Όταν είχα τον Άιζακ κουτάβι -είμασταν σε φάση κοινωνικοποίησης ακόμα, 2,5-3 μηνών μωρά, τον είχα πάει στο πάρκο κάτω από το τότε σπίτι μας. Σκάει μύτη μία κιουρία με δύο μινιατούρες, λυτές, 1 θηλυκό και ένα αρσενικό. Περνάει από δίπλα μας, ανενόχλητη, τα δικά της (ίσα με το πόδι του Άιζακ μπορεί να ήταν -και πολύ λέω) έρχονται να μυριστούν. Τη ρωτάω αν είναι φιλικά, μου απαντάει "ασφαλώς", ε λέω, για να'ναι αυτή τόσο άνετη εντάξει.. Και αρχίζει το αρσενικό να ρίχνει κάτι δαγκωνιές στον Άιζακ.. Σε 2 δευτερόλεπτα είχε φάει φάπα κι είχε βρεθεί στο απέναντι παρτέρι, η δε κιουρία έσκουζε λες και εκσφενδόνισα την ίδια. Άκουσε κι αυτή τα χίλια μύρια που τα'χει και για φιλικά και αλωνίζουν (μυαλό δεν έβαλε, κι όταν μεγάλωσε ο Άιζακ μόλις μας έβλεπε, αγκαλιά και δρόμο)