Βαρύς λίγο ο τίτλος, αλλά κάπως έπρεπε να ξεκινήσω για να δώσω και το δικό μου στίγμα σε ένα φόρουμ, που με τις συζητήσεις που διάβαζα τους τελευταίους μήνες, με βοήθησε τα μάλα στην επιλογή, διατροφή, προετοιμασία και εκπση του νέου μέλους της οικογένειας.
ΝΑΙ 50 ΧΡΟΝΙΑ. Κι αν για κάποιους ο μισός αιώνας ζωής φαίνεται μεγάλο χρονικό διάστημα, για κάποιους απο εμάς που τα περάσαμε, φαίνεται σαν όνειρο που έτρεξε σε μία νύχτα.
Η επιλογή να αποκτήσω σκύλο στα 50 μου, δεν ήρθε ξαφνικά σε μια νύχτα. Δεν ήταν ΟΝΕΙΡΟ όπως λένε οι περισσότεροι, γιατί όνειρα κάνεις να αποκτήσεις σπίτια, αυτοκίνητα, καρριέρα κλπ. Ήταν πραγατοποίηση μιάς επιθυμίας μετά απο μιά ζωή αγάπης για τα ζώα και την φύση.
Περίεργο, έτσι; Να λες ότι αγαπάς τα ζώα και την φύση και να μην είχες ποτέ στην ζωή σου πριν σκύλο!!!
Η απάντηση έρχεται πολύ εύκολα, όταν:
1. Απο μικρός οι γονείς μου εξήγησαν τι σημαίνει υπευθυνότητα και ότι αν ήθελα ένα ζώο συντροφιά θα έπρεπε να ασχολούμαι 100% για την καλοζωία του.. Ξεκινώντας απο ένα μικρό πουλί σε ένα κλουβί και την ελάχιστη υποχρέωση να το ταίζω και να το καθαρίζω, κατάλαβα γρήγορα ότι στα μαθητικά και φοιτητικά χρόνια, δεν μπορείς να δεσμεύσεις ένα ζώο στο σπίτι σου απλά για την καύλα της απόκτησης (να με συγχωρέσετε για την έκφραση) και μετά να μην έχεις το χρόνο και την δυνατότητα να το προστατεύσεις.
2. Ξεκινώντας την καρριέρα και την εργασία καταλαβαίνεις ότι οι ατέλειωτες ώρες μακρυά απο το σπίτι, τα επαγγελματικά ταξίδια που κάποιες φορές ήταν μέχρι και μήνες, οι συχνές μετακομίσεις, δεν ήταν το ιδιανικό περιβάλλον πλέον όχι μόνο για ένα σκυλί, αλλά ούτε πλέον για ένα απλό καναρίνι!!
3. Η αγάπη για τα ζώα και την φύση, δεν περιορίζεται στην αγορά ενός σκύλου ή γάτας. Από μικρός μέσα στα βουνά, είχα την ευκαιρία να δω απο κοντά την άγρια φύση. Κάποιες φορές δε, να προστατεύσω τρομαγμένα και τραυματισμένα ζώα του δάσους.. (μέχρι και αγριογούρουνο, όσο και να σας ακουστεί περίεργο).. και όπως καταλαβαίνετε δεν ήμουν ποτέ κυνηγός!
Έτσι λοιπόν, η ώρα που θα μπορούσα να κάνω αυτή την επιθυμία πραγματικότητα, έφτασε το καλοκαίρι του 2015, όταν περιόρισα αρκετά τις εργασιακές μου μετακινήσεις στην περιοχή διαμονής μου, και μείωσα στο μινιμουμ τις όποιες εξωτερικές υποχρεώσεις μου. (Χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι όλα τα υπόλοιπα χρόνια δεν διάβαζα και δεν ξεζούμιζα άρθρα για τα σκυλιά, τις ράτσες, την ιστορία τους κλπ).
Ξεκίνησα λοιπόν ακολουθώντας τα εξείς στάδια:
1. Ποιός σκύλος μου ταιριάζει;
Ξαναδιάβασα για όλες τις ράτσες (τουλάχιστον 10 sites με περιγραφές για την κάθε μία), σκεπτόμενος πως θα ήταν ο σκύλος δίπλα μου.
2. Είμαι ικανός να ανταπεξέλθω για αυτό που σκέφτομαι;
Μιάς και διαπίστωσα ότι θέλω ένα δυναμικό σκύλο, που να με "προκαλεί" να ασχοληθώ μαζί του, απο μέσα στο σπίτι, έως να παίρνουμε μαζί τα βουνά, έπρεπε να μάθω τα πάντα και να αξιολογήσω τον εαυτό μου αν είναι σε θέση να τα κάνει.
3. Μπορώ να ανταπεξέλθω οικονομικά;
Θα είναι ένα μέλος της οικογένειας. Και όπως δεν θα εγκατέλειπες στον δρόμο ΠΟΤΕ το παιδί σου, όσο και να πεινάς, γιατί να φτάσεις στο σημείο να το κάνεις στο σκύλο σου;; Διάβασα τα πάντα για τα έξοδά του. Από την υπερβολή του να ξοδεύεις μέχρι και πάνω απο 200 ευρω το μήνα μόνο για φαγητό, μέχρι και να το αφήνουν με φτωχές τροφές, υποσιτισμένα χωρίς προστασία, φάρμακα και φυσικά ιατρική παρακολούθηση.
4. Τι πρέπει να ξέρω για την υγεία του;
Άντε και πήρες σκύλο μέσα στο σπίτι. Κι αν πονάει, κι αν είναι άρρωστος; Τι θα κολλήσει στις επαφές του έξω; Πως να τον προφυλάξεις; Τι να προσέχεις; Ωρες ατελείωτες διαβάζοντας άρθα απο κτηνίατρους (Βασικότερο) και συζητήσεις εμπειριών σε διάφορα φόρουμς..
5. Ποιά η δική μου συμπεριφορά έχοντας ένα σκύλο απέναντι στην κοινωνία;
Ωραία η παρέα του, ικανοποιημένος με όλα τα παραπάνω, αλλά τι γίνεται όταν έρχεται η ώρα της βόλτας; Απο το να μαζέψεις το κάθε τι που λερώνει και να κρατάς το περιβάλλον καθαρό, μέχρι το πως να τον κρατάς όταν περπατάς αμέριμνος μέσα στον κόσμο, κατανοώντας οτι όλοι δεν είναι σαν και σένα. Φοβούνται, σιχαίνονται (ναι υπάρχει και τέτοια μερίδα ανθρώπων) κλπ.
6. Τέλος η εκπαίδευσή του.
Γιατί το να το πας σε ενα εκπτη κι εσυ να περιμένεις να στο φέρει έτοιμο, δεν κάνει για μένα. Δεν είναι αυτοκίνητο να το δώσω στον μηχανικό να μου το ρυθμίσει και να το τρέχω μετά όωπς θέλω! Θέλω τον σκύλο μου να τον ζω κάθε μέρα σαν ένα κομμάτι του εαυτού μου, εκπαιδευοντας ο ενας τον άλλον, μεταξύ μας!
Μάζευα λοιπόν χρήματα για την αγορά απο αναγνωρισμένο εκτροφείο κάνοντας και την απαραίτητη έρευνα για τα πιο σοβαρά στην δουλειά τους, εδώ στην Ελλάδα και όχι στο εξωτερικό. Απλά γιατί αν θα το έκανα θα υποστήριζα την δουλειά και τον αγώνα που κάνουν κάποιοι Έλληνες μέσα σε τόσο αντίξοες συνθήκες.
Παράλληλα έψαχνα και για υιοθεσία, μιας και στην τόση έρευνά μου διαπίστωσα την εγκατάλειψη που υπάρχει. Συμπερασματικά: Η θα το ακριβοπλήρωνα απο έναν πιστοποιημένο εκτροφέα, ή θα έδινα χαρά σε ένα παραμελλημένο ζώο που θα κατέληγε στην καλύτερη σε ένα καταφύγιο.
Η τύχη μου έφερε τον Μαικ στην δεύτερη περίπτωση. Αυτή της υιοθεσίας. Ένα AMSTAFF 9 μηνών, 33κιλών που λαχταρούσε την αγάπη και την συντροφιά..
Μην με ρωτήσετε αν είναι καθαρό κλπ. Δεν ξέρω, δεν με ενδιαφέρει. Ήταν αυτό το κλικ που σου κάνει όταν το δεις και λες: Αυτό είναι!
Και βέβαια το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάμε σε κτηνίατρο. (ευτυχώς είχε βιβλιάριο υγείας και ιστορικό με εμβόλια). Και βέβαια το τσίπαρα, γιατί ήθελα να καταχωρηθεί ότι είναι ΔΙΚΟΣ μου! (Μου έτυχε και αυτό στο δρόμο, να το αμφισβητήσουν, προσπαθώντας να μου τον κλέψουν)..
Και βέβαια απο την 1η μέρα που τον πήρα (πρίν απο 3 μήνες) έχω ρίξει απίθανα ξενύχτια διαβάζοντας συνέχεια ώστε να γίνω καλύτερος.
Μετά τους πρώτους 2 μήνες τρομερής ταλαιπωρίας τόσο σωματικής όσο και ψυχικής είμαστε ένα απίθανο δίδυμο που όταν ξεκινάμε την βόλτα μας κουνάμε και οι δύο σαν τρελοί την "ουρά" μας.. Όταν δε είμαστε μέσα είναι κυριολεκτικά η ουρά μου μιας και είμαστε όλο το 24ωρο μαζί..
Αυτά προς το παρόν, λεπτομέρειες της απίθανης συμβίωσής μας, σε τυχόν σχόλια. Δεν θα σας κουράσω άλλο.
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την παρέα στο φόρουμ, τα σχόλιά σας και τις συμβουλές σας, που τόσο πολύ βοηθούν εμάς τα "πρωτάκια".
ΝΑΙ 50 ΧΡΟΝΙΑ. Κι αν για κάποιους ο μισός αιώνας ζωής φαίνεται μεγάλο χρονικό διάστημα, για κάποιους απο εμάς που τα περάσαμε, φαίνεται σαν όνειρο που έτρεξε σε μία νύχτα.
Η επιλογή να αποκτήσω σκύλο στα 50 μου, δεν ήρθε ξαφνικά σε μια νύχτα. Δεν ήταν ΟΝΕΙΡΟ όπως λένε οι περισσότεροι, γιατί όνειρα κάνεις να αποκτήσεις σπίτια, αυτοκίνητα, καρριέρα κλπ. Ήταν πραγατοποίηση μιάς επιθυμίας μετά απο μιά ζωή αγάπης για τα ζώα και την φύση.
Περίεργο, έτσι; Να λες ότι αγαπάς τα ζώα και την φύση και να μην είχες ποτέ στην ζωή σου πριν σκύλο!!!
Η απάντηση έρχεται πολύ εύκολα, όταν:
1. Απο μικρός οι γονείς μου εξήγησαν τι σημαίνει υπευθυνότητα και ότι αν ήθελα ένα ζώο συντροφιά θα έπρεπε να ασχολούμαι 100% για την καλοζωία του.. Ξεκινώντας απο ένα μικρό πουλί σε ένα κλουβί και την ελάχιστη υποχρέωση να το ταίζω και να το καθαρίζω, κατάλαβα γρήγορα ότι στα μαθητικά και φοιτητικά χρόνια, δεν μπορείς να δεσμεύσεις ένα ζώο στο σπίτι σου απλά για την καύλα της απόκτησης (να με συγχωρέσετε για την έκφραση) και μετά να μην έχεις το χρόνο και την δυνατότητα να το προστατεύσεις.
2. Ξεκινώντας την καρριέρα και την εργασία καταλαβαίνεις ότι οι ατέλειωτες ώρες μακρυά απο το σπίτι, τα επαγγελματικά ταξίδια που κάποιες φορές ήταν μέχρι και μήνες, οι συχνές μετακομίσεις, δεν ήταν το ιδιανικό περιβάλλον πλέον όχι μόνο για ένα σκυλί, αλλά ούτε πλέον για ένα απλό καναρίνι!!
3. Η αγάπη για τα ζώα και την φύση, δεν περιορίζεται στην αγορά ενός σκύλου ή γάτας. Από μικρός μέσα στα βουνά, είχα την ευκαιρία να δω απο κοντά την άγρια φύση. Κάποιες φορές δε, να προστατεύσω τρομαγμένα και τραυματισμένα ζώα του δάσους.. (μέχρι και αγριογούρουνο, όσο και να σας ακουστεί περίεργο).. και όπως καταλαβαίνετε δεν ήμουν ποτέ κυνηγός!
Έτσι λοιπόν, η ώρα που θα μπορούσα να κάνω αυτή την επιθυμία πραγματικότητα, έφτασε το καλοκαίρι του 2015, όταν περιόρισα αρκετά τις εργασιακές μου μετακινήσεις στην περιοχή διαμονής μου, και μείωσα στο μινιμουμ τις όποιες εξωτερικές υποχρεώσεις μου. (Χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι όλα τα υπόλοιπα χρόνια δεν διάβαζα και δεν ξεζούμιζα άρθρα για τα σκυλιά, τις ράτσες, την ιστορία τους κλπ).
Ξεκίνησα λοιπόν ακολουθώντας τα εξείς στάδια:
1. Ποιός σκύλος μου ταιριάζει;
Ξαναδιάβασα για όλες τις ράτσες (τουλάχιστον 10 sites με περιγραφές για την κάθε μία), σκεπτόμενος πως θα ήταν ο σκύλος δίπλα μου.
2. Είμαι ικανός να ανταπεξέλθω για αυτό που σκέφτομαι;
Μιάς και διαπίστωσα ότι θέλω ένα δυναμικό σκύλο, που να με "προκαλεί" να ασχοληθώ μαζί του, απο μέσα στο σπίτι, έως να παίρνουμε μαζί τα βουνά, έπρεπε να μάθω τα πάντα και να αξιολογήσω τον εαυτό μου αν είναι σε θέση να τα κάνει.
3. Μπορώ να ανταπεξέλθω οικονομικά;
Θα είναι ένα μέλος της οικογένειας. Και όπως δεν θα εγκατέλειπες στον δρόμο ΠΟΤΕ το παιδί σου, όσο και να πεινάς, γιατί να φτάσεις στο σημείο να το κάνεις στο σκύλο σου;; Διάβασα τα πάντα για τα έξοδά του. Από την υπερβολή του να ξοδεύεις μέχρι και πάνω απο 200 ευρω το μήνα μόνο για φαγητό, μέχρι και να το αφήνουν με φτωχές τροφές, υποσιτισμένα χωρίς προστασία, φάρμακα και φυσικά ιατρική παρακολούθηση.
4. Τι πρέπει να ξέρω για την υγεία του;
Άντε και πήρες σκύλο μέσα στο σπίτι. Κι αν πονάει, κι αν είναι άρρωστος; Τι θα κολλήσει στις επαφές του έξω; Πως να τον προφυλάξεις; Τι να προσέχεις; Ωρες ατελείωτες διαβάζοντας άρθα απο κτηνίατρους (Βασικότερο) και συζητήσεις εμπειριών σε διάφορα φόρουμς..
5. Ποιά η δική μου συμπεριφορά έχοντας ένα σκύλο απέναντι στην κοινωνία;
Ωραία η παρέα του, ικανοποιημένος με όλα τα παραπάνω, αλλά τι γίνεται όταν έρχεται η ώρα της βόλτας; Απο το να μαζέψεις το κάθε τι που λερώνει και να κρατάς το περιβάλλον καθαρό, μέχρι το πως να τον κρατάς όταν περπατάς αμέριμνος μέσα στον κόσμο, κατανοώντας οτι όλοι δεν είναι σαν και σένα. Φοβούνται, σιχαίνονται (ναι υπάρχει και τέτοια μερίδα ανθρώπων) κλπ.
6. Τέλος η εκπαίδευσή του.
Γιατί το να το πας σε ενα εκπτη κι εσυ να περιμένεις να στο φέρει έτοιμο, δεν κάνει για μένα. Δεν είναι αυτοκίνητο να το δώσω στον μηχανικό να μου το ρυθμίσει και να το τρέχω μετά όωπς θέλω! Θέλω τον σκύλο μου να τον ζω κάθε μέρα σαν ένα κομμάτι του εαυτού μου, εκπαιδευοντας ο ενας τον άλλον, μεταξύ μας!
Μάζευα λοιπόν χρήματα για την αγορά απο αναγνωρισμένο εκτροφείο κάνοντας και την απαραίτητη έρευνα για τα πιο σοβαρά στην δουλειά τους, εδώ στην Ελλάδα και όχι στο εξωτερικό. Απλά γιατί αν θα το έκανα θα υποστήριζα την δουλειά και τον αγώνα που κάνουν κάποιοι Έλληνες μέσα σε τόσο αντίξοες συνθήκες.
Παράλληλα έψαχνα και για υιοθεσία, μιας και στην τόση έρευνά μου διαπίστωσα την εγκατάλειψη που υπάρχει. Συμπερασματικά: Η θα το ακριβοπλήρωνα απο έναν πιστοποιημένο εκτροφέα, ή θα έδινα χαρά σε ένα παραμελλημένο ζώο που θα κατέληγε στην καλύτερη σε ένα καταφύγιο.
Η τύχη μου έφερε τον Μαικ στην δεύτερη περίπτωση. Αυτή της υιοθεσίας. Ένα AMSTAFF 9 μηνών, 33κιλών που λαχταρούσε την αγάπη και την συντροφιά..
Μην με ρωτήσετε αν είναι καθαρό κλπ. Δεν ξέρω, δεν με ενδιαφέρει. Ήταν αυτό το κλικ που σου κάνει όταν το δεις και λες: Αυτό είναι!
Και βέβαια το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάμε σε κτηνίατρο. (ευτυχώς είχε βιβλιάριο υγείας και ιστορικό με εμβόλια). Και βέβαια το τσίπαρα, γιατί ήθελα να καταχωρηθεί ότι είναι ΔΙΚΟΣ μου! (Μου έτυχε και αυτό στο δρόμο, να το αμφισβητήσουν, προσπαθώντας να μου τον κλέψουν)..
Και βέβαια απο την 1η μέρα που τον πήρα (πρίν απο 3 μήνες) έχω ρίξει απίθανα ξενύχτια διαβάζοντας συνέχεια ώστε να γίνω καλύτερος.
Μετά τους πρώτους 2 μήνες τρομερής ταλαιπωρίας τόσο σωματικής όσο και ψυχικής είμαστε ένα απίθανο δίδυμο που όταν ξεκινάμε την βόλτα μας κουνάμε και οι δύο σαν τρελοί την "ουρά" μας.. Όταν δε είμαστε μέσα είναι κυριολεκτικά η ουρά μου μιας και είμαστε όλο το 24ωρο μαζί..
Αυτά προς το παρόν, λεπτομέρειες της απίθανης συμβίωσής μας, σε τυχόν σχόλια. Δεν θα σας κουράσω άλλο.
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την παρέα στο φόρουμ, τα σχόλιά σας και τις συμβουλές σας, που τόσο πολύ βοηθούν εμάς τα "πρωτάκια".
