καλησπέρα και απο μένα.παραθέτω λοιπόν και εγω την δική μου εμπειρία.γέννησα πριν απο 3 μήνες,έχω ένα γιο που απέκτησα με πολύ κόπο μιας και μέχρι τον 4 μήνα εγκυμοσύνης είχα συνέχεια αποκολλήσεις και ημουν στο κρεββάτι.Η ατακά του δικου μου γιατρου ηταν "για μένα παιδια και σκυλια δεν πάνε μαζι,τωρα απο κει και πέρα κανε οτι καταλαβαινεις".αυτο λοιπον που καταλαβαινα εγω ηταν ποσο ηρεμουσα οταν καθοταν διπλα μου και την χαιδευα και ποση παρεα μου εκανε οταν ο αντρας μου δουλευε απο το πρωι εως το βραδυ.με τοσες ορμονες που επερνα,τοση προγεστερονη που ανεβαινε καθε μερα,τοση μοναξια και τοσο αγχος και φοβο για το μωρο,αν δεν ειχα και τη χιονη δε ξερω τι θα εκανα!στο τελος παντως αφου περασε ο φοβος μεχρι και που γεννησα πηγαιναμε βολτες για ωρες ατελειωτες γιατι ως γνωστον το περπατημα κανει καλο στον τελευταιο μηνα...σε ολες της φασεις λοιπον της εγκυμοσυνης με βοηθησε με το παραπανω!το μονο που εκανα με βαρια καρδια οταν γεννησα την εδωσα 2 μηνες στους γονεις μου που εχουν και εκεινοι σκυλο και αυλη γιατι δε θα μπορουσα να ειμαι συνεπης μαζι της.τωρα πια ομως με τον μπεμπη ειναι τα καλυτερα φιλαρακια,του φιλαει τα ποδαρακια,τρεχει πρωτη μολις εκεινος ξυπνησει και σε συνδυασμο με τον αποκλειστηκο θηλασμο πιστευω πως του παρεχω τα καλυτερα εφοδια!!
με το καλο λοιπον καλη μου και με ενα πονο,αν και ειναι ψεμμα!!
![Stick Out Tongue :p :p]()