Καταρχήν να συστηθώ: Είμαι κυνοφοβικός..
ΕΙδού η ιστορία: Όταν ήμουν 4-5 χρονών ο πατέρας μου μας πήρε ένα κουτάβι με το οποίο παίζαμε και υπεραγαπούσαμε. Δυστυχώς, καθώς το υπερκινητικό σκυλί μεγάλωνε, η μητέρα μου άθελά της μου μετάδωσε τη φοβία της για τα σκυλιά (αγαπούσα το σκυλί αλλά το φοβόμουν) και την κουβαλάω μέχρι σήμερα.
Το πρόβλημα έχει γίνει αρκετά έντονο τα τελευταία χρόνια όπου πηγαίνω για τρέξιμο και ποδηλασία, σε βαθμό που αποφεύγω να τρέξω σε δρόμους-πάρκα που έχει σκυλιά, ή να ποδηλατήσω σε περιοχές που έχω εντοπίσει αδέσποτα, αλλάζω δρόμο και κρύβομαι πίσω από άλλους.. Βέβαια ξέρω ότι ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου και ότι οι φόβοι μου είναι παράλογοι..
Από την άλλη, η σύντροφός μου, η οποία είχε ένα μποξεράκι όταν ήταν μικρή και το έχασε από ασθένεια, τα υπεραγαπά, δεν φοβάται γιατί ξέρει να τα ψυχολογεί (κάτι που δεν καταφέρνω εγώ)και με προτρέπει να αποκτήσουμε ένα κουτάβι το επόμενο διάστημα όπου μετακομίζουμε σε σπίτι με κήπο (και δυστυχώς για μένα σε γειτονιά με πολλά αδέσποτα..)
Έχω διαβάσει ότι ίσως η καλύτερη μέθοδος για να ξεπεράσω τη φοβία μου, είναι η σταδιακή και ελεγχόμενη έκθεση σε αυτή. Δυστυχώς δεν έχουμε φίλους που να έχουν σκύλο για να μας βοηθήσουν σε αυτό.
Λοιπόν τι λέτε; Είναι καλή ιδέα; Η αλήθεια είναι ότι θέλω κι εγώ σκύλο..
ps. Sorry για το μακρύ ποστ..
ΕΙδού η ιστορία: Όταν ήμουν 4-5 χρονών ο πατέρας μου μας πήρε ένα κουτάβι με το οποίο παίζαμε και υπεραγαπούσαμε. Δυστυχώς, καθώς το υπερκινητικό σκυλί μεγάλωνε, η μητέρα μου άθελά της μου μετάδωσε τη φοβία της για τα σκυλιά (αγαπούσα το σκυλί αλλά το φοβόμουν) και την κουβαλάω μέχρι σήμερα.
Το πρόβλημα έχει γίνει αρκετά έντονο τα τελευταία χρόνια όπου πηγαίνω για τρέξιμο και ποδηλασία, σε βαθμό που αποφεύγω να τρέξω σε δρόμους-πάρκα που έχει σκυλιά, ή να ποδηλατήσω σε περιοχές που έχω εντοπίσει αδέσποτα, αλλάζω δρόμο και κρύβομαι πίσω από άλλους.. Βέβαια ξέρω ότι ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου και ότι οι φόβοι μου είναι παράλογοι..
Από την άλλη, η σύντροφός μου, η οποία είχε ένα μποξεράκι όταν ήταν μικρή και το έχασε από ασθένεια, τα υπεραγαπά, δεν φοβάται γιατί ξέρει να τα ψυχολογεί (κάτι που δεν καταφέρνω εγώ)και με προτρέπει να αποκτήσουμε ένα κουτάβι το επόμενο διάστημα όπου μετακομίζουμε σε σπίτι με κήπο (και δυστυχώς για μένα σε γειτονιά με πολλά αδέσποτα..)
Έχω διαβάσει ότι ίσως η καλύτερη μέθοδος για να ξεπεράσω τη φοβία μου, είναι η σταδιακή και ελεγχόμενη έκθεση σε αυτή. Δυστυχώς δεν έχουμε φίλους που να έχουν σκύλο για να μας βοηθήσουν σε αυτό.
Λοιπόν τι λέτε; Είναι καλή ιδέα; Η αλήθεια είναι ότι θέλω κι εγώ σκύλο..
ps. Sorry για το μακρύ ποστ..