Αγάπη για τα σκυλιά, γενικώς, είχα από πολύ νέος...
Αλλά, θες τα πολλά χρόνια σε σπουδές (αρκετά από τα οποία στο εξωτερικό), θες η αρχή της "καριέρας" που απορροφούσε πολύ χρόνο και ενέργεια, θες η αναβλητικότητα λόγω και άλλων προσωπικών και οικογενειακών θεμάτων, θες το γεγονός ότι μέσα στην ευρύτερη οικογένεια υπήρχαν πάντα 3-4 ημίαιμα σκυλιά, που ένιωθα σαν δικά μου...
Παράλληλα, όμως, είχα ασχοληθεί με το θέμα "σκύλος" και κυνοφιλία - κυνολογία, διαβάζοντας, μελετώντας και κάνοντας ...μακρυνά όνειρα. Επικρατούσε η έννοια του συντρόφου και του φύλακα. Και, έτσι, προσανατόλιζα τα διαβάσματά μου προς τα εκεί. Φυλές, υγεία, παραδόσεις, ιστορίες, θρύλοι... Δηλαδή, ο μαγευτικός κόσμος της Ομάδας 2 της FCI. Δηλαδή, εγώ ο άσχετος, με τα πιο "δύσκολα" σκυλιά. Με αυτά που χρειάζονται τον πλέον έμπειρο ιδιοκτήτη...
Οπως ξέρετε πια, το πρώτο μου σκυλί ...με διάλεξε, ένα χιονισμένο μεσημέρι του 2004. Και όλα τα υπόλοιπα εξελίχθηκαν, σαν να ήμουν έτοιμος από καιρό. Η σκύλα αυτή μου άλλαξε φιλοσοφία, με "εκπαίδευσε" και με "μόρφωσε", έβαλε ανεξίτηλη σφραγίδα επάνω μου...
Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, είδα το σκύλο "μέσα από τα μάτια της". Τόσο πολύ, που άρχισα να απορώ πως δεν είχα σκύλο τόσα χρόνια. Η σκύλα μου "έβλεπε" σαφώς το πρόβλημα των ...συναδέλφων της, των αδέσποτων του δρόμου και των σκυλιών των καταφυγίων. Με καθοδήγησε, λοιπόν, προς τα εκεί. Με έβαλε να μελετήσω τα θέματα των κουταβοπαραγωγών (puppy mills) και των "τυχαίων" - ερασιτεχνικών γεννών. Τα θέματα του σκύλου - δώρου!
Δεν ξέρω αν ήταν από εγωισμό, ή από προσωπική ανεπάρκεια, που ένιωθα ότι η σκύλα μου με συμπληρώνει και δεν το ψάχνω ιδιαίτερα. Με τρέλλαινε η υποδοχή που μου έκανε όταν επέστρεφα, το κεφαλάκι της σκυμένο από το μπαλκόνι και το κλάμα χαράς... Με στεναχωρούσαν τα "μούτρα" που μου έκανε όταν πήγαινα να την πάρω από την πανσιόν (και, γι' αυτό, σταματήσαμε να την αφήνουμε σε πανσιόν). Δεν ξέρω τι ήταν...
Αλλά ξέρω πως, όταν πεθανε και στα μέσα της καταθλιπτικής κρίσης όλων στην οικογένεια, μετά από 5 μέρες, η γυναίκα μου πήρε την πρωτοβουλία και μου είπε: "Τελικά, πρέπει να ξαναμπεί κουτάβι στο σπίτι μας (με τη δικαιολογία: πριν ενηλικιωθεί ο γάτος, ώστε να συνηθίσουν μαζί), σε παρακαλώ, διάλεξε ένα."
Και, τότε, πάλι σαν έτοιμος από καιρό, έπεσα στα βαθειά της ...Ομάδας 2. Εντάξει, όχι στα πολύ βαθειά... Και ήρθε η Μόκα. Και έπεσα σε ένα ακόμα πιο "ανθρωποκεντρικό" σκυλί! Σχεδόν ανθρώπινη συμπεριφορά. Επιδιώκει, όχι μόνο την κοντινή απόσταση από εμάς, αλλά και τη σωματική επαφή, τις κινήσεις των ποδιών της σαν να θέλει να μας αγκαλιάσει... Πιάνω τον εαυτό μου να έχω επί μισή ώρα ...45 κιλά ξαπλωμένα πάνω στο πόδι μου και να μην αλλάζω στάση για να μην μετακινηθεί... Πιάνω τον εαυτό μου να την κοιτάζω σε αυτά τα μάτια (οι φίλοι "μπουλμαστιφάδες" ξέρουν γι' αυτά τα μάτια), να χάνομαι μέσα τους και να της μιλάω. Μόνο που δεν μπορεί να μιλήσει...
Πόσο νιώθω πλέον ότι είναι αδύνατον να μη ζω με ένα σκύλο? Χτες, παρακολουθώντας εκλογικά αποτελέσματα με ένα φιλικό ζευγάρι, είδαμε χρωματισμένο τον χάρτη με τα χρώματα των κομάτων και ο φίλος (άλλος πορωμένος και αυτός) γυρνάει και μου λέει: "Ρε συ, το τάδε κόμα έχει βγει εκεί που υπάρχουν τα καλύτερα τσοπανόσκυλα"...
Για ποιό λόγο θα αποκτήσω και τον επόμενο σκύλο μου? Για αυτό τον ανεκτίμητο σύντροφο και, κάπου στο βάθος, γι' αυτόν τον εν δυνάμει φύλακα...
