Να διευκρινίσω κάτι….
Προσωπικά δεν είμαι ενάντια στον πρωταθλητισμό (σε κανέναν τομέα…)…
Όμως είναι σημαντικό να τηρούνται κάποιοι κανόνες και να υπάρχουν κάποιες αρχές….
Π.χ. για μένα είναι ξεκάθαρο ότι, όπως ΔΕΝ κάνουν όλα τα σκυλιά για πρωταθλητισμό έτσι και ΔΕΝ κάνουν για πρωταθλητές όλοι οι ιδιοκτήτες/κυναγωγοί ….
Η ενασχόληση με τον πρωταθλητισμό (όπως συμβαίνει παντού…) απαιτεί εκτός απο το αυτονόητο δηλ. την ύπαρξη ενός σκύλου με τις ανάλογες ικανότητες … ήθος, γερά νεύρα, μεγάλη εμπειρία, πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο, αρκετά έως πολλά χρήματα και πολύ μεγάλη αφοσίωση από μέρους του κυναγωγού σε αυτό που κάνει…..
Όποιος έχει τα παραπάνω και (πολλά ακόμη που χρειάζονται)…για μένα καλά κάνει και προχωρά….θεωρώ όμως ότι στην πράξη, δυστυχώς αυτοί δεν είναι πολλοί….( στην Ελλάδα…)
Όσον αφορά τον αθλητισμό…..
Πράγματι, είναι να ζηλεύεις τις υποδομές και την αθλητική παράδοση που υπάρχει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες …χωρίς υπερβολή είναι πάμπολλα τα κλαμπ και τα κέντρα όπου ένας μέσος άνθρωπος μπορεί να δουλέψει με τον σκύλο του…
Το πιο ζηλευτό για μένα βέβαια είναι ότι η σκέψη για τη ενασχόληση ενός σκύλου εργασιακής φυλής με κάποιου είδους σπορ είναι σχεδόν αυτονόητη για ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του κοινού που ασχολείται ενεργά με τον σκύλο…
Πιστεύω λοιπόν στην μαζικοποίηση του αθλήματος για πολλούς και σημαντικούς λόγους….
1/ για όλα τα οφέλη του χαρακτήρα που εισπράττει ο σκύλος όπως και ο κυανγωγός από την μεταξύ τους σχέση ….
2/ για την βελτίωση και την προστασία της εκτροφής των εργασιακών φυλών…
3/ γιατί μέσα από την μαζική ενασχόληση του κόσμου με το άθλημα αυξάνονται σοβαρά οι πιθανότητες να προκύψουν νέοι ταλαντούχοι άνθρωποι –όπως και σκυλιά-….
Όμως και σε αυτή την περίπτωση (του απλού αθλητισμού δηλ...) –για μένα υπάρχουν βασικοί κανόνες και αρχές….
Κατ΄αρχήν πρέπει να βρούμε τι ταιριάζει στον σκύλο μας…..
Εκτός από το ΙΠΟ υπάρχουν και άλλα αθλήματα με πολλά σκυλιά διαπρέπουν σε αυτά….
Εφόσον κάποιος ιδιοκτήτης αποφασίσει να ασχοληθεί με το ΙΠΟ θα πρέπει να πάρει υπ όψη του –άσχετα αν θα μπορέσει να κάνει ποτέ του πρωταθλητισμό- ότι η ευθύνη που αναλαμβάνει απέναντι στον σκύλο του είναι μακροχρόνια άρα και η συνέπειά απέναντι στον σκύλο του πρέπει να είναι απόλυτη….
Δεν μπορούμε π.χ. να απαιτούμε από τον σκύλο μας την άπειρη προσήλωση, συγκέντρωση και προσοχή στην εκπαίδευση π.χ. του φους….και να προπονούμαστε μαζί του μόνο μια φορά την εβδομάδα….
ή δεν μπορούμε να ‘’ανεβάζουμε’’ την αυτοπεποίθηση του σκύλου μας (ώστε να βγεί στα καθήκοντα και να γαζώνει…) χωρίς να μπορούμε να χειριστούμε τα προβλήματα που μπορεί να γεννιούνται εξαιτίας της, στην καθημερινή μας ζωή μαζί του….
Με λίγα λόγια…δεν μπορούμε να ζητάμε από τον σκύλο μας να ξεπερνάει το καλύτερο εαυτό του και εμείς να μην είμαστε σε θέση να υποστηρίξουμε μια τέτοια προσπάθεια…
Επίσης δεν συμφωνώ με την λογική του ‘’χαλαρά και όπου και βγάλει’’…..όχι μόνο γιατί εγώ δεν είμαι τέτοιος χαρακτήρας αλλά και γιατί πιστεύω ότι αυτό δεν ωφελεί τον σκύλο…..
Κακά τα ψέματα…ο σκύλος εφόσον ασχολείται με το ΙΠΟ πρέπει να έχει ένα πρόγραμμα προπονήσεων και κυναγωγός του να έχει στο μυαλό του ένα όσο το δυνατόν πιο λεπτομερές σχέδιο πορείας του με τον σκύλο…..
Γι΄αυτό κατά την γνώμη μου η συμμετοχή στις εξετάσεις είναι πολύ σημαντική…….όχι μόνο γιατί η παρουσία μας σε αυτές αντιπροσωπεύει και μια μορφή εκτίμησης ως προς την ομάδα μέσα στην οποία ο καθένας μας δουλεύει και τον στηρίζει αλλά γιατί η ύπαρξη στόχου μας βοηθά δίνοντάς μας την ώθηση να τριφτούμε, να αποκτήσουμε εμπειρία και γιατί όχι να στύψουμε το μυαλό μας προκειμένου να λύσουμε προβλήματα που πιθανά δεν θα λύναμε πηγαίνοντας…χαλαρά…
@ νικο...τέλειος ο μικρός
Προσωπικά δεν είμαι ενάντια στον πρωταθλητισμό (σε κανέναν τομέα…)…
Όμως είναι σημαντικό να τηρούνται κάποιοι κανόνες και να υπάρχουν κάποιες αρχές….
Π.χ. για μένα είναι ξεκάθαρο ότι, όπως ΔΕΝ κάνουν όλα τα σκυλιά για πρωταθλητισμό έτσι και ΔΕΝ κάνουν για πρωταθλητές όλοι οι ιδιοκτήτες/κυναγωγοί ….
Η ενασχόληση με τον πρωταθλητισμό (όπως συμβαίνει παντού…) απαιτεί εκτός απο το αυτονόητο δηλ. την ύπαρξη ενός σκύλου με τις ανάλογες ικανότητες … ήθος, γερά νεύρα, μεγάλη εμπειρία, πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο, αρκετά έως πολλά χρήματα και πολύ μεγάλη αφοσίωση από μέρους του κυναγωγού σε αυτό που κάνει…..
Όποιος έχει τα παραπάνω και (πολλά ακόμη που χρειάζονται)…για μένα καλά κάνει και προχωρά….θεωρώ όμως ότι στην πράξη, δυστυχώς αυτοί δεν είναι πολλοί….( στην Ελλάδα…)
Όσον αφορά τον αθλητισμό…..
Πράγματι, είναι να ζηλεύεις τις υποδομές και την αθλητική παράδοση που υπάρχει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες …χωρίς υπερβολή είναι πάμπολλα τα κλαμπ και τα κέντρα όπου ένας μέσος άνθρωπος μπορεί να δουλέψει με τον σκύλο του…
Το πιο ζηλευτό για μένα βέβαια είναι ότι η σκέψη για τη ενασχόληση ενός σκύλου εργασιακής φυλής με κάποιου είδους σπορ είναι σχεδόν αυτονόητη για ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του κοινού που ασχολείται ενεργά με τον σκύλο…
Πιστεύω λοιπόν στην μαζικοποίηση του αθλήματος για πολλούς και σημαντικούς λόγους….
1/ για όλα τα οφέλη του χαρακτήρα που εισπράττει ο σκύλος όπως και ο κυανγωγός από την μεταξύ τους σχέση ….
2/ για την βελτίωση και την προστασία της εκτροφής των εργασιακών φυλών…
3/ γιατί μέσα από την μαζική ενασχόληση του κόσμου με το άθλημα αυξάνονται σοβαρά οι πιθανότητες να προκύψουν νέοι ταλαντούχοι άνθρωποι –όπως και σκυλιά-….
Όμως και σε αυτή την περίπτωση (του απλού αθλητισμού δηλ...) –για μένα υπάρχουν βασικοί κανόνες και αρχές….
Κατ΄αρχήν πρέπει να βρούμε τι ταιριάζει στον σκύλο μας…..
Εκτός από το ΙΠΟ υπάρχουν και άλλα αθλήματα με πολλά σκυλιά διαπρέπουν σε αυτά….
Εφόσον κάποιος ιδιοκτήτης αποφασίσει να ασχοληθεί με το ΙΠΟ θα πρέπει να πάρει υπ όψη του –άσχετα αν θα μπορέσει να κάνει ποτέ του πρωταθλητισμό- ότι η ευθύνη που αναλαμβάνει απέναντι στον σκύλο του είναι μακροχρόνια άρα και η συνέπειά απέναντι στον σκύλο του πρέπει να είναι απόλυτη….
Δεν μπορούμε π.χ. να απαιτούμε από τον σκύλο μας την άπειρη προσήλωση, συγκέντρωση και προσοχή στην εκπαίδευση π.χ. του φους….και να προπονούμαστε μαζί του μόνο μια φορά την εβδομάδα….
ή δεν μπορούμε να ‘’ανεβάζουμε’’ την αυτοπεποίθηση του σκύλου μας (ώστε να βγεί στα καθήκοντα και να γαζώνει…) χωρίς να μπορούμε να χειριστούμε τα προβλήματα που μπορεί να γεννιούνται εξαιτίας της, στην καθημερινή μας ζωή μαζί του….
Με λίγα λόγια…δεν μπορούμε να ζητάμε από τον σκύλο μας να ξεπερνάει το καλύτερο εαυτό του και εμείς να μην είμαστε σε θέση να υποστηρίξουμε μια τέτοια προσπάθεια…
Επίσης δεν συμφωνώ με την λογική του ‘’χαλαρά και όπου και βγάλει’’…..όχι μόνο γιατί εγώ δεν είμαι τέτοιος χαρακτήρας αλλά και γιατί πιστεύω ότι αυτό δεν ωφελεί τον σκύλο…..
Κακά τα ψέματα…ο σκύλος εφόσον ασχολείται με το ΙΠΟ πρέπει να έχει ένα πρόγραμμα προπονήσεων και κυναγωγός του να έχει στο μυαλό του ένα όσο το δυνατόν πιο λεπτομερές σχέδιο πορείας του με τον σκύλο…..
Γι΄αυτό κατά την γνώμη μου η συμμετοχή στις εξετάσεις είναι πολύ σημαντική…….όχι μόνο γιατί η παρουσία μας σε αυτές αντιπροσωπεύει και μια μορφή εκτίμησης ως προς την ομάδα μέσα στην οποία ο καθένας μας δουλεύει και τον στηρίζει αλλά γιατί η ύπαρξη στόχου μας βοηθά δίνοντάς μας την ώθηση να τριφτούμε, να αποκτήσουμε εμπειρία και γιατί όχι να στύψουμε το μυαλό μας προκειμένου να λύσουμε προβλήματα που πιθανά δεν θα λύναμε πηγαίνοντας…χαλαρά…
@ νικο...τέλειος ο μικρός
