Όλη μου τη ζωή ήθελα ζώο... μοναχοπαίδι γαρ και το συναίσθημα μοναξιάς ακόμη πιο έντονο. Όλη μου τη ζωή η μαμά μου ήταν το μόνιμο εμπόδιο.
Αυτό άλλαξε όταν στα 17 μου έφερα 3 γατάκια από ένα σκουπιδοντενεκέ, όπου η μαμά μου πέταξε έξω από το σπίτι και εμένα και τα γατάκια! (τέλεια ε?) Τέλος πάντων, διάφορες καταστάσεις μεσολάβησαν και η μαμά μου μετατράπηκε σε πολύ πιο πονόψυχη από εμένα.
Το πρώτο μας σκυλί το έφερε εκείνη σπίτι, ένα κουτάβι που του είχε πατήσει αμάξι το ποδαράκι του.... ο Goody.
Το δεύτερο, εγώ... η Φαίδρα. Αποστεωμένη, με εξαρθρωμένο γοφό...
Και τα δύο τα πήραμε γιατί τα λυπηθήκαμε και για να τα σώσουμε....
Το τέταρτο σκυλί, η Brandy.. μας έχει "μείνει" κατά έναν τρόπο από προώθηση υιοθεσίας.... (και τη βλέπω να "μενει" για πολύυυυυ καιρό!
)
Ο Κόφι, που είναι και τελικώς αποκλειστικά δικός μου, βρέθηκε ένα καλοκαίρι με καύσωνα πεταμένος στην ερημιά... Επειδή ήξερα ότι ΔΕ ΘΕΛΩ άλλο σκύλο, ήθελα να τον πάω στη μέριμνα ζώων του πανεπιστημίου όπου βρέθηκε. Μου ζήτησαν να τον κρατήσω γιατί είχαν τύφο. Ο τότε φίλος μου, Σουηδός, ήθελε να τον δώσουμε στους γονείς του... Ο Κόφι έμεινε στο σπίτι, έγιναν διάφορα περιστατικά και όταν τελικώς τον πήγαμε στη μέριμνα, συνειδητοποίησα ότι θα πέθαινα αν δεν τον έπαιρνα πίσω. Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω κλάψει τόσο πολύ... Ποτέ. Έκανα πολύ μεγάλο αγώνα με την εκεί μέριμνα για να μου τον δώσουν (δε μου τον έδιναν). Μία εβδομάδα πήγαινε-έλα, τηλέφωνα, μεσολαβητές, κακός χαμός....
Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί κράτησα τον Κόφι. Δεν ξέρω γιατί τον αγάπησα τόσο πολύ... Θυμάμαι ότι όταν ήταν κουτάβι, περίπου 2 μηνών έβλεπα σε αυτόν κάποιες "ιδιοτητες" και έλεγα ότι "αυτό το σκυλί θα ήθελα για την οικογένειά μου"....
Σε ηλικία 9 μηνών έλεγα "ή αυτός ή εγώ, θα τον σκοτώσω, δε μπορώ να τον χειριστώ..." Αυτό ίσχυε μέχρι τα 2.5 του χρόνια.
Μετά από ένα χειρουργείο, δικό μου, σπονδυλοδεσίας, αποφάσισα να ασχοληθώ εντατικά με την εκπαίδευση του σκυλιού. Ένιωσα ότι αποσυναρμολόγησα εντελώς το ζώο και το ξανασυνέθεσα σε κάτι καινούργιο, αρμονικό. Δέθηκα απίστευτα μαζί του γιατί επένδυσα πάρα πολύ χρόνο. Γιατί με έκανε να ανακαλύψω ότι η υπομονή μου δεν έχει όρια και ότι πάντα υπάρχει ένας εναλλακτικός τροπος...
Μετά τον Κόφι, αν αποκτούσα άλλο σκυλί θα ήταν αφενός για να "σώσω" κάποιο (όχι εκτροφικό δλδ), αφετέρου για να ξαναβιώσω όλη τη διαδικασία της εκπαίδευσης και να δεθώ μαζί του μέσα από αυτή. Επίσης θεωρώ ότι βγάζει μία καλύτερη πλευρά του εαυτού μου, συνολικά.
Τέλος δε θα μπορούσα να φανταστώ, στο μέλλον να είχα οικογένεια και το παιδί μου (ή τα παιδιά μου) να μη μεγαλώνουν μαζί με έναν τουλάχιστον σκύλο. Είναι μεγάλο σχολείο...
