Απώλεια κατοικιδίου και αντιμετώπιση..;

[mareco]

Λίλα μου θα σου ξαναπώ ότι από τη στιγμή που μάθεις να ζεις με ένα σκυλί, δύσκολα κάνεις χωρίς... Εσύ το έχεις στον κήπο και, όπως σωστά είπες, δεν είναι το ίδιο με το αγόρι σου που τον είχε δίπλα του συνέχεια.
Και όντως, κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά στο πένθος. Στο μεγαλύτερο ποσοστό τους όμως οι άνθρωποι που δένονται πολύ με τα σκυλιά τους ξεπερνάνε τον πόνο παίρνοντας καινούργιο σκυλί. Έχουν μάθει να κοιτάνε πίσω τους, να ακούν βηματάκια να τους ακολουθούν, να απλώνουν το χέρι και να χαιδεύουν, να χώνουν το κεφάλι στο τρίχωμα του ζώου και να ξεφορτώνουν το άγχος ή τη στεναχώρια τους.... Το κενό είναι τεράστιο - τολμάω να πω ότι είναι σα να χάνεις άνθρωπο, να μη σου πω και πιο μεγάλο....
Ο σκύλος σε βοηθάει να αποκτάς υπευθυνότητα, περισσότερο κι από το παιδί το οποίο μπορείς να φορτώσεις σε μια γιαγιά και να κάνεις το κέφι σου. Οπότε, σου είναι αδύνατο να αφήσεις το κουτάβι νηστικό Κάνεις την καρδιά σου πέτρα και σηκώνεσαι να το φροντίσεις.
Και είναι το πρώτο βήμα να γλυκάνει την απώλεια....

Τα λόγια σου είναι σαν δικά μου. Σαν να βγαίνουν από το δικό μου κεφάλι. Μέχρι την τελευταία τελεία.
Πέρσι το καλοκαίρι αναγκάστηκα να τα διώξω για δύο μέρες και τριγύρναγα μέσα στο σπίτι ψάχνοντάς τα συνεχώς. Και τις δύο μέρες...
Ξέρω ότι θα πάθω μεγάλη ζημιά, όταν έρθει η δύσκολη ώρα, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ το σπίτι μου, την ζωή μου και τον εαυτό μου, χωρίς σκυλί. Χωρίς δύο σκυλιά για την ακρίβεια. Δεν μου φτάνει πια ένα

 

[Lila_LC]

Μωρε δεν το ξερω?Μα αυτα τα έχω ζήσει.Μεχρι που δεν μπορουσα να περπατήσω απο ατύχημα, αλλα επειδή ήμουν μόνη στο σπίτι, σηκωνόμουν και την έβγαζα βόλτα.Την απώλεια δεν έχω ζήσει.
εμεις τα τελευταια 3χρονια μετακομισαμε και ειναι το σκυλι στον κηπο (θεωρω καλυτερα απο το να κλεινεται σε τοιχους..ειδικα οταν λειπουμε απ το σπιτι).τα 4 προηγουμενα χρονια την ειχα μαζι μου."Προγραμμα Λίλας" είχα ονομασει την καθημερινότητα μου.Μου άρεσε!! Εδινε άλλο νόημα στη ζωή μου.Μεχρι και στο κρεβατι μου την είχα και τα 4 χρονια που ήμουν στο διαμερισμα.Μαζί κοιμόμασταν.Και δεν είναι και κανα μικρό σκυλι....!!
Ξερω πολύ καλα τι θα πει απώλεια.Εχω χασει αρκετούς αγαπημένους μου κοντινούς ανθρώπους..αλλα σίγουρα το σκυλί διαφέρει.και συμφωνω απολυτα οτι ποναει περισσοτερο γιατι δένεσαι μαζί του όσο τιποτε αλλο στον κοσμο!!Ειναι η ζωή σου!

 

[nyfitsa]

Λυπάμαι πολύ... Είναι εξαιρετικά δύσκολη και επίπονη μια τέτοια απώλεια, ειδικά όταν δεν την περιμένεις...
Θα συμφωνήσω σε όλα με τους προλαλήσαντες. Καθώς πολύ πρόσφατα βίωσα κάτι αντίστοιχο το μόνο που έχω να σε συμβουλέψω κι εγώ είναι: Δώσε του χρόνο. Το να "ξεχνιέται" είναι πολύ σημαντικό. Και το βάζω σε εισαγωγικά γιατί στην ουσία ακόμα είναι πολύ νωρίς και δεν ξεχνιέται, απλά μπορεί στιγμιαία να απασχολείται με κάτι άλλο. Αυτό το πράγμα υπάρχει στο μυαλό του 24 ώρες το 24ωρο. Και στην καρδιά του και στην ψυχή του. Και πονάει.
Αυτό που έκανα εγώ για να "ξεχαστούν" οι γονείς μου ήταν με το που γύρισαν Αθήνα να πάω να μείνω μαζί τους, μαζί με το σκύλο μου. Όση γαλήνη και παρηγοριά τους μετέφερε αυτό το πλασματάκι απλά και μόνο κουνώντας την ουρά και ζητώντας ένα χάδι, εγώ δεν θα το κατάφερνα μόνη μου.
Θα βρεις τον τρόπο να του σταθείς γιατί ακριβώς έχεις σκύλο και τον αγαπάς άρα τον καταλαβαίνεις. Έστω κι αν δεν έχεις βιώσει την απώλεια.
Κι αν δε γίνει τώρα, σίγουρα θα το ζητήσει μόνος του αργότερα, ένα νέο τετράποδο σύντροφο να του ομορφαίνει κάθε του στιγμή.

Αρχικό μήνυμα απο lkyr
Λίλα μου θα σου ξαναπώ ότι από τη στιγμή που μάθεις να ζεις με ένα σκυλί, δύσκολα κάνεις χωρίς... Εσύ το έχεις στον κήπο και, όπως σωστά είπες, δεν είναι το ίδιο με το αγόρι σου που τον είχε δίπλα του συνέχεια.
Και όντως, κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά στο πένθος. Στο μεγαλύτερο ποσοστό τους όμως οι άνθρωποι που δένονται πολύ με τα σκυλιά τους ξεπερνάνε τον πόνο παίρνοντας καινούργιο σκυλί. Έχουν μάθει να κοιτάνε πίσω τους, να ακούν βηματάκια να τους ακολουθούν, να απλώνουν το χέρι και να χαιδεύουν, να χώνουν το κεφάλι στο τρίχωμα του ζώου και να ξεφορτώνουν το άγχος ή τη στεναχώρια τους.... Το κενό είναι τεράστιο - τολμάω να πω ότι είναι σα να χάνεις άνθρωπο, να μη σου πω και πιο μεγάλο....
Ο σκύλος σε βοηθάει να αποκτάς υπευθυνότητα, περισσότερο κι από το παιδί το οποίο μπορείς να φορτώσεις σε μια γιαγιά και να κάνεις το κέφι σου. Οπότε, σου είναι αδύνατο να αφήσεις το κουτάβι νηστικό

Κάνεις την καρδιά σου πέτρα και σηκώνεσαι να το φροντίσεις.
Και είναι το πρώτο βήμα να γλυκάνει την απώλεια....
​

mareco
Τα λόγια σου είναι σαν δικά μου. Σαν να βγαίνουν από το δικό μου κεφάλι. Μέχρι την τελευταία τελεία.
Πέρσι το καλοκαίρι αναγκάστηκα να τα διώξω για δύο μέρες και τριγύρναγα μέσα στο σπίτι ψάχνοντάς τα συνεχώς. Και τις δύο μέρες...
Ξέρω ότι θα πάθω μεγάλη ζημιά, όταν έρθει η δύσκολη ώρα, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ το σπίτι μου, την ζωή μου και τον εαυτό μου, χωρίς σκυλί. Χωρίς δύο σκυλιά για την ακρίβεια. Δεν μου φτάνει πια ένα

Αυτό ακριβώς και δεν θα άλλαζα ούτε μία λέξη

 

[Vera's Rooby]

ομοιοπαθουσα δυστυχως...

Καταρχην καλησπέρα σε όλους..Βρεθηκα εδω σε αυτο το φορουμ ψαχνοντας τροπους αντιμετωπισης της απωλειας κατοικιδιου...Πριν δυο μερες έχασα με βάναυσο τρόπο τον Ρούμπι μου, ένα πανέξυπνο και πανέμορφο κανισάκι με τεριέ όταν το εβγαλε βόλτα η μητέρα μου (η οποία και αυτή τον υπεραγαπούσε) και του επιτέθηκε ένα τεράστιο αδέσποτο....Δυστυχώς του χτύπησε ζωτικα οργανα, εχασε και πολυ αίμα και λίγο μετα το χειρουργείο πέθανε στα χέρια μου....Απο τότε δεν μπορω να συνέρθω!!!Κλαίω συνεχώς κι αν μέρα με την μέρα κλαίω λιγότερο δεν ειναι επειδη αισθάνομαι καλύτερα αλλα επειδη ο μη φιλοζ'ωος περίγυρος μου βρίσκει την συμπεριφορα μου υπερβολικη, ακατανοητη και...προβληματικη!!!
Τον είχα μέσα στο σπίτι και κοιμόταν δίπλα μου, και τον λάτρευαν ολοι μες στο σπιτι, οποτε ολοι αυτη την στιγμη υποφερουν..δεν ξερουμε τι να κανουμε!!Εν τω μεταξυ προεκυψε ενα σοβαρο προβλημα υγειας της μητερας μου, εγω εχω θέματα οικονομικά λόγω της δουλειάς μου που κλείνει οποτε θα μείνω άνεργη και δυστυχως δεν μπορω να αντιμετωπισω τπτ πρωτον γιατι ποναω για την απωλεια του κουταβιου και δευτερον διοτι λειπει αυτος απο το σπιτι που παντα μου εδινε θετικη ενεργεια και δυναμη, αντικρυζοντας μονο τα ματακια του και την κουνιστη ουριτσα του!!!!Υποφερω...δεν μπορω να κοιμηθω και να φαω, τον σκεφτομαι συνεχεια, θυμωνω με την αναισθησια με την οποια χειριστηκε ο κτηνιατρος το ολο θεμα, σκεφτομαι οτι δεν εκανε οτι περνουσε απο το χερι του, αηδιαζω με ολους τους "φιλους" που με λενε υπερβολικη και που κι οταν ο Ρουμπι ηταν ακομη ζωντανος βρισκαν παραλογη την αγαπη που του ειχαμε ολοι σαν οικογενεια....Δεν ξερω τι να κανω...!!!Βλεπω φωτογραφιες του κι απορω πως αυτο το γεματο ζωντανια πλασματακι δεν ειναι πλεον μαζι μας....έχω τόσα αλλα να αντιμετωπισω κι ομως δεν μπορω να βρω δυναμη να ξεπερασω το χαμο του Ρουμπι..Οι δικοι μου λενε να παρουμε αλλο σκυλακι ομως εγω νιωθω πως ειναι ασεβεια για το Ρουμπακι μου και πως θα θυμωσω αν κανει κατι το καινουριο που θα μου το θυμισει..δεν θελω υποκαταστατο του Ρουμπακο μου, ηταν κατι το υπερταατο για μενα, το παιδακι μου οπως ειδα με ανακουφιση να λενε κι αλλοι εδω μεσα....Δεν ξέρω τι να ζητησω λοιπον απο το φορουμ, ισως να αρκει που το μοιραστηκα, αλλα αν υπαρχει καποιος που να καταλαβαινει τι περναω θα το εκτιμουσα αν μου εγραφε...

 

[mareco]

Ολοι θα σου γράψουμε.
Τον νοιώθουμε τον πόνο σου. Θα καλυτερέψει με τον καιρό. Δεν θα εξαφανιστεί. Οπως ποτέ, δεν θα εξαφανιστούν από μέσα σου, όσα σε έκανε να νοιώθεις. Να είσαι πάντα καλά, να τον θυμάσαι. Μην θυμώνεις με τους γύρω σου. Είναι δυστυχείς που δεν έχουν νοιώσει ποτέ αυτή την αγάπη. Ακόμη ίσως είναι νωρίς. Και δεν πρόκειται να τον αντικαταστήσεις στην καρδιά σου ποτέ. Ισως όμως μια άλλη ουρίτσα, να σε κάνει να νοιώσεις το ίδιο καλά. Αν είναι δε και καμμία ξεχασμένη απ' όλους και παρατημένη σε κανένα καταφύγειο, ακόμη καλύτερα.
Καλό του ταξίδι του Ρουμπάκου σου

 

[Berna]

Λυπάμαι Καλό του ταξίδι

 

[cgri1976]

αγαπητη βερα,
πριν 5 μηνες εχασα και εγω την μποξερινα μου.....απο το ενα λεπτο στο αλλο..... απο αλλεργικο σοκ σε ηλικια ουτε 2 χρονων... στην αρχη δεν το ειχα συνηδητοποιησει...αλλα οταν οι μερες περναγανε και συνεχιζουν να περνανε, τοτε καταλαβαινεις τον χαμο..... μεχρι πριν μια εδβομαδα ειδα μια πεταλουδα στο μπαλκονι μου και αυτο που φωναξα ηταν, "γεια σου lucy moy".... μπορει να με κραξετε μερικοι αλλα ετσι ειναι..... και τις πρωτες 40 ημερες ειχα στο πιατακι της φαγητο και νερο......
μεχρι και σημερα θελω να αποκτησω αλλο σκυλι.... οχι για να την αντικαταστησει, γιατι αυτο δεν γινεται, απλα για να δωσω πραγματα οσα δεν προλαβα..... αρκετα παιδια απο το φορουμ αλλα και φιλοι μου, μου ειπαν οτι θα μου κανει πολυ καλο να αποκτησω γρηγορα ενα αλλου σκυλι....
ελα ομως που οταν "ζαχαρωνω" αλλο σκυλι κατι γινεται και δεν μπορω να το αποκτησω....λες και η μικρη μου δεν θελει να βαλω αλλο σκυλι στο βασιλειο της.....αυτο βεβαια ειναι αλλο θεμα....
τελος παντων.... αυτο που λενε τα παιδια , οτι αν αποκτησεις αλλο σκυλι θα ειναι πιο μαλακος ο πονος, ισχυει!!!!!!!!!!! ασε τους αλλους να λενε οτι θελουν.... εσυ ζουσες με το σκυλι σου, εσυ το αγαπησες, εσυ το φροντιζες αρα και εσυ ξερεις ποσο σου λειπει και κανενας αλλος.....
και τελος....ολα, μα ολα, ασημαντα και σημαντικα, γινονται για καποιο λογο.....
Φιλικα,
Χρηστος.

 

[katerina116]

Συλληπητηρια...
Βερα με τον ιδιο τροπο εχασα την Μαγια μου,κλεινει ενας χρονος σε λιγες μερες ... Δεν υπαρχει μερα να μη τη σκεφτομαι ,εχω γεμισει το δωματιο μου με φωτογραφιες της και θα ειναι παντα μοναδικη η σχεση που ανεπτυξα μαζι της . Απεκτησα 2 σκυλακια μεσα σε αυτο το χρονο...και ειναι αληθεια οτι αν εχεις συνηθισει να φροντιζεις ενα σκυλακι και ολα αυτα τα συναισθηματα που δημιουργουνται αναμεσα μας ,δυσκολο να μη ξαναπαρεις ποτε (ευτυχως στη τελικη!)
Και οσους λενε "ενα σκυλακι ηταν πως κανεις ετσι" να τους λυπασε γιατι ποτε δεν ενιωσαν αυτη την αγαπη,που ειναι τελειως διαφορετικη απο την αγαπη μεταξυ ανθρωπων .Κατι ξεχωριστο...
Καλο ταξιδι και στις 2 ψυχουλες και κουραγιο

 

[Orilis]

Βέρα καλησπέρα,

Πραγματικά δεν έχω να σου δώσω κάποια συμβουλή καθώς δεν έχω χάσει ακόμα σκύλο... Κάνε κουράγιο αν και υποθέτω ότι είναι δύσκολο...
Να θυμάστε τις καλές στιγμές και να ξέρετε ότι κάνατε ένα σκυλάκι ευτυχισμένο, ότι το αγαπήσατε και ήταν μέλος της οικογένειάς σας... Προσπαθήστε να μη γεμίζετε με θλίψη, είμαι σίγουρη ότι ο Ρούμπι δεν θα ήθελε να σας βλέπει έτσι, κανένας δεν θέλει την οικογένειά του θλιμένη...

Αν θα πάρετε άλλο σκυλάκι ή όχι εξαρτάται από εσάς, εάν κι εφ'όσον νιώσετε έτοιμοι. Απλά να ξέρετε ότι κανένα δεν θα πάρει την θέση του στην καρδιά σας, θα δημιουργηθεί καινούρια θέση... Και στα υπ'όψιν, αν αγαπήσετε κάποιο άλλο σκυλάκι δεν αδικήτε το Ρούμπι, αλλά δικαιώνετε ακόμα μια ψυχούλα..

Καλό του ταξίδι

 

[Grifos]

Δε θα σου γράψω πολλά, είναι πως νιώθει ο καθένας. Για 'μενα είναι νωπά τα περιστατικά που έχω ζήσει κι ας μην έγιναν χθες. Είμαι όμως και ομοιοπαθής στο θέμα της δουλειάς. Βασικά αυτό που έχεις ανάγκη είναι να δράσεις να κάνεις κάτι οτιδήποτε να μη μείνεις αδρανής είτε αυτό σημαίνει να ξεκινήσεις τα τηλέφωνα στη χρυσή αγγελία για να βρεις άλλη δουλειά, είτε να πας μια εκδρομή. Αν ο σκύλος σου, σού έδινε δύναμη άντλησε δύναμη απ' την απουσία του, αν τα παρατήσεις απ' τη ζωή σου θα είναι σα να παρατάς κι αυτόν. Ξέρω πως νιώθεις, αν κι ο καθένας μας νιώθει το κενό με διαφορετικό τρόπο και ένταση. Αλλά εσύ είσαι πάνω απ' όλα τα άλλα στη ζωή και πρέπει να περιφρουρήσεις τον εαυτό σου. Κι αν οι φίλοι σου σε απογοήτευσαν δεν πειράζει, δες τους σαν μικρά παιδιά. Ένα μικρό παιδί δε θα καταλάβαινε πως έσπασε το πιάτο της γιαγιάς σου που τη λάτρευες έτσι κι ένας μη σκυλογονιός δε θα καταλάβει τον πόνο που νιώθεις. Προσπάθησε να κάνεις το οτιδήποτε για τον εαυτό σου και τις ανάγκες σου. Και μπορεί να σου φαίνεται κοινότοπο ή περίεργο αυτό που γράφω, αλλά σε καμιά περίπτωση μην αντικαταστήσεις το σκύλο, αν το κάνεις θα νιώσεις μέσα σου την προδοσία προς τον εαυτό σου και θα ματαιώσεις την ύπαρξη του Ρουμπάκου σου και την αξία του επερχόμενου. Όταν είναι η στιγμή να έρθει ο νέος σου σύντροφος θα έρθει, αλλά ως νέος κι όχι ως αντικαταστάτης.

 

[betty coltrane]

Καλησπέρα σας και πρώτο ποστ από μένα,
θα προτιμούσα να ήταν σε κάποιο πιο ευχάριστο θέμα αλλά τι να γίνει.
Θα πω πράγματα που μάλλον δεν θα τα έχετε ακούσει και στο παρελθόν σε παρόμοιες καταστάσεις - δεν μου αρέσει να είμαι κοινότοπη αλλά δεν υπάρχει πρωτοτυπία σε αυτά και εγώ έχω ανάγκη να τα πω!
Έχασα τη σκυλίτσα μου πριν λίγους μήνες, και ο μήνας πριν από αυτό ήταν πολύ δύσκολος. Από τη μια, έπαιρνα κάτι απεγνωσμένα τηλέφωνα τον κτηνίατρο για να με βοηθήσει και από την άλλη δεν ήμουν έτοιμη εγώ η ίδια να την αφήσω. Τελικά ησύχασε μόνη της χωρίς να επέμβει ο κτηνίατρος. Ήταν το πρώτο σκυλί που είχα και δεν θα μπορούσα να είχα καλύτερο. Δεν είμαι κουκουβάγια(!) ειλικρινά. Κατά κοινή ομολογία, όποιος τη γνώριζε έλεγε το ίδιο πράγμα. Ήταν υπόδειγμα σκύλου όπως της έλεγα όλη την ώρα.
Πριν από λίγες μέρες, βρήκα ένα νεογέννητο γατάκι μες το σπιτάκι της σκυλίτσας στον κήπο και με έπιασε ένας πανικός! Τι θα έκανα αν δεν γύριζε η μαμά του; Μου φαινόταν αδιανόητο να πεθάνει ένα μωρό σε εκείνο το σπιτάκι. Πρέπει να ήταν αρκετά αστεία - στα όρια της υστερίας - η συμπεριφορά μου για μια ώρα τουλάχιστον κατά την οποία έπρηξα τον κτηνίατρο, μια κυρία από δίπλα που έχει γάτες, το φαρμακοποιό που του ζητούσα κάτι που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω για μπιμπερό. Εν τω μεταξύ, ήρθε η γάτα αλλά εγώ συνειδητοποίησα ότι έχω πρόβλημα.
Το θέμα μου τώρα είναι - και ρωτάω όσους έχουν περάσει τα ίδια - πόσο σύντομα παίρνει κανείς νέο σκυλάκι;
Κι αν δεν το αγαπήσω τόσο, κι αν κάνω συγκρίσεις συνέχεια; Δεν θα είναι άδικο; Και τέλος, μήπως έχω λάθος που σκέφτομαι έτσι; Ξέρω πάντως ότι μου λείπει η σκυλίσια παρέα. Βλέπω κόσμο να κάνει βόλτες με τα σκυλιά του και ζηλεύω. Πολύ θα ήθελα να ακούσω γνώμες.
Ελπίζω να μην κούρασα.

 

[Sara]

Λυπάμαι πολύ για το σκυλάκι σου. Στη θέση σου θα κρατούσα το γατάκι, είμαι σίγουρη θα το αγαπήσεις πολύ. Όσο για το σκυλάκι, μπορείς να αρχίσεις να κάνεις παρέα με άτομα που δουλεύουν σε καταφύγια. Γίνε κι εσύ εθελόντρια, κάνε παρέα με τα εκεί σκυλάκια και βρες ένα που θα χρειάζεται την αγάπη σου και που θα το αγαπήσεις κι εσύ. Απλώς σιγουρέψου ότι θα τα πάει καλά με το γατάκι, θα σε βοηθήσουν τα παιδιά εκεί.

 

[Hopsi]

Το θέμα μου τώρα είναι - και ρωτάω όσους έχουν περάσει τα ίδια - πόσο σύντομα παίρνει κανείς νέο σκυλάκι;
Κι αν δεν το αγαπήσω τόσο, κι αν κάνω συγκρίσεις συνέχεια; Δεν θα είναι άδικο; Και τέλος, μήπως έχω λάθος που σκέφτομαι έτσι; Ξέρω πάντως ότι μου λείπει η σκυλίσια παρέα. Βλέπω κόσμο να κάνει βόλτες με τα σκυλιά του και ζηλεύω. Πολύ θα ήθελα να ακούσω γνώμες.
Ελπίζω να μην κούρασα.

αχ δεν εχω περασει τα ιδια μα μπορω να σου πω μιας και εχω δυο σκυλια και ειχα παρομοια αγχη: δεν τιθεται θεμα να μην το αγαπησεις. Δεν θα ειναι το ιδιο, ειναι αλλη, διαφορετικη, απεραντη, διαπεραστικη αγαπη. Μοναδικη. Θα μπεις στη διαδικασια να συγκρινεις και στα πρωτα δευτερολεπτα θα θυμωσεις με τον εαυτο σου για τη βλακεια και την αδικια που πας νακανεις. Θα δεις πως υπαρχει κατι ΜΑΓΙΚΟ...Κ α θ ε σκυλι ειναι αξιο αγαπης, κ α θ ε σκυλακι εχει κατι που το κανει μοναδικα λατρεμενο. Και μετα θα παρεις μια σφιχτη αγκαλια το σκυλακι σου και θα καταλαβεις οτι οπως τιποτα δεν συγκρινεται με αυτο που εχασες, ετσι και το νεο μελος, κι αυτο, με τιποτα δεν μπορει να συγκριθει.
Και καθε μερα θα γινεσαι καλυτερος ανρθωπος. Καθε μερα θα διαπιστωνεις πως μεσα απο το σκυλι σου, αγαπας το σκυλο ως εννοια...

Οσο για τον χρονο...ο πονος και η θλιψη ειναι αισθηματα, διαδικασιες απο τις οποιες ολοι μας περναμε, λιγοτερο η περισσοτερο. Μα οπως στον κοσμο της μηχανης λεμε πως αν πεσεις πρπει στο καπακι να οδηγησεις ξανα μηχανη αλλιως το χανεις το παιχνιδι, ετσι ειναι και για καθε τι που μας πονα και μας λυγιζει. Οσο πιο συντομα σηκωθουμε απο τη θλιψη, οσο πιο συντομα βαλουμεκατι στη ζωη μας να μασ δωσει εστω και ενα χαμογελο, εστω να μας αφαιρεσει ενα λεπτο θλιψης, εχουμε κανει το βημα...Ειναι ο πονος του χαμου επικινδυνος. Μπορει να σε βουλιαξει πριν καταλαβεις το παραμικρο...Κι αν δεν το αξιζει κανενας μας μια φορα να χαθει στη θλιψη, δεν το αξιζει δυο φορες καποιος που αγαπα τα ζωα , τη φυση...

Αποψη μου λοιπον ειναι πως εχεις ηδη αργησει να βαλεις λιγο φως στη θλιψη αυτη. Αντικατεστησε σιγα σιγα στην καθημερινοτητα σου τον πονο της απωλειας με την αγαπη που εχεις μεσα σου. Βρες ενα σκυλακι, φροντισε το... Δειξε του πως μπορει να το αγαπησει καποιος, με μια αγαπη που το σκυλακι που εχασες, σε εμαθε να εκφραζεις. Κι αν ειναι και καποιο πρωην αδεσποτακι που ηδη εχει ταλαιπωρηθει, τοτε, θα με θυμηθεις. ΤΟΤΕ θα δεις τι θα πει "αλλη" αγαπη...ΠΟυ τωρα, ουτε ΚΑΝ μπορεις να διανοηθεις.

Ολα θα πανε καλα!θα δεις! φροντισε τον εαυτο σου, την ψυχη σου, δωσε της το νερο της αγαπης για τα σκυλια και παλι και η ζωη σου θα αλλαξει. Ο πονος δεν εξαφανιζεται, μετουσιωνεται...

Αν σε κουρασα, συγνωμη. Θελω απλα ΠΟΛΥ ατομα σαν εσενα , να μην πονανε αλλα να δινουν την αγαπη που εχουν να δωσουν. Δεν ειναι και συχνο φαινομενο βλεπεις.

 

[Alexia]

Το θέμα μου τώρα είναι - και ρωτάω όσους έχουν περάσει τα ίδια - πόσο σύντομα παίρνει κανείς νέο σκυλάκι;
Κι αν δεν το αγαπήσω τόσο, κι αν κάνω συγκρίσεις συνέχεια; Δεν θα είναι άδικο; Και τέλος, μήπως έχω λάθος που σκέφτομαι έτσι; Ξέρω πάντως ότι μου λείπει η σκυλίσια παρέα. Βλέπω κόσμο να κάνει βόλτες με τα σκυλιά του και ζηλεύω. Πολύ θα ήθελα να ακούσω γνώμες.
Ελπίζω να μην κούρασα.

Δεν υπάρχει κανόνας, είναι τελείως προσωπικό θέμα.
Για μένα, όσο πιο γρήγορα γίνεται και δεν χρειάζεται να συγκρίνεις τους σκύλους μεταξύ τους. Ο κάθε σκύλος που θα αποκτήσεις θα βρει την θέση του στην καρδιά σου.

 

[betty coltrane]

Σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις και τα καλά λόγια! Αν και αμφιβάλλω αν τα αξίζω! Το ότι αγαπάω τα ζώα είναι δεδομένο, το αν είμαι η καλύτερη που μπορώ απέναντί τους είναι υπό συζήτηση. Ποτέ δεν είναι αρκετός ο χρόνος και το μαλώνεις χωρίς λόγο αν έχεις νεύρα. Δεν έχει διαφορά με άλλες σχέσεις ανθρώπινες ως ένα σημείο. Και έχουν το θετικό ότι τα κακόμοιρα δεν φτάνουν στην εφηβεία για να σου αντιμιλήσουν!

@sara, το γατάκι το πήρε η μαμά του και έφυγαν. Μάλλον την πέτυχα στην μετακόμιση. Και δεν θα μπορούσα να το κρατήσω γιατί είμαι αλλεργική στις γάτες δυστυχώς. Όμως η ιδέα σου για το καταφύγιο είναι νομίζω ακριβώς ό,τι χρειάζομαι. Έχω αρχίσει να ψάχνω ήδη ποια θέλουν εθελοντές.

Ούτως ή άλλως ημίαιμο θα ήθελα. Ημίαιμη ήταν και η δική μου.

Τώρα που το σκέφτομαι ο φόβος που έχω για τον χαρακτήρα και για το αν θα συμπαθήσουμε η μια την άλλη είναι υπερβολικός, έτσι δεν είναι; Αλλά δικαιολογείται επειδή είχα καλομάθει.
Τέλος, η φράση "μα, για ένα σκύλο μιλάμε, δεν είναι ανάγκη να το κάνουμε τέτοιο θέμα" περνάει συχνά από το μυαλό μου, αλλά ελπίζω να με καταλάβετε.

Ευχαριστώ και πάλι για τη δωρεάν ψυχανάλυση!

 

[mareco]

Τώρα που το σκέφτομαι ο φόβος που έχω για τον χαρακτήρα και για το αν θα συμπαθήσουμε η μια την άλλη είναι υπερβολικός, έτσι δεν είναι; Αλλά δικαιολογείται επειδή είχα καλομάθει.

Εχω έναν σκύλο άγγελο. Εχω μεγάλο τρόμο για όταν θα τον χάσω. Είμαι κι εγώ τόσο καλομαθημένη μαζί του, που θα μου πέρναγε απ' το μυαλό η φρικτή σκέψη, να μην αποκτήσω άλλον μετά, γιατί δεν θα συγκρίνεται κανένα μαζί του. Το ξέρω από τώρα, με μεγάλη σιγουριά. Στο μεταξύ, έχει βρεθεί στον δρόμο μας εδώ και δυό χρόνια και μια σουρλουλού. Ολοι [εδώ στο φόρουμ δηλαδή], με βρίζουν ότι δεν την αγαπάω τόσο όσο το αγγελάκι μου. Στην αρχή νόμιζα πως έτσι είναι. Και όμως. Είναι πλέον [σχεδόν από την αρχή δηλαδή] το δεύτερο αγγελάκι μου. Απίθανα πλάσματα και το ένα και το άλλο. Και έχω και έναν άλλο αδεσποτάκο, παρκαρισμένο σε άλλο χώρο, μέχρι να βρει σπίτι. Κοίτα να δεις, που τα αγγελάκια έχουν γίνει τρία. Και όλο τρώγομαι να τον πάρω κι αυτόν στο σπίτι, γιατί είναι ένας γλύκας. Κι ας μην είναι μαύρος Μια ζωγραφιά, στα δικά μου μάτια. Και δεν θα το πιστέψεις...που να δεις και ένα μικρούλι αγγελάκι που έχω αφήσει αυτές τις μέρες στο σπίτι μιας εκπληκτικής συμφορουμίτριας και πολύ καλής φίλης [Ειρήνη μου, ξέρεις ότι δεν έχω λόγια], γιατί αναρρώνει από πολλά βάσανα ο μικρούλης. Πρέπει να αποκτήσω επειγόντως, μεγαλύτερο σπίτι... Το κάθε αγγελάκι μου, έχει την δική του υπόσταση. Συμπληρώνει ο ένας τον άλλον. Δεν τον αντικαθιστά.
Μην προβληματίζεσαι άδικα Κάθε πράμα στον καιρό του

 

[Grifos]

...

Λυπάμαι πολύ που έχασες το σκύλο σου. Θα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι χωρίς να με παρεξηγήσεις: Ο σκύλος που έμενε;

 

[Hopsi]

βρήκα ένα νεογέννητο γατάκι μες το σπιτάκι της σκυλίτσας στον κήπο γραφει, οποτε προφανως στον κηπο...

 

[betty coltrane]

Λυπάμαι πολύ που έχασες το σκύλο σου. Θα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι χωρίς να με παρεξηγήσεις: Ο σκύλος που έμενε;

Γιατί να παρεξηγηθώ; Στον κήπο έμενε πάντα μέχρι που αρρώστησε.

 

[pouf]

Τοτε απ' ότι καταλαβαίνω, προφανώς η αντιμετώπιση στην απώλεια του αγαπημένου μας τετράποδου συντρόφου διαφέρει. Γιατί διαφέρουν και οι χαρακτήρες όλων των ανθρώπων.λέγοντας χαρακτήρες εννοώ ψυχοσύνθεση, τρόπος σκέψης.
Σίγουρα δεν υπάρχει κανόνας..οποτε δεν υπαρχουν και εξαιρέσεις.ολα είναι δεκτα, εφόσον προσφέρουν καλο αμφότερα!

συμφωνω. και να συμπληρωσω διαφερουν και οι εμπειριες/βιωματα μας..........................

περαστικα στον φιλο σου