Frenchie κι εσύ κανισάνθρωπος είσαι 
Μα δεν είναι υπέροχα?
Τι όμορφα παιδικά χρόνια έζησες... Δε γράφεις ένα βιβλίο?
Μα δεν είναι υπέροχα?
Τι όμορφα παιδικά χρόνια έζησες... Δε γράφεις ένα βιβλίο?
Ιστορίες- Η πρώτη μέρα!
- Thread starter Chloe
- Ημερομηνία δημιουργίας
Εχουμε 2 γατια και εναν σκυλο σε νοικιασμενο διαμερισμα!cocker-fan said:
Δεν γουσταρω ουτε φασαριες, ουτε μετακομισεις και για αυτο.....
Μαλλον θα αργησεις πολυ ακομα!
Ασε που δεν ξερεις που θα σε βγαλει ο δρομος σου- και εγω Αμερικαν Κοκερ ΔΕΝ ΘΕΛΩ!
Ξεκινισα με κανις- λογο γονεων και επειδη καπος μου το επιβαλλαν.Chloe said:Frenchie κι εσύ κανισάνθρωπος είσαι
Μα δεν είναι υπέροχα?
Τι όμορφα παιδικά χρόνια έζησες... Δε γράφεις ένα βιβλίο?
Αλλα ΔΕΝ ειμαι κανισανθρωπος. Μαρεσει να τα κουρεβω, μαρεσει και το τσαχπινικο υφακι και το χαρουμενο ταμπεραμεντο τους, αλλα ειμαι βαμμενη μπουλντογκου πια!!
Πιο πολυ μαρεσει η ψυχη και ηρεμια των μπουλντογκ!!
Oταν σε συμφερει λες αλλα... [-(FrenchieFan said:
Ξερω...
Θα παρεις... :twisted:
Eντιτ :
Ας με υιοθετησει καποιος που να μπορει να παρει στο σπιτι του κοκερ...
Chloe??ROTTIE?? :roll:
Chloe said:
Μα δεν μπορουσαν να κανουν και αλλιως...το κλαμα που εριξα για τον γατο..δεν το αντεξαν τα αφτια τους... :lol: :lol: :lol: :lol:
Ηταν η πιο ωραια μερα της ζωης μου..,αλλα οταν βρηκα τον μουσουδο μου ..(τον μικρο) ηταν επισης αλλη μια ωραια μερα στην ζωη μου..,
δεν θελω να τον αδικησω..
Αν και ο πρωτος σκυλος... ειναι παντα βαθια μεσα στην καρδια σου ο πρωτος σκυλος..
Όλοι θέλατε δηλαδή.... Εγώ πάλι όχι! :lol: :lol: :lol:
Κάποια στιγμή ο αδελφός μου είχε έλθει σπίτι και είχε ανακοινώσει ότι η σκύλα ενός φίλου του περίμενε κουτάβια και ότι ήθελε να πάρει ένα. Αφού τον κράξαμε οικογενειακώς ο καθένας για δικούς του λόγους (η μαμά δεν ήθελε άλλο σκυλί στο σπίτι, ο μπαμπάς είχε το δικό του και καμία όρεξη να νταντεύει άλλο, εγώ γιατί καμία σχέση με το "άθλημα" δεν είχα και ούτε ήθελα να αποκτήσω...)
Με τα πολλά το ξεχάσαμε. Ώσπου μια κρύα νύχτα του Γενάρη ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα ο αδελφός μου κρατώντας αυτο:
Τι τα θέτε..... Πολύ θέλει ο άνθρωπος? :roll:
Με το που μπήκε σπίτι πήγε και για ύπνο πάνω στην παντόφλα μου....
..............
Έπαθα έρωτα σας λεωωωωωωωωωωωω!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Κάποια στιγμή ο αδελφός μου είχε έλθει σπίτι και είχε ανακοινώσει ότι η σκύλα ενός φίλου του περίμενε κουτάβια και ότι ήθελε να πάρει ένα. Αφού τον κράξαμε οικογενειακώς ο καθένας για δικούς του λόγους (η μαμά δεν ήθελε άλλο σκυλί στο σπίτι, ο μπαμπάς είχε το δικό του και καμία όρεξη να νταντεύει άλλο, εγώ γιατί καμία σχέση με το "άθλημα" δεν είχα και ούτε ήθελα να αποκτήσω...)
Με τα πολλά το ξεχάσαμε. Ώσπου μια κρύα νύχτα του Γενάρη ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα ο αδελφός μου κρατώντας αυτο:
Τι τα θέτε..... Πολύ θέλει ο άνθρωπος? :roll:
Με το που μπήκε σπίτι πήγε και για ύπνο πάνω στην παντόφλα μου....
..............Έπαθα έρωτα σας λεωωωωωωωωωωωω!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Εγω θα σας πω για τη Χιονα...
ειχε περασει 1μιση μηνας απο τον θανατο του Ρεξ,εγω ακομα κομματια,κλαμα καθε μερα,εφιαλτες κ δεν συμαζευεται.εβλεπα σκυλο κ εκλαιγα κτλ κτλ...
αρχεσ Γεναρη,μπηκα νετ να δω αγγελιες.βρηκα απειρα κουταβια.θελαμε μικροσωμο για να ειναι κ μεσα στο σπιτι ταχα μ,στα κρυφα εγω κοιταζα και κατι κοπρους θηρια ή οταν πετυχενα καποιο ν μιαζει στο Ρεξ αντε παλι κλαμα.απο χιλιαδες αγγελιες π βρηκα,πηρα σε 2 και σε αυτες τις 2 ειχαν δωσει τα κουταβια.σε αυτες τις 2 π πηρα ,δεν το εκανα με χαρα.κατι με κραταγε.ετσι ενα βραδυ λεω ''τι κανω???αδεσποτα!δεν θα το βρω εγω,θα με βρει αυτο''.και αφησα στη τυχη τα πραγματα.
5 Ιανουαριου 2008,12 κ κατι το μεσημερι,γυριζαμε απτη θεια μ.περνωντας απτο πετ σοπ της γειτονιας μ ,κοιταζω προς τις αποθηκες και βλεπω κατι ασπρο να τρεχει διπλα στους καδους.πεταγομαι ''ΣΤΑΜΑΤΑΑΑΑ!!!''
Η μανα μ τρομαξε,μλκια μ π φωναξα.μ λεει παμε σουπερ μαρκετ κ γυριζουμε!!!εγω να φωναζω,να λεω οοοχι.τεσπα,πηγαμε μετα το σουπερ μαρκετ γτ δεν την αφησα να ψωνισει.παμε στην αποθηκη κ λεω σε εναν υπευθυνο ''καλημερα σας!διπλα ειδα ενα κουταβι.ειναι αδεσποτο?να το παρω?''μ λεει ''παρε ΟΣΑ θες''.τι λεει?ενα δεν ειναι?παω κοντα κ βλεπω 7.βουρκωνω γτ τα λυπηθηκα ολα.ηθελα θυληκο.ηταν 2 μπεζ,τα τραβαω κ τα δυο γτ κρυβονταν και σηκωνω τη Χιονα.ΗΤΑΝ ΜΠΕΖ!την ξεσκονιζω λιγο κ ασπρισε καπως.λεω ''αυτο'',''η Χιονουλα''.
Τα υπολοιπα ξερετε, τσισα παντου,διαροιες,flagyl και τετοια,σκ@τ@ με το τσουβαλι,κουταβι κλασικα κτλ... δεν ακουστηκε ποτε κλαμα της βραδυ κ τετοια.το πιο ησυχο κουταβι π εχω δει...εχω τις εικονες ολοζωντανες.και απτον Ρεξ θυμαμαι τα παντα απτη πρωτη μερα.
ειχε περασει 1μιση μηνας απο τον θανατο του Ρεξ,εγω ακομα κομματια,κλαμα καθε μερα,εφιαλτες κ δεν συμαζευεται.εβλεπα σκυλο κ εκλαιγα κτλ κτλ...
αρχεσ Γεναρη,μπηκα νετ να δω αγγελιες.βρηκα απειρα κουταβια.θελαμε μικροσωμο για να ειναι κ μεσα στο σπιτι ταχα μ,στα κρυφα εγω κοιταζα και κατι κοπρους θηρια ή οταν πετυχενα καποιο ν μιαζει στο Ρεξ αντε παλι κλαμα.απο χιλιαδες αγγελιες π βρηκα,πηρα σε 2 και σε αυτες τις 2 ειχαν δωσει τα κουταβια.σε αυτες τις 2 π πηρα ,δεν το εκανα με χαρα.κατι με κραταγε.ετσι ενα βραδυ λεω ''τι κανω???αδεσποτα!δεν θα το βρω εγω,θα με βρει αυτο''.και αφησα στη τυχη τα πραγματα.
5 Ιανουαριου 2008,12 κ κατι το μεσημερι,γυριζαμε απτη θεια μ.περνωντας απτο πετ σοπ της γειτονιας μ ,κοιταζω προς τις αποθηκες και βλεπω κατι ασπρο να τρεχει διπλα στους καδους.πεταγομαι ''ΣΤΑΜΑΤΑΑΑΑ!!!''
Η μανα μ τρομαξε,μλκια μ π φωναξα.μ λεει παμε σουπερ μαρκετ κ γυριζουμε!!!εγω να φωναζω,να λεω οοοχι.τεσπα,πηγαμε μετα το σουπερ μαρκετ γτ δεν την αφησα να ψωνισει.παμε στην αποθηκη κ λεω σε εναν υπευθυνο ''καλημερα σας!διπλα ειδα ενα κουταβι.ειναι αδεσποτο?να το παρω?''μ λεει ''παρε ΟΣΑ θες''.τι λεει?ενα δεν ειναι?παω κοντα κ βλεπω 7.βουρκωνω γτ τα λυπηθηκα ολα.ηθελα θυληκο.ηταν 2 μπεζ,τα τραβαω κ τα δυο γτ κρυβονταν και σηκωνω τη Χιονα.ΗΤΑΝ ΜΠΕΖ!την ξεσκονιζω λιγο κ ασπρισε καπως.λεω ''αυτο'',''η Χιονουλα''.
Τα υπολοιπα ξερετε, τσισα παντου,διαροιες,flagyl και τετοια,σκ@τ@ με το τσουβαλι,κουταβι κλασικα κτλ...
δεν ακουστηκε ποτε κλαμα της βραδυ κ τετοια.το πιο ησυχο κουταβι π εχω δει...εχω τις εικονες ολοζωντανες.και απτον Ρεξ θυμαμαι τα παντα απτη πρωτη μερα.
Και γέλασα και δάκρυσα με τις ιστορίες σας.
Εγώ θα σας πω για τη Νοέλα μιας και ήταν το πρώτο σκυλί που ήρθε για να μείνει σπίτι μας. Οι γονείς μου δεν ήθελαν τα σκυλιά και τα αδέσποτα που κουβαλούσα τα έδιωχναν. Ήταν παραμονές Χριστουγέννων, ήμουν στα 27 κι έμενα με τη μαμά μου, μια αρκετά δύσκολη οικονομικά περίοδο. Με ρωτάει η μητέρα μου τι δώρο θέλω κι εγώ βέβαια απάντησα ότι δε χρειαζόμουν τίποτα και τα είχα όλα. Εκείνη όμως ήξερε τι ήθελα πάντα. Έτσι ένα απόγευμα με στέλνει στο φωτογραφείο να πάρω κάτι φιλμ που είχε αφήσει. Γυρνώντας βρίσκω δεμένο κάτω ένα σκύλο και φυσικά παράτησα τα πάντα κι αρχίσαμε να ζούμε τον έρωτα με την πρώτη ματιά. Μέναμε στον 1ο και θεώρησα ότι ήταν κάποιου επισκέπτη και η μητέρα μου το έβγαλε έξω. Κάποια στιγμή ένιωσα τη μητέρα μου να με κοιτάει από το μπαλκόνι. Ωχ, σκέφτηκα, θα μου γκρινιάξει που παίζω με σκυλί πάλι. Όμως εκείνη είχε ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά. "Ποιανού είναι αυτό;" ρώτησα. "Δικό σου" μου είπε. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν "μα είναι μεγάλο!". Η Νοέλα στους 9 μήνες τότε πλησίαζε τα 20 κιλά κι εγώ είχα πάντα στο μυαλό μου κουτάβια για δώρο και σίγουρα μικρόσωμα αφού μέναμε σε διαμέρισμα. Την ξανακοιτάω και ήξερα ότι ήταν το καλύτερο δώρο ever!
Όχι, δεν έκλαψα εκείνη την ημέρα. Σήμερα όμως που τα γράφω κλαίω.
Εγώ θα σας πω για τη Νοέλα μιας και ήταν το πρώτο σκυλί που ήρθε για να μείνει σπίτι μας. Οι γονείς μου δεν ήθελαν τα σκυλιά και τα αδέσποτα που κουβαλούσα τα έδιωχναν. Ήταν παραμονές Χριστουγέννων, ήμουν στα 27 κι έμενα με τη μαμά μου, μια αρκετά δύσκολη οικονομικά περίοδο. Με ρωτάει η μητέρα μου τι δώρο θέλω κι εγώ βέβαια απάντησα ότι δε χρειαζόμουν τίποτα και τα είχα όλα. Εκείνη όμως ήξερε τι ήθελα πάντα. Έτσι ένα απόγευμα με στέλνει στο φωτογραφείο να πάρω κάτι φιλμ που είχε αφήσει. Γυρνώντας βρίσκω δεμένο κάτω ένα σκύλο και φυσικά παράτησα τα πάντα κι αρχίσαμε να ζούμε τον έρωτα με την πρώτη ματιά. Μέναμε στον 1ο και θεώρησα ότι ήταν κάποιου επισκέπτη και η μητέρα μου το έβγαλε έξω. Κάποια στιγμή ένιωσα τη μητέρα μου να με κοιτάει από το μπαλκόνι. Ωχ, σκέφτηκα, θα μου γκρινιάξει που παίζω με σκυλί πάλι. Όμως εκείνη είχε ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά. "Ποιανού είναι αυτό;" ρώτησα. "Δικό σου" μου είπε. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν "μα είναι μεγάλο!". Η Νοέλα στους 9 μήνες τότε πλησίαζε τα 20 κιλά κι εγώ είχα πάντα στο μυαλό μου κουτάβια για δώρο και σίγουρα μικρόσωμα αφού μέναμε σε διαμέρισμα. Την ξανακοιτάω και ήξερα ότι ήταν το καλύτερο δώρο ever!
Όχι, δεν έκλαψα εκείνη την ημέρα. Σήμερα όμως που τα γράφω κλαίω.
Καλεεεεε φτάνει τόσο κλάμα! Μουλιάσαμε! :lol:
Εγώ αυτό που θυμάμαι από την πρώτη ημέρα του Iggy στο σπίτι, ήταν η καταστροφή του πανάκριβου χαλιού στο σαλόνι. Το κατούρησε, το έχεσε, έφαγε τα κρόσσια και στο τέλος του άφησε ενθύμιο και ένα τεράστιο λεκέ εμετού! :evil:
Εννοείται πως από τότε μαζεύτηκαν τα χαλιά από το σπίτι και δεν ξαναμπήκε στο πάτωμα ούτε πατάκι στην κρεβατοκάμαρα! :lol:
Εγώ αυτό που θυμάμαι από την πρώτη ημέρα του Iggy στο σπίτι, ήταν η καταστροφή του πανάκριβου χαλιού στο σαλόνι. Το κατούρησε, το έχεσε, έφαγε τα κρόσσια και στο τέλος του άφησε ενθύμιο και ένα τεράστιο λεκέ εμετού! :evil:
Εννοείται πως από τότε μαζεύτηκαν τα χαλιά από το σπίτι και δεν ξαναμπήκε στο πάτωμα ούτε πατάκι στην κρεβατοκάμαρα! :lol:
Εγώ θυμάμαι ένα ήσυχο κουτάβι στο αυτοκίνητο μέσα στο box σε όλο το δρόμο από Αθήνα μέχρι Θεσσαλονίκη και τον ενθουσιασμό μας για τα πρώτα τσίσα μας σε μια στάση μετά τη Λαμία.
Στο σπίτι κατούρησε και έκανε κακά μόλις μπήκε πάνω στο χαλί και μετά μύριζε τα πάντα και ήταν πολύ φοβισμένη.
Δύσκολος ο πρώτος καιρός..Δεν είχα και ποτέ ξανά σκυλί :roll:
Τώρα όλα καλά..Κουτάβι δεν θα ήθελα σύντομα και όχι σε αυτό το σπίτι
Στο σπίτι κατούρησε και έκανε κακά μόλις μπήκε πάνω στο χαλί και μετά μύριζε τα πάντα και ήταν πολύ φοβισμένη.
Δύσκολος ο πρώτος καιρός..Δεν είχα και ποτέ ξανά σκυλί :roll:
Τώρα όλα καλά..Κουτάβι δεν θα ήθελα σύντομα και όχι σε αυτό το σπίτι
Νοέλα αν ήμουν άντρας θα σε είχα ερωτευτεί :wink:
Δεν είμαι όμως, μη χαίρεσαι :twisted:
επεξήγηση: έχω τρέλα με τους ανθρώπους που γράφουν τόσο όμορφα... ευχάριστα και συγκινητικά!
Δεν είμαι όμως, μη χαίρεσαι :twisted:
επεξήγηση: έχω τρέλα με τους ανθρώπους που γράφουν τόσο όμορφα... ευχάριστα και συγκινητικά!
Rottie είσαι θεά! :lol: Ξανάφερες το γέλιο.
Chloe δε θεωρώ ότι γράφω κάπως. Όπως τα σκέφτομαι και μου βγαίνουν.
Ευχαριστώ πάντως, άμα θέλω να ρίξω άντρα θα του στείλω γράμμα.
Chloe δε θεωρώ ότι γράφω κάπως. Όπως τα σκέφτομαι και μου βγαίνουν.
Ευχαριστώ πάντως, άμα θέλω να ρίξω άντρα θα του στείλω γράμμα.
εγώ θυμάμαι με πολύ άγχος εκείνη την μέρα.Μετά από το τρίωρο αεροπορικό ταξίδι μέσα σε μια τσάντα μεταφοράς από την Πολωνία στην Ελλάδα,αναμονή καμιά ώρα στο αεροδρόμιο,την διαδρομή από το αεροδρόμιο στο σπίτι και όλα αυτά με 40 βαθμούς υπό σκιά ,φτάσαμε επιτέλους σπίτι.
Την αφήσαμε μόνη και το παίζαμε αδιάφοροι βολεύοντας τις βαλίτσες.Καθόλου διστακτική,μέσα στην ενέργεια,καθόλου φοβισμένη μύριζε τα πάντα και εξερευνούσε
Επειδή δεν ήθελα να αγοράσω τίποτα πριν την φέρουμε στο σπίτι,δεν είχαμε τίποτα,ούτε κρεβατάκι,ούτε παιχνίδια,ούτε καν φαγητό,μόνο ένα κουτί ξηρά τροφή που μας είχε δώσει η εκτροφέας της.
Μετά από λίγο ξάπλωσε κάτω στα πλακάκια και κοιμήθηκε.Θυμάμαι πως την παρακολουθούσαμε συνέχεια μην φάει κάτι και πνιγεί....πολύ άγχος,δεν κλείσαμε μάτι τα 3 πρώτα 24ωρα από την ένταση.Ευτυχώς δεν δουλεύαμε.
ύστερα άρχισαν τα όργανα....τσίσα,κακά και.....μετά διάρροια και μετά εμετοί από την απότομη αλλαγή και την ζέστη η καημενούλα.Και γω να στενοχωριέμαι και ευτυχώς ο άντρας μου πιο ψύχραιμος με βοήθησε πάααααρα πολύ.Με θυμάμαι να μιλάω με την εκτροφέα στο τηλέφωνο για το τι να της δώσω για την διάρροια και τους εμετούς μιας και ήταν Κυριακή και κτηνίατρος γιοκ.Να ναι καλά για την βοήθειά της,χωρίς αυτή να με καθησυχάζει και να μου λέει πως είναι απόλυτα φυσιολογικό δεν θα τα είχαμε καταφέρει.
Δεν τρώγαμε,δεν κοιμόμασταν,την παρακολουθούσα συνέχεια στον ύπνο της να δω αν αναπνέει....τα θυμάμαι τώρα και αγχώθηκα,δεν θα ήθελα να τα ξαναπεράσω ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ.
Ωραία τα κουταβάκια αλλά......μεγάλο μανίκι.
,φτάσαμε επιτέλους σπίτι.Την αφήσαμε μόνη και το παίζαμε αδιάφοροι βολεύοντας τις βαλίτσες.Καθόλου διστακτική,μέσα στην ενέργεια,καθόλου φοβισμένη μύριζε τα πάντα και εξερευνούσε
Επειδή δεν ήθελα να αγοράσω τίποτα πριν την φέρουμε στο σπίτι,δεν είχαμε τίποτα,ούτε κρεβατάκι,ούτε παιχνίδια,ούτε καν φαγητό,μόνο ένα κουτί ξηρά τροφή που μας είχε δώσει η εκτροφέας της.
Μετά από λίγο ξάπλωσε κάτω στα πλακάκια και κοιμήθηκε.Θυμάμαι πως την παρακολουθούσαμε συνέχεια μην φάει κάτι και πνιγεί....πολύ άγχος,δεν κλείσαμε μάτι τα 3 πρώτα 24ωρα από την ένταση.Ευτυχώς δεν δουλεύαμε.
ύστερα άρχισαν τα όργανα....τσίσα,κακά και.....μετά διάρροια και μετά εμετοί από την απότομη αλλαγή και την ζέστη η καημενούλα.Και γω να στενοχωριέμαι και ευτυχώς ο άντρας μου πιο ψύχραιμος με βοήθησε πάααααρα πολύ.Με θυμάμαι να μιλάω με την εκτροφέα στο τηλέφωνο για το τι να της δώσω για την διάρροια και τους εμετούς μιας και ήταν Κυριακή και κτηνίατρος γιοκ.Να ναι καλά για την βοήθειά της,χωρίς αυτή να με καθησυχάζει και να μου λέει πως είναι απόλυτα φυσιολογικό δεν θα τα είχαμε καταφέρει.
Δεν τρώγαμε,δεν κοιμόμασταν,την παρακολουθούσα συνέχεια στον ύπνο της να δω αν αναπνέει....τα θυμάμαι τώρα και αγχώθηκα,δεν θα ήθελα να τα ξαναπεράσω ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ.
Ωραία τα κουταβάκια αλλά......μεγάλο μανίκι.
Είσαι χειρότερη και από εμένα!! :lol: :lol: :lol:
Συμφωνώ..Ποτέ ξανά για μένα κουτάβι σε διαμέρισμα. :roll:
Θα γράψω 2 ιστορίες γιατί και οι 2 είναι σαν να έγιναν χθες (της έχω έντονα στο μυαλό μου).
Θυμάμαι ψάχναμε με τους γονείς μου να πάρουμε colley ,από pet shop δεν αγόραζαν και έτσι κάποια μέρα χτύπησε το τηλέφωνο και μας ειδοποίησε μια οικογενειακή φίλη,ότι το colley του νοικιαστή της έχει γεννήσει και αν θέλουμε να περάσουμε να δούμε και να κανονίσουμε να πάρουμε άμα θέλουμε...
Από την χαρά μου και την ανυπομονησία περίμενα σαν τρελός να έρθει ο πατέρας μου και να πάμε....
Οντως φτάσαμε,εφόσον χαιρετηθήκαμε μπήκαμε στο σπίτι και είδα 8 πανέμορφα κουταβάκια ,τρελάθηκα τα ήθελα ΟΛΑ και όταν εννοώ ΟΛΑ εννοώ ΟΛΑ :lol: .Θυμάμαι που μου είπαν διάλεξε ποιο θες ....εφόσον τα κοίταξα όλα μου έκανε εντύπωση ένα θηλυκό που προσπαθούσε να περάσει από πάνω ώστε να πάει στην μάνα να θηλάσει...ήταν το πιο ζωηρό...
Αυτό ήταν μου έκανε κλικ και την πήρα .
Οταν την έφερα σπίτι άρχισε δειλά δειλά τα πρώτα βήματα και να εξερευνάει το σπίτι...
Κοιμήθηκε στο σπιτάκι που της είχαμε φτιάξει μέσα στο δωμάτιο μου και έτσι άρχισε μια φοβερή συγκατοίκηση που διήρκεσε 10 1/2 πανέμορφα χρόνια.
--------------------------------------------------------------------------------------
Μετά τον χαμό της Ηρας ,θελήσαμε να ξανά αποκτήσουμε σκύλο...
Ετσι απευθυνθήκαμε σε έναν πολύ καλό εκτροφέα (μετά από επισταμένη έρευνα) και πήγαμε σε πρώτη φάση να δούμε τα κουτάβια....
Οταν έφτασαν σε ηλικία που μπορούσαν να φύγουν από την μητέρα, πήγαμε τα ξανά είδαμε και διάλεξα πάλι.
Μου έκανε εντύπωση ένα που μόλις βγήκε αντί να έρθει κατευθείαν σε εμάς πήγε να παίξει απτόητο και μετά ήρθε σε εμάς...
Ηταν το πιο δραστήριο,παιχνιδιάρικο και πολύ όμορφο....
Αυτό ήταν!! μου έκανε κλικ και την πήραμε...
Οταν την φέραμε σπίτι αμέσως άρχισε να εξερευνάει το σπίτι ,την βεράντα,τα δωμάτια όλα....
Πανέξυπνη,δραστήρια παιχνιδιάρα και αλοιφή με τα μέλη της οικογένειας....
*Συγνώμη το μακροσκελές και πιθανόν κουραστικό post
Θυμάμαι ψάχναμε με τους γονείς μου να πάρουμε colley ,από pet shop δεν αγόραζαν και έτσι κάποια μέρα χτύπησε το τηλέφωνο και μας ειδοποίησε μια οικογενειακή φίλη,ότι το colley του νοικιαστή της έχει γεννήσει και αν θέλουμε να περάσουμε να δούμε και να κανονίσουμε να πάρουμε άμα θέλουμε...
Από την χαρά μου και την ανυπομονησία περίμενα σαν τρελός να έρθει ο πατέρας μου και να πάμε....
Οντως φτάσαμε,εφόσον χαιρετηθήκαμε μπήκαμε στο σπίτι και είδα 8 πανέμορφα κουταβάκια ,τρελάθηκα τα ήθελα ΟΛΑ και όταν εννοώ ΟΛΑ εννοώ ΟΛΑ :lol: .Θυμάμαι που μου είπαν διάλεξε ποιο θες ....εφόσον τα κοίταξα όλα μου έκανε εντύπωση ένα θηλυκό που προσπαθούσε να περάσει από πάνω ώστε να πάει στην μάνα να θηλάσει...ήταν το πιο ζωηρό...
Αυτό ήταν μου έκανε κλικ και την πήρα .
Οταν την έφερα σπίτι άρχισε δειλά δειλά τα πρώτα βήματα και να εξερευνάει το σπίτι...
Κοιμήθηκε στο σπιτάκι που της είχαμε φτιάξει μέσα στο δωμάτιο μου και έτσι άρχισε μια φοβερή συγκατοίκηση που διήρκεσε 10 1/2 πανέμορφα χρόνια.
--------------------------------------------------------------------------------------
Μετά τον χαμό της Ηρας ,θελήσαμε να ξανά αποκτήσουμε σκύλο...
Ετσι απευθυνθήκαμε σε έναν πολύ καλό εκτροφέα (μετά από επισταμένη έρευνα) και πήγαμε σε πρώτη φάση να δούμε τα κουτάβια....
Οταν έφτασαν σε ηλικία που μπορούσαν να φύγουν από την μητέρα, πήγαμε τα ξανά είδαμε και διάλεξα πάλι.
Μου έκανε εντύπωση ένα που μόλις βγήκε αντί να έρθει κατευθείαν σε εμάς πήγε να παίξει απτόητο και μετά ήρθε σε εμάς...
Ηταν το πιο δραστήριο,παιχνιδιάρικο και πολύ όμορφο....
Αυτό ήταν!! μου έκανε κλικ και την πήραμε...
Οταν την φέραμε σπίτι αμέσως άρχισε να εξερευνάει το σπίτι ,την βεράντα,τα δωμάτια όλα....
Πανέξυπνη,δραστήρια παιχνιδιάρα και αλοιφή με τα μέλη της οικογένειας....
*Συγνώμη το μακροσκελές και πιθανόν κουραστικό post
