκυλάκο φίλων, από εκεί που τις δύο πρώτες φορές του γρύλιζε και δεν τον πλησιάζει για κανένα λόγο, πλέον κάνουν τρελό παιχνίδι.
Το τελευταίο που με κάνει να χαίρομαι απίστευτα πολύ, είναι οι αλλαγές στην συμπεριφορά της προς εμάς, αλλά και άλλους ανθρώπους γενικότερα. Υποτακτική ούρηση καθόλου πλέον, από το κάθε τρεις και λίγο. Σιγά σιγά πήγαμε από το να μην μας πλησιάζει αν δεν ξαπλώναμε κάτω, στα χαλαρά παιχνίδια στον καναπέ (όπου και η παραμικρή απότομη κίνηση την έκανε να τρέχει να σωθεί), στα έντονα παιχνίδια στον καναπέ, στο να την παίρνω αγκαλιά και να την πετάω στην άλλη άκρη του καναπέ και να έρχεται και γι’άλλο. Μέχρι αυτή την βδομάδα, κάθε φορά που παίζαμε έπρεπε να είναι στον κανάπε και εγώ είτε να στέκομαι κάτω από τον καναπέ, είτε να κάθομαι πάνω του. Με χαρά ανακοινώνω ότι παίξαμε και το πρώτο μας κρυφτοκυνηγιτό. Να την κυνηγάω εγώ, να την φτάνω, να τρέχω μακριά και να με κυνηγάει αυτή. Και το ανάποδο. Να κρύβομαι πίσω από την πόρτα, να πετάγομαι όταν πλησιάζει και αυτή να κάνει σαν χαζοκούταβο από την χαρά της.
Σταμάτησε και να γαυγίζει ανελλιπώς στο κουδούνι (τσιτώνεται βέβαια ολόκληρη), την πήραμε μαζί μας δύο τρεις φορές σε σπίτι με πολλά άτομα και την τελευταία φορά το μοσχάρι επέλεξε αγκαλιά άλλου αντί για την δικιά μας (χαλάλι της αλλά να πάει να χεστεί). Κάθεται με υπομονή να της καθαρίσουμε το αυτί (αυτό με την τρελή παραγωγή κεριού) με μπατονέτα και να της βάλουμε υγρό. Έμεινε και μια βδομάδα με τους γονείς μου διότι διακοπές είναι αυτές, πρέπει κάποτε να πάμε και εμείς. Σίγουρα ξεχνάω πράγματα, αλλά το πιο σημαντικό νομίζω είναι ότι πλέον κάθε φορά που σηκώνουμε χέρι δεν τρέμει από τον φόβο, είτε χώνει την κεφάλα της, είτε χώνει τις "δοντάρες" της.
