off-topic - και ζητώ συγγνώμη, προκαταβολικά, γι' αυτό:
Φίλοι μου,
Σας "αγαπάω" όλους... ή, τουλάχιστον, έχω εκτιμήσει αρκετούς από εσάς για το γραπτό λόγο - συμβουλές - απόψεις - ευαισθησία σας... και για όλο το τεράστιο υλικό, που βγήκε μέσα από τη δική σας αγωνία για τα ζώα σας...
και έχω εκτιμήσει, επίσης, κάποιους από εσάς, επειδή σας συνάντησα και είδα τη δική σας αλήθεια, μέσα στα μάτια σας...
Γι' αυτό, εξάλλου, γράφω ακόμα...
Για τη Μόκα, για τον Casper και για τις σκέψεις - αναζητήσεις που κάνω...
Για να βρω, κατά μιά έννοια, απαντήσεις από πραγματικά έμπειρους ανθρώπους, που αγαπάνε το "σκύλο"...
Και γράφω ακόμα και για κάτι άλλο: (Θέλω να ελπίζω ότι) ο Casper και η Μόκα δεν ξέρουν να διαβάζουν τα posts μου...
Εσείς, όμως, ξέρετε!!!
Με αυτά τα λόγια, θέλω να σας πω ότι δεν είναι απαραίτητο, αυτά που σας γράφω εσάς να τα εισπράττουν αυτόματα και τα σκυλιά μου...
Με αυτά τα λόγια θέλω να σας πω ότι, με όση αγωνία (και ασχετοσύνη άφθονη) και να απευθύνομαι σε σας, δεν είναι απαραίτητο να εισπράττει τα ίδια πράγματα (ή, τουλάχιστον, στην ίδια ένταση) και ο σκύλος μου...
Είναι πιθανότατο να είμαι αρκετά (έως πολύ) πιο χαλαρός με τα σκυλιά μου απ' ότι με σας...
το σκέφτηκε κανείς αυτό?
Σεμνύνομαι να σας πω ότι είμαι επικεφαλής (τρομάρα μου...) μιάς επιχείρησης, από την οποία (εδώ και 14 χρόνια) 10 οικογένειες (στη σημερινή συγκυρία!) πρέπει να ζήσουν...
Οι άνθρωποι αυτών των οικογενειών έχουν γνωρίσει τον johnk (ή, όπως αλλιώς ονομάζεται) όπως ακριβώς εσείς: Να ψάχνει, να ψάχνεται, να τεστάρει τον εαυτό του, να προσπαθεί να "πιάσει" το βηματισμό της αγοράς, να μάθει, να παραδέχεται τα χοντρά του σφάλματα, να ζητάει συγγνώμη...
και όλοι αυτοί πιστεύουν ότι θα ευημερήσουν, ακόμα και στη σημερινή συγκυρία...
Σεμνύνομαι να σας πω ότι ο άνθρωπος που σας γράφει αυτή τη στιγμή είναι πατέρας 4 παιδιών (λίγο ώριμων σήμερα, αλλά παιδιών!) και σύζυγος (θέλω να ελπίζω - και προσπαθώ - στοιχειωδώς καλός!)...
Ποτέ (πάντα, μέχρι σήμερα), τα παιδιά μου και η σύζυγός μου δεν ένιωσαν ανασφάλεια για οποιοδήποτε θέμα της ευημερίας τους και της υγείας τους... της χαράς τους και της ηρεμίας τους... Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές μου...
Μπορεί να μην κοιμήθηκα τα βράδια, μπορεί να ένοιωσα ότι "Γιάννη, κάπως έτσι θα σε βρουν πεσμένο, κάποια μέρα"... αλλά έχω (μέχρι τώρα) καθοδηγήσει την "αγέλη" μου σε ήρεμα νερά...
Και, θα με πιστέψετε???
Ο Casper, όταν "διανοούμαι" (όχι όταν το κάνω) ότι θα ντυθώ για να πάω στη δουλειά μου, κάθε πρωί, αρχίζει και τρελαίνεται, σταματάει την κάθε πλάκα που ασχολείται και ακολουθεί το παντελόνι μου...
Εδώ και 20 μήνες, που έχω αποκτήσει τη Μόκα και που έχω γίνει μέλος του dogforum, όλοι (φίλοι και "αντίπαλοι") διατείνονται πως εγώ και η γυναίκα μου έχουμε κάνει το αμάρτημα να τη χαλάσουμε... "Περιβαλλοντικοί" (του πολύ πρόσφατου χρονικού διαστήματος) λόγοι και, σε καμμία περίπτωση, γονιδιακοί ή άλλοι, πιο παλιοί...
Ας είναι...
Εμείς ξέρουμε ότι αγαπάμε τα σκυλιά μας... Τα λατρεύουμε, θα "πεθάνουμε" γι' αυτά...
Εμείς ξέρουμε ότι αγαπάμε το "σκύλο" και (για να μην ξεχνιόμαστε) αγαπάμε και τη "σκύλα"...
Δεν μπορεί, κάτι θα καταλάβουν κι αυτά... Είναι "μαζί μας" επί 140.000 χρόνια...
Σας ευχαριστώ θερμά!