Απώλεια κατοικιδίου και αντιμετώπιση..;
- Thread starter Lila_LC
- Ημερομηνία δημιουργίας
Ο επόμενος πού θα μένει; Αν μένει κι αυτός στο ίδιο μέρος, έτσι απλά η απάντηση μου είναι να μην πάρεις σκύλο.
Σκεφτόμουν αν ήταν πιο μικρόσωμο θα ήθελα να μένει μέσα, δεν ξέρω σε αυτό αν θα άρεσε βέβαια. Θες να μου πεις κάτι περισσότερο για να καταλάβω γιατί το λες αυτό;
Μιλάς με γρίφους, γέροντα. Αναμενόμενο, θα μου πεις, αλλά δεν με βοηθάς.
Καταρχήν, καλό ταξίδι στον Ρούμπι, στη σκυλίτσα...Εχω έναν σκύλο άγγελο. Εχω μεγάλο τρόμο για όταν θα τον χάσω. Είμαι κι εγώ τόσο καλομαθημένη μαζί του, που θα μου πέρναγε απ' το μυαλό η φρικτή σκέψη, να μην αποκτήσω άλλον μετά, γιατί δεν θα συγκρίνεται κανένα μαζί του. Το ξέρω από τώρα, με μεγάλη σιγουριά. Στο μεταξύ, έχει βρεθεί στον δρόμο μας εδώ και δυό χρόνια και μια σουρλουλού. Ολοι [εδώ στο φόρουμ δηλαδή], με βρίζουν ότι δεν την αγαπάω τόσο όσο το αγγελάκι μου. Στην αρχή νόμιζα πως έτσι είναι. Και όμως. Είναι πλέον [σχεδόν από την αρχή δηλαδή] το δεύτερο αγγελάκι μου. Απίθανα πλάσματα και το ένα και το άλλο. Και έχω και έναν άλλο αδεσποτάκο, παρκαρισμένο σε άλλο χώρο, μέχρι να βρει σπίτι. Κοίτα να δεις, που τα αγγελάκια έχουν γίνει τρία. Και όλο τρώγομαι να τον πάρω κι αυτόν στο σπίτι, γιατί είναι ένας γλύκας. Κι ας μην είναι μαύροςΜια ζωγραφιά, στα δικά μου μάτια...
...Πρέπει να αποκτήσω επειγόντως, μεγαλύτερο σπίτι...
...Το κάθε αγγελάκι μου, έχει την δική του υπόσταση. Συμπληρώνει ο ένας τον άλλον. Δεν τον αντικαθιστά.
Μην προβληματίζεσαι άδικα
Θα τρέχουν πια και θα παίζουν ευτυχισμένα... "Εκεί" (το λέει και η υπογραφή μου), τίποτα δεν τα φοβίζει, κανείς δεν τα απειλεί...
mareco,
Αιφνιδιάστηκα ευχάριστα με το post σου και συγκινήθηκα πολύ, τώρα που το διάβασα... Εχεις πένα, έ?
το ήξερες?Δε θα σε ρωτήσω αν είχες πιεί κανα ποτηράκι παραπάνω μεσημεριάτικα (έτσι, για να ελαφρύνουμε την ατμόσφαιρα λιγάκι
)...Θα πω και πάλι ότι όλοι "εμείς" έχουμε τρόμο για το αβέβαιο μέλλον... πιο πολύ απ' ότι έχουμε για τον ίδιο μας τον εαυτό!
Πόσο δίκιο έχεις... κάθε αγγελάκι (το δικό μας ή όχι - δεν παίζει τεράστιο ρόλο) έχει τη δική του υπόσταση... Και κανένα δεν αντικαθιστά, ούτε προσομοιώνει το προηγούμενο...
...Και δεν θα ξεχάσω ποτέ, τις μέρες της οδύνης για το χαμό της σκύλας μας, την ώρα που και οι δύο λέγαμε (σιωπηλά) στον εαυτό μας ότι "ποτέ δεν θα το ξαναπεράσω αυτό"... που η γυναίκα μου γύρισε με δακρυσμένα μάτια (και με λίγο ...σκληρή φωνή) και μου είπε: "αν είναι να ξαναπάρουμε σκυλάκι, επειδή ο γάτος είναι μικρός, θα πρέπει να το πάρουμε τώρα!"... (*)
Και, όπως ξέρεις, Μαρία μου, δεν μετανιώσαμε...
(*): Και τα "τώρα", μας δίνεται η ευκαιρία να είναι πολλά, καθημερινά...
Υ.Γ. Τώρα, που το ξανασκέφτομαι, κι εγώ πρέπει να αποκτήσω ένα "λιγάκι" μεγαλύτερο σπίτι...
Last edited:
(ελπίζω μόνο αυτά που θα γράψω να μην είναι εντελώς....οφ...)
Την απώλεια, όπως όλοι εδώ μέσα ή έστω οι περισσότεροι, την έχω σκεφτεί κι εγώ....
Ειδικά όταν στη ζωή μου μπήκε ο Άρης...
Όταν ήταν κουτάβι, σηκωνόμουν το βράδυ....να δω....αν αναπνέει....(παλαβό...οκ!!!)....ή σκεφτόμουν μην μου πάθουν τίποτε κι έκλαιγα μόνη μου, σαν το χαζό....
Αυτό που εύχομαι κι ελπίζω είναι να μη μου "φύγουν" άδικα....
Αυτό που εύχομαι κι ελπίζω είναι να τους παρέχω την καλύτερη δυνατόν ζωή και να ζήσουν καλά και πολύ...
Παρόλα αυτά έζησα μια έμμεση απώλεια...(την πρώτη σκύλα της Ελένης-elenib, που "έφυγε" από φόλα...).
Και όμως...πήρε την Άρτεμη...Δεν περνά μέρα που να μη σκεφτεί την Ήρα και σίγουρα η Άρτεμις δεν την αντικατέστησε στην καρδιά της/μας...
Όπως όλοι είπατε...θα συμφωνήσω....βρήκε μια καινούρια θέση...θρόνο για την ακρίβεια...
Και ναι...mareco και johnk...κι εγώ θέλω ένα μεγαλύτερο σπίτι!!!!!
Την απώλεια, όπως όλοι εδώ μέσα ή έστω οι περισσότεροι, την έχω σκεφτεί κι εγώ....
Ειδικά όταν στη ζωή μου μπήκε ο Άρης...
Όταν ήταν κουτάβι, σηκωνόμουν το βράδυ....να δω....αν αναπνέει....(παλαβό...οκ!!!)....ή σκεφτόμουν μην μου πάθουν τίποτε κι έκλαιγα μόνη μου, σαν το χαζό....
Αυτό που εύχομαι κι ελπίζω είναι να μη μου "φύγουν" άδικα....
Αυτό που εύχομαι κι ελπίζω είναι να τους παρέχω την καλύτερη δυνατόν ζωή και να ζήσουν καλά και πολύ...
Παρόλα αυτά έζησα μια έμμεση απώλεια...(την πρώτη σκύλα της Ελένης-elenib, που "έφυγε" από φόλα...).
Και όμως...πήρε την Άρτεμη...Δεν περνά μέρα που να μη σκεφτεί την Ήρα και σίγουρα η Άρτεμις δεν την αντικατέστησε στην καρδιά της/μας...
Όπως όλοι είπατε...θα συμφωνήσω....βρήκε μια καινούρια θέση...θρόνο για την ακρίβεια...
Και ναι...mareco και johnk...κι εγώ θέλω ένα μεγαλύτερο σπίτι!!!!!
Ο σκύλος μικρός ή μεγάλος δεν έχει καμιά απολύτως σημασία θέλει να είναι με την οικογένεια του δηλαδή μ' εσένα και είναι το σωστό από κάθε άποψη και εκπαιδευτική και κοινωνικοποίησης μα και υγείας (σκνίπες, φόλες κλπ). Εκτός κι αν μένεις κι εσύ στον κήπο επί καθημερινής βάσης. Δοκίμασε το σε προτρέπω και για να μην αισθάνεσαι μειονεκτικά σκεφτόμενη πως ο σκύλος έχει τη γούνα του, φόρα κι εσύ μία.
Και πιθανότατα είμαι μικρότερος από 'σενα σε ηλικία. Και είμαι απόλυτος αλλά το κάνω φιλικά το πιστεύεις δεν το πιστεύεις.
1) Σωστά μίλησες, γέροντα!
Γι' αυτό και οι (θυμόσοφοι) τσοπάνηδες, τα κουτάβια (ορεινά ποιμενικά) όταν απογαλακτιστούν, τα βάζουν να μεγαλώσουν κοντά στο κοπάδι... και εκείνα πιστεύουν ότι είναι το ίδια με τα πρόβατα... και ζουν (και πεθαίνουν) γι' αυτά...
2) Αυτό δεν θα το έλεγα ποτέ σε μιά κυρία, ακόμα και να εξαρτιόταν η ζωή μου από αυτό!!!!!
Δεν έχω λόγο να πιστεύω ότι δεν έχεις καλή πρόθεση μέχρι να μου δείξεις δείγματα για το αντίθετο. Το ότι είσαι απόλυτος και απότομος απλώς το κάνει λίγο πιο δύσκολο για μένα να συζητήσουμε, αλλά δεν τρέχει και τίποτα.
Έχεις δίκιο σε αυτό που λες. Το ιδανικό θα ήταν να μένω και εγώ στον κήπο.
Δεν ξέρω ειλικρινά τι είναι καλύτερο. Για μένα θα ήταν να έμενε μέσα. Αλλά από την άλλη όταν υπάρχει διαθέσιμος κήπος στον οποίο μπορεί να σκάψει, να παίξει, να λιαστεί, δεν είναι λίγο σκληρό να είναι μέσα;
Έχεις δίκιο σε αυτό που λες. Το ιδανικό θα ήταν να μένω και εγώ στον κήπο.
Δεν ξέρω ειλικρινά τι είναι καλύτερο. Για μένα θα ήταν να έμενε μέσα. Αλλά από την άλλη όταν υπάρχει διαθέσιμος κήπος στον οποίο μπορεί να σκάψει, να παίξει, να λιαστεί, δεν είναι λίγο σκληρό να είναι μέσα;
Παιδια ειλικρινα σας ευχαριστω ολους για τα καλα σας λογια!!!Ειναι πολυ σημαντικο να βλεπεις πως υπαρχουν κι αλλοι που σε καταλαβαινουν και νιωθουν οπως κι εσυ...Πραγματικα επεσε σαν βαλσαμο μεσα μου το καθε μηνυμα ξεχωριστα....Χαιρομαι που υπαρχουν ακομη ΑΝΘΡΩΠΟΙ σε αυτον τον κοσμο και δεν θα το θεωρησω συμπτωση το οτι αυτη την κατανοηση την βρηκα απο ιδιοκτητες σκυλων...τελικα περα απο ολα τα αλλα αυτα τα πλασματακια μας χαριζουν και ανθρωπια και καλοσυνη....Εγω κι η οικογενεια μου μερα με την μερα θα βρουμε το δρομο μας υποθετω...Φυσικα ο Ρουμπι οπως ηδη ειπατε κι εσεις θα εχει παντα μια εξεχουσα θεση στην καρδια μας...Καποια στιγμη θα ερθει και το επομενο κουταβι στο σπιτι....Μεχρι τοτε να ειστε ολοι καλα και φυσικα και τα σκυλακια σας!!!!Και παλι σας ευχαριστω!!!!
Vera's Rooby
με ειλικρινεία σου λέω πως και η δική σου τελευταία απάντηση ήταν βάλσαμο για 'μενα για αρκετούς λόγους. Πρώτα απ' όλα γιατί τόσο καιρό έστω και στην αφάνεια παρέμεινες κοντά μας κι ενδεχομένως διάβαζες το φόρουμ μας (και δικό σου και όλων όσων είναι ανοιχτόμυαλοι και φιλόζωοι) και όχι μόνο το θέμα που άνοιξες. Ήταν βάλσαμο γιατί ήδη απ' το φραστικό σου αισθάνομαι πως υπήρξε μια βελτίωση μέσα σου κι ας μην την καταλαβαίνεις εσύ η ίδια. Άντλησε απ' την τόνωση σου και να θυμάσαι ότι είτε ως πλασματικά μέλη μιας μικροκοινωνίας που είναι ένα φόρουμ, είτε ως υπαρκτές προσωπικότητες αν ποτέ μάς γνωρίσεις είμαστε και θα είμαστε εδώ ανά πάσα ώρα και στιγμή αισθανθείς άσκημα, θυμηθείς το Ρουμπάκο σου ή θελήσεις να μάθεις κάτι.
JohnK,
θέλω να με πιστέψεις πως όταν απαντούσα σκέφτηκα στιγμιαία τους ορεινούς, αλλά αδίκως ή μη θεωρήσα πως η κοπέλα δεν είχε τέτοιο σκύλο και γι' αυτό απάντησα κατ' αυτό τον τρόπο. Επίσης, ξέρεις πως δεν έχω ορεινό, αλλά ούτε δεκαπέντε λεπτά πριν τσακωνόμουν με τη γαλανομάτα μου μιας και ύστερα από μιάμιση ώρα βόλτα ήθελε να κάτσει στο μπαλκόνι (αλλά απάντησα με το σκεπτικό ότι οι περισσότερες φυλές είναι σαν το λύκο μου, θέλουν να είναι μαζί μας κι όχι χώρια).
betty coltrane ,
φυσικά και το καλύτερο σε καμία περίπτωση δε θα ήταν να ζεις ωσάν ερημίτισσα στον κήπο με μια προβιά, μια γκλίτσα και το σκύλο στο γόνατο σου να γρυλίζει στους περαστικούς. Δεν έχω σκοπό να σε προσβάλλω, ούτε να υπαινιχθώ πως δεν αγαπούσες το σκύλο σου, αλλά πως ήξερες κάτι το οποίο είναι μια δεισιδαιμονία, ένα λάθος. Λάθος της κοινής λογικής που διαιωνίζεται από ανθρώπους που δεν ξέρουν και λένε κάτι έτσι για να το πουν (δεν αναφέρομαι σε 'σενα). Προσπάθησε αυτά που βλέπεις να γράφω και να γράφουν κι άλλοι απλά να τα επαναλάβεις στον εαυτό σου όχι για να τα παπαγαλίσεις και να τα πράξεις μηχανικά, δεν είμαστε στρατιωτάκια και στην τελική οι περισσότεροι πειραματιστήκαμε ώσπου να μάθουμε, αλλά ήμασταν ανοιχτοί και μάθαμε. Όλοι αγαπάμε τα σκυλιά, θέλω να το πιστεύω αυτό άνευ αβεβαιότητας. Δες όμως ο νέος σου σκύλος πόσο πιο ευτυχισμένος θα είναι μέσα στο σπίτι. Και έχεις τα φόντα να δεις πόσο πιο ήρεμη θα είσαι κι εσύ και γιατί τον εξασφαλίζεις ακόμη περισσότερο να είναι καλά, αλλά και γιατί η ίδια σου η ψυχολογία θ' αλλάξει με το συντροφάκι σου δίπλα σου. Ναι θέλει περισσότερο κόπο να μάθεις ένα σκύλο να ασπαστεί και να ακολουθεί τους κανόνες του σπιτιού αλλά αξίζει τον κόπο και νιώθετε κι οι δύο μέλη της ίδιας οικογένειας.
με ειλικρινεία σου λέω πως και η δική σου τελευταία απάντηση ήταν βάλσαμο για 'μενα για αρκετούς λόγους. Πρώτα απ' όλα γιατί τόσο καιρό έστω και στην αφάνεια παρέμεινες κοντά μας κι ενδεχομένως διάβαζες το φόρουμ μας (και δικό σου και όλων όσων είναι ανοιχτόμυαλοι και φιλόζωοι) και όχι μόνο το θέμα που άνοιξες. Ήταν βάλσαμο γιατί ήδη απ' το φραστικό σου αισθάνομαι πως υπήρξε μια βελτίωση μέσα σου κι ας μην την καταλαβαίνεις εσύ η ίδια. Άντλησε απ' την τόνωση σου και να θυμάσαι ότι είτε ως πλασματικά μέλη μιας μικροκοινωνίας που είναι ένα φόρουμ, είτε ως υπαρκτές προσωπικότητες αν ποτέ μάς γνωρίσεις είμαστε και θα είμαστε εδώ ανά πάσα ώρα και στιγμή αισθανθείς άσκημα, θυμηθείς το Ρουμπάκο σου ή θελήσεις να μάθεις κάτι.
JohnK,
θέλω να με πιστέψεις πως όταν απαντούσα σκέφτηκα στιγμιαία τους ορεινούς, αλλά αδίκως ή μη θεωρήσα πως η κοπέλα δεν είχε τέτοιο σκύλο και γι' αυτό απάντησα κατ' αυτό τον τρόπο. Επίσης, ξέρεις πως δεν έχω ορεινό, αλλά ούτε δεκαπέντε λεπτά πριν τσακωνόμουν με τη γαλανομάτα μου μιας και ύστερα από μιάμιση ώρα βόλτα ήθελε να κάτσει στο μπαλκόνι (αλλά απάντησα με το σκεπτικό ότι οι περισσότερες φυλές είναι σαν το λύκο μου, θέλουν να είναι μαζί μας κι όχι χώρια).
betty coltrane ,
φυσικά και το καλύτερο σε καμία περίπτωση δε θα ήταν να ζεις ωσάν ερημίτισσα στον κήπο με μια προβιά, μια γκλίτσα και το σκύλο στο γόνατο σου να γρυλίζει στους περαστικούς. Δεν έχω σκοπό να σε προσβάλλω, ούτε να υπαινιχθώ πως δεν αγαπούσες το σκύλο σου, αλλά πως ήξερες κάτι το οποίο είναι μια δεισιδαιμονία, ένα λάθος. Λάθος της κοινής λογικής που διαιωνίζεται από ανθρώπους που δεν ξέρουν και λένε κάτι έτσι για να το πουν (δεν αναφέρομαι σε 'σενα). Προσπάθησε αυτά που βλέπεις να γράφω και να γράφουν κι άλλοι απλά να τα επαναλάβεις στον εαυτό σου όχι για να τα παπαγαλίσεις και να τα πράξεις μηχανικά, δεν είμαστε στρατιωτάκια και στην τελική οι περισσότεροι πειραματιστήκαμε ώσπου να μάθουμε, αλλά ήμασταν ανοιχτοί και μάθαμε. Όλοι αγαπάμε τα σκυλιά, θέλω να το πιστεύω αυτό άνευ αβεβαιότητας. Δες όμως ο νέος σου σκύλος πόσο πιο ευτυχισμένος θα είναι μέσα στο σπίτι. Και έχεις τα φόντα να δεις πόσο πιο ήρεμη θα είσαι κι εσύ και γιατί τον εξασφαλίζεις ακόμη περισσότερο να είναι καλά, αλλά και γιατί η ίδια σου η ψυχολογία θ' αλλάξει με το συντροφάκι σου δίπλα σου. Ναι θέλει περισσότερο κόπο να μάθεις ένα σκύλο να ασπαστεί και να ακολουθεί τους κανόνες του σπιτιού αλλά αξίζει τον κόπο και νιώθετε κι οι δύο μέλη της ίδιας οικογένειας.
Πριν 12 περιπου χρονια χασαμε τον Bob μας. Τα λαθη που ειχαμε κανει οικογενειακως τοτε μαζι του ηταν τραγικα με τις γνωσεις που εχουμε τωρα αλλα αυτο δεν μειωνε στο ελαχιστο την αγαπη που του ειχαμε. Ο πονος ηταν πολυ μεγαλος και μεγαλωνε ακομα περισσοτερο για τις ευθυνες που ριχναμε σε εμας για τον χαμο του.
Στα 12 χρονια που περασαν ηθελα να αποκτησω ξανα σκυλο αλλα λογω καποιων καταστασεων τελικα το καταφερα φετος. Η μητερα μου δεν ηθελε ποτε ξανα σκυλο λογω των συναισθηματων απο την απωλεια του (βεβαια το ιδιο ελεγε και μετα απο απωλεια γατιου, παπαγαλου και χρυσοψαρων)
Στα 12 χρονια που περασαν δεν τον ξεχασαμε. Λεγαμε για αστεια περιστατικα που ειχαν γινει και γελαμε.
Μεσα σε λιγους μηνες απεκτησα 2 κοριτσια. Και η καθεμια τους εχει την δικη της αποκλειστικη θεση στην καρδια μου οπως ειχε και εχει ακομα την αποκλειστικη θεση του ο Bob.
Το οτι απεκτησα σκυλους εκανε καλο και στην οικογενεια μου και ας μην ζουμε μαζι. Ξαναθυμηθηκαν τα θετικα του να συγκατοικεις με σκυλο και τελικα απεκτησαν και αυτοι ενα κουταβι. Το οποιο λατρευουν.
Το οποιο συγκρινουν με τον Bob καποιες φορες του τυπου ο Bob σαν κουταβι ηταν πιο ησυχος, εμαθε πιο ευκολα την τουαλετα κτλ κτλ. Πιστευω οτι η συγκριση ειναι αναποφευκτη οσα χρονια και αν εχουν περασει απο τον χαμο του προηγουμενου. Αλλα αυτο δεν ειναι παντα αρνητικο. Γιατι συγκατοικοντας με ενα νεο φιλο θα κερδισει την θεση του αλλα δεν θα παρει την θεση του προηγουμενου. Γιατι συγκρινοντας το νεο φιλο με τον προηγουμενο συνειδητοποιεις ποσο διαφορετικοι ειναι, αλλα και ξαναθυμασε και στιγμες απο τον προηγουμενο που μπορει να ειχες ξεχασει.
Δεν υπαρχει ιδανικος χρονος για να παρεις ξανα σκυλο. Ειναι κατι πολυ προσωπικο. Εγω μαλλον θα επαιρνα την αλλη μερα το πρωι. Γιατι δεν μπορω να φανταστω πλεον το σπιτι μου χωρις τα βηματα τους, γιατι δεν μπορω να φανταστω οτι θα γυρισω σπιτι και δεν θα εχω 2 χαρουμενες ουρες να με χαιρετισουν. Γιατι αισθανομαι οτι οπως μπορει να σε παρηγορησει ενας σκυλος δεν μπορει να το κανει με τον ιδιο τροπο καποιος κοντινος σου.
Και επειδη αναφερθηκε και το θεμα κηπος και μονιμη διαμονη σε αυτον. Και αυτο ειναι κατι προσωπικο. Απλα εχοντας κηπο και εγω βλεπω οτι και οι 2 ναι μεν θελουν να βγαινουν και να αραξουν (και το κανουν καθως οι πορτες ειναι σχεδον παντα ανοιχτες) αλλα θελουν να εχουν την επιλογη να κοιμηθουν μαζι μας μεσα στο σπιτι το βραδυ ή να αραξουν διπλα μας.
Στα 12 χρονια που περασαν ηθελα να αποκτησω ξανα σκυλο αλλα λογω καποιων καταστασεων τελικα το καταφερα φετος. Η μητερα μου δεν ηθελε ποτε ξανα σκυλο λογω των συναισθηματων απο την απωλεια του (βεβαια το ιδιο ελεγε και μετα απο απωλεια γατιου, παπαγαλου και χρυσοψαρων)
Στα 12 χρονια που περασαν δεν τον ξεχασαμε. Λεγαμε για αστεια περιστατικα που ειχαν γινει και γελαμε.
Μεσα σε λιγους μηνες απεκτησα 2 κοριτσια. Και η καθεμια τους εχει την δικη της αποκλειστικη θεση στην καρδια μου οπως ειχε και εχει ακομα την αποκλειστικη θεση του ο Bob.
Το οτι απεκτησα σκυλους εκανε καλο και στην οικογενεια μου και ας μην ζουμε μαζι. Ξαναθυμηθηκαν τα θετικα του να συγκατοικεις με σκυλο και τελικα απεκτησαν και αυτοι ενα κουταβι. Το οποιο λατρευουν.
Το οποιο συγκρινουν με τον Bob καποιες φορες του τυπου ο Bob σαν κουταβι ηταν πιο ησυχος, εμαθε πιο ευκολα την τουαλετα κτλ κτλ. Πιστευω οτι η συγκριση ειναι αναποφευκτη οσα χρονια και αν εχουν περασει απο τον χαμο του προηγουμενου. Αλλα αυτο δεν ειναι παντα αρνητικο. Γιατι συγκατοικοντας με ενα νεο φιλο θα κερδισει την θεση του αλλα δεν θα παρει την θεση του προηγουμενου. Γιατι συγκρινοντας το νεο φιλο με τον προηγουμενο συνειδητοποιεις ποσο διαφορετικοι ειναι, αλλα και ξαναθυμασε και στιγμες απο τον προηγουμενο που μπορει να ειχες ξεχασει.
Δεν υπαρχει ιδανικος χρονος για να παρεις ξανα σκυλο. Ειναι κατι πολυ προσωπικο. Εγω μαλλον θα επαιρνα την αλλη μερα το πρωι. Γιατι δεν μπορω να φανταστω πλεον το σπιτι μου χωρις τα βηματα τους, γιατι δεν μπορω να φανταστω οτι θα γυρισω σπιτι και δεν θα εχω 2 χαρουμενες ουρες να με χαιρετισουν. Γιατι αισθανομαι οτι οπως μπορει να σε παρηγορησει ενας σκυλος δεν μπορει να το κανει με τον ιδιο τροπο καποιος κοντινος σου.
Και επειδη αναφερθηκε και το θεμα κηπος και μονιμη διαμονη σε αυτον. Και αυτο ειναι κατι προσωπικο. Απλα εχοντας κηπο και εγω βλεπω οτι και οι 2 ναι μεν θελουν να βγαινουν και να αραξουν (και το κανουν καθως οι πορτες ειναι σχεδον παντα ανοιχτες) αλλα θελουν να εχουν την επιλογη να κοιμηθουν μαζι μας μεσα στο σπιτι το βραδυ ή να αραξουν διπλα μας.
Last edited:
γελάω με την εικόνα!
Δεν με προσβάλλεις - στο είπα και πριν - ούτε με φέρνεις σε δύσκολη θέση. Δεν θεωρώ πως κατέχω την απόλυτη αλήθεια της οποίας θα υπεραμυνθώ. Το ότι έχω κάνει λάθη - νομίζω ότι το είχα γράψει και σε προηγούμενο ποστ - είναι δεδομένο. Και φαντάζομαι και επόμενο σκυλάκι αν έχω πάλι δεν θα τα αποφύγω. Το πως αισθάνεται ο καθένας μας για το κατοικίδιο του δεν είναι συγκρίσιμο και μια τέτοια σύγκριση θα ήταν ανούσια. Θέλω να πω, ότι ακόμα κι αν έλεγες ότι κατά τη γνώμη σου, δεν αγαπούσα την σκυλίτσα μου σωστά ή όσο έπρεπε, και πάλι δεν θα με πρόσβαλες.
Κατά τα άλλα, θα λάβω υπόψιν μου όλα όσα μου είπατε και σας ευχαριστώ πολύ και πάλι. Μου δώσατε τροφή για σκέψεις.
δεν είχα δώσει σημασία σε αυτό το σχόλιο αλλά τώρα που το είπε ο johnk.. τι με πρόδωσε;2) Αυτό δεν θα το έλεγα ποτέ σε μιά κυρία, ακόμα και να εξαρτιόταν η ζωή μου από αυτό!!!!!
off-topic:...δεν είχα δώσει σημασία σε αυτό το σχόλιο αλλά τώρα που το είπε ο johnk.. τι με πρόδωσε;
Εσένα τίποτα δεν σε πρόδωσε!
Απλά, ο Grifos πηγαίνει 2α Λυκείου (16,5 χρονών) και έχει συνηθίσει οι περισσότεροι "εδώ μέσα" να είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία!!!
έλα ντροπή!!!! :flip::cuniaoo::cuniaoo:off-topic:
Εσένα τίποτα δεν σε πρόδωσε!
Απλά, ο Grifos πηγαίνει 2α Λυκείου (16,5 χρονών) και έχει συνηθίσει οι περισσότεροι "εδώ μέσα" να είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία!!!
αν και πολύ θα ήθελα
ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ...ΕΙΜΑΙ Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΑΜΑ ΤΟΥ ΡΟΥΜΠΑΙΔΑΚΙ ΜΑΣ....ΕΙΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ ΤΟ FORUM AYTO ....KAI ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΜΕ ΑΓΓΙΞΕ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΤΟ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΤΟΜΑ ΝΑΙ ΜΕΝ ΑΓΝΩΣΤΑ ΑΛΛΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΜΑΣ ΣΥΜΠΟΝΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΠΩΣ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΜΕ ΤΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΚΡΙΒΟΥ ΜΑΣ....ΜΕ ΠΟΝΑΕΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΚΡΙΒΟΥ ΜΟΥ...ΑΠΟ ΜΙΚΡΗ ΥΠΗΡΞΑ ΤΡΟΜΕΡΑ ΦΙΛΟΖΩΗ ΜΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΤΟΥ ΜΩΡΟΥ ΜΟΥ ΕΓΙΝΑ ΚΙ ΑΛΛΟ....!!!ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΕΙΔΙΚΑ Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑ ΠΗΓΑΙΝΕ ΤΟΣΟ ΚΑΛΑ ΜΕ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΝΤΟΦΙΑ ΤΟΥ ΡΟΥΜΠΑΚΟΥ ΜΑΣ ΥΟΙΘΕΤΗΣΕ ΔΥΟ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΤΑΙΖΑ ..!!!ΕΙΝΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΠΩΣ ΕΝΑ ΤΟΣΟ ΜΙΚΡΟ ΠΛΑΣΜΑΤΑΚΙ ΜΑΣ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΠΟΙΗΣΕ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΣΑΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΑΣ ΚΡΥΒΩ ΟΤΙ ΜΑΣ ΕΝΩΣΕ ΞΑΝΑ....!!!ΗΞΕΡΑ ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΘΑ ΧΑ ΚΑΠΟΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΘΑ ΜΕ ΠΑΡΗΓΟΡΟΥΣΑΝ ΤΑ ΦΙΛΑΚΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΓΚΑΛΙΤΣΑ ΤΟΥ!!!ΟΤΑΝ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΣΥΜΒΑΝ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΩ ΣΑΝ ΜΑΡΑΖΙ ΓΙΑΤΙ ΣΠΟΥΔΑΖΩ ΣΕ ΑΛΛΗ ΠΟΛΗ....ΤΟ ΜΑΘΑ ΟΤΝ ΗΡΘΑΝ ΝΑ ΜΕ ΠΑΡΑΛΛΑΒΟΥΝ ΣΤΑ ΚΤΕΛ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΗΔΗ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ....ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΜΑΙ ΕΚΕΙ ΝΑ ΤΟΥ ΔΙΝΩ ΚΟΥΡΑΓΕΙΟ..ΝΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΑΩ ΤΟ ΧΕΡΑΚΙ....ΝΑ ΤΟΥ ΛΕΩ ΠΟΣΟ ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΩ....ΤΑ ΒΑΖΩ ΜΕ ΕΜΕΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΡΘΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΝΩΡΙΤΕΡΑ ΓΙΑΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΧΕ ΣΥΜΒΕΙ ΤΙΠΟΤΑ..!!ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΩ ΟΥΤΕ ΛΙΓΟ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΟΥ...ΕΙΧΑ ΕΝΑΝ ΜΗΝΑ ΝΑ ΤΟΝ ΔΩ ΚΑΙ ΕΡΧΟΜΟΥΝ ΜΕ ΤΝ ΛΑΧΤΑΡΑ ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΡΩ ΑΓΚΑΛΙΤΣΑ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΜΕ ΒΟΛΤΙΤΣΑ!!!!ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΑΝΤΙΚΡΙΣΑ ΗΤΝ Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ..ΚΑΙ ΕΝΑ ΚΡΥΜΕΝΟ ΠΑΙΧΝΙΔΑΚΙ Τ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ....ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΑΦΑΝΤΑΣΤΑ...ΠΑΡΑΚΑΛΑΩ ΝΑ ΤΑΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΝΑΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΠΟΥ ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΩ ΑΠΤΗΝ ΦΩΝΟΥΛΑ ΤΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΝΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΔΩΜΑΤΙΟΥ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΞΥΠΝΗΣΕΙ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ..ΜΑ ΜΑΤΑΙΑ.....
Είναι πραγματικά δύσκολο να χάνεις ένα σύντροφο. Στην περίπτωση του σκύλου που εξαρτάται και πλήρως από εσένα εκτός από τον πόνο του χαμού, πολλές φορες έχεις να αντιμετωπίσεις και αμφιβολίες και τύψεις για το αν εκανες ότι ηταν δυνατό για να το σώσεις. Το πήγα έγκαιρα στον κτηνιάτρο? Αν πηγαινα και αλλού? Αν το είχα δει πιο πριν? αν ειχα δωσει σημασια στο ένα ή στο άλλο? αν τον κράταγα καλύτερα στο λουρακι του? αν του ειχα μαθει να μην τρωει οτι βρισκει? κλπ κλπ
Εγω μετά από 46 μερες απο το χαμό της Ιόλης ακομα ειμαι πολυ συναισθηματικα φορτισμενη, κλαιω με το παραμικρο, σε καθε σημειο του σπιτιου θυμαμαι κατι που ειχαμε κανει μαζι της ή κατι που της αρεσε, περναω απο το διαδρομο και σκεφτομαι οτι εκει συνηθως κοιμοταν, πλενω τα πιατα και κλαιω μονη μου που δεν ειναι ξαπλωμενη διπλα στο ποδι μου να μου κανει παρεα, παμε βολτα στο παρκο και κατι λειπει, κατι λειπει παντου και παντα και εχω και την κορη μου (3 ετων) που καθε τρεις και λιγο μου ζηταει να της δωσω τα μπισκοτακια της Ιολης για να της δωσει μερικα.
-Η Ιόλη μας εχει πεθανει, το ξεχασες παλι? θυμασαι που σου ειπα οτι την θαψαμε και φυτεψαμε ενα δεντρακι για να την θυμομαστε?
-Ναι μαμα, απλα δωσε μου 2 μπισκοτακια να της τα δωσω όταν έρθει...
Εμεις δεν διστασαμε πολυ για το αν θα παρουμε κουταβακι. δεν το βλεπω σαν αντικατασταση της Ιόλης γιατι απλα ειναι αναντικαταστατη. Αλλα πραγματικα δεν μπορω να φανταστω τον εαυτο μου χωρις σκυλο. ειμαι μιση, δεν αντεχω να μην δινω και να μην παιρνω αυτη τη μοναδικη αγαπη. Δε θα μπορουσα να παρω κουταβακι ιδιας ρατσας ,τουλαχιστον οχι τοσο συντομα. Ομως η διαδικασια επιλογης του νεου κουταβιου και η αναζητηση και η αναμονη, μου εχουν κανει παρα πολυ καλο να μην σκεφτομαι συνεχεια τι ειχα και τι εχασα, πως το εχασα και αν μπορουσα να μην το ειχα χασει, ποσο μου λειπει και πως θα ηταν αν τωρα ηταν εδω, αν στην βολτα ηταν μαζι, αν στον υπνο ηταν κοντα, αν αν αν αν...
Σε όλους όσους εχουν χασει, εχασαν ή θα χασουν ενα τετοιο συντροφο:
Είναι αδύνατον να μην λυπασαι και να μην πονας γιαυτο δεξου τον πονο σου και κλαψε. Ομως κρατα στην καρδια σου αυτα τα υπεροχα χρονια συντροφικοτητας, στοργης που περασατε μαζι, τις στιγμες παιχνιδιου και διακεδασης, τις αγκαλιες, τα χαδια, τις γλυψιες, τις σκανταλιες... ολα.
Περασατε υπεροχα...
περασα υπεροχα... και δεν θα το αλλαζα με τιποτα, οσο και αν ποναω τωρα, δεν θα ηθελα να μην τα ειχα ζησει ολα αυτα!
Εγω μετά από 46 μερες απο το χαμό της Ιόλης ακομα ειμαι πολυ συναισθηματικα φορτισμενη, κλαιω με το παραμικρο, σε καθε σημειο του σπιτιου θυμαμαι κατι που ειχαμε κανει μαζι της ή κατι που της αρεσε, περναω απο το διαδρομο και σκεφτομαι οτι εκει συνηθως κοιμοταν, πλενω τα πιατα και κλαιω μονη μου που δεν ειναι ξαπλωμενη διπλα στο ποδι μου να μου κανει παρεα, παμε βολτα στο παρκο και κατι λειπει, κατι λειπει παντου και παντα και εχω και την κορη μου (3 ετων) που καθε τρεις και λιγο μου ζηταει να της δωσω τα μπισκοτακια της Ιολης για να της δωσει μερικα.
-Η Ιόλη μας εχει πεθανει, το ξεχασες παλι? θυμασαι που σου ειπα οτι την θαψαμε και φυτεψαμε ενα δεντρακι για να την θυμομαστε?
-Ναι μαμα, απλα δωσε μου 2 μπισκοτακια να της τα δωσω όταν έρθει...
Εμεις δεν διστασαμε πολυ για το αν θα παρουμε κουταβακι. δεν το βλεπω σαν αντικατασταση της Ιόλης γιατι απλα ειναι αναντικαταστατη. Αλλα πραγματικα δεν μπορω να φανταστω τον εαυτο μου χωρις σκυλο. ειμαι μιση, δεν αντεχω να μην δινω και να μην παιρνω αυτη τη μοναδικη αγαπη. Δε θα μπορουσα να παρω κουταβακι ιδιας ρατσας ,τουλαχιστον οχι τοσο συντομα. Ομως η διαδικασια επιλογης του νεου κουταβιου και η αναζητηση και η αναμονη, μου εχουν κανει παρα πολυ καλο να μην σκεφτομαι συνεχεια τι ειχα και τι εχασα, πως το εχασα και αν μπορουσα να μην το ειχα χασει, ποσο μου λειπει και πως θα ηταν αν τωρα ηταν εδω, αν στην βολτα ηταν μαζι, αν στον υπνο ηταν κοντα, αν αν αν αν...
Σε όλους όσους εχουν χασει, εχασαν ή θα χασουν ενα τετοιο συντροφο:
Είναι αδύνατον να μην λυπασαι και να μην πονας γιαυτο δεξου τον πονο σου και κλαψε. Ομως κρατα στην καρδια σου αυτα τα υπεροχα χρονια συντροφικοτητας, στοργης που περασατε μαζι, τις στιγμες παιχνιδιου και διακεδασης, τις αγκαλιες, τα χαδια, τις γλυψιες, τις σκανταλιες... ολα.
Περασατε υπεροχα...
περασα υπεροχα... και δεν θα το αλλαζα με τιποτα, οσο και αν ποναω τωρα, δεν θα ηθελα να μην τα ειχα ζησει ολα αυτα!
ευχαριστω παρα πολυΠολύ με συγκίνησες ghost girl, με το καλό να δεχτείς το νέο σου συντροφάκι.
