Δεν ξέρω γιατί ανανεώνω το θέμα, ίσως είχα ανάγκη να το κάνω.
Η μικρούλα Μπλο που βρέθηκε στην ζωή μου με πολύ περίεργο τρόπο, την κράτησα για μήνες
μέχρι που υιοθετήθηκε, έφυγε δυστυχώς πριν λίγο καιρό.
Όταν την βρήκα, μετά από λίγο καιρό βρήκαμε πως έχει λεϊσμανίαση ανάμεσα σε άλλα, πάλεψε χρόνια και έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής της με κατεστραμμένα νεφρά. Είχε ασπρίσει και είχε γεράσει πριν την ώρα της. Παρέμεινε το ίδιο ατσίδα μέχρι τέλους, όπου μια απλά δηλητηρίαση σε συνδυασμό με τα παθολογικά της και κυρίως τα νεφρά, την έκαναν να μην αντέξει. Έφυγε περίπου 9 χρονών ενώ οι κτηνίατροι πίστευαν πως δεν θα έφτανε τα 8.
Ο άνθρωπος που την υιοθέτησε έγινε στενός μου φίλος και δεν αναγκάστηκα να την αποχωριστώ ποτέ στην ουσία. Πήρε αγάπη με το τσουβάλι, βόλτες εκδρομές και χαρές, και παρόλο που πόνεσα πολύ που έφυγε, νιώθω χαρούμενη που κατάφερα με τις όσες -πολλές- δυσκολίες της έτυχαν, να την βοηθήσω στο να έχει μια καλύτερη ζωή.