Καλημέρα σε όλους!
Είμαι καινούρια. Ο λόγος που με έκανε να εγγραφώ είναι η απώλεια του γλυκύτατου σκυλάκου του αγοριού μου. Έχω και εγώ ένα κυνηγόσκυλο, αλλά είναι 7 χρονών και δεν έχω βιώσει (ακόμα...) την απώλεια αυτή.
Θα ήθελα να σας πω δυο λόγια πρώτα, σε τι αναφέρεται αυτό το post.
Ο καλός μου έχασε το "παίδι" του ξαφνικά πριν λίγες μέρες, από λάθος των γιατρών (οπως λέει...και έχει και δίκιο). Ήταν 12,5 χρονών. Ένα υπέροχο καθαρόαιμο (αγγλικό) λαμπραντόρ. Τον έθαψαν προχτές
στο κοιμητηρίο στη Μαλακάσα.
Πριν λίγους μήνες διαπιστώθηκε ότι είχε καρκίνο στους όρχεις.. αλλά επίσης είχε και ένα μικρό πρόβλημα και με την καρδούλα του (φύσημα), και φοβόμασταν την επέμβαση και λόγω ηλικίας. Μας διαβεβαίωσαν ότι δεν είναι κατι το επικίνδυνο.45 λεπτα μόνο
Ήρθε η στιγμή για την επέμβαση και το λάθος έγινε όταν οι γιατροί του έδωσαν παραπάνω αναισθησία για να του καθαρίσουν και την κοιλίτσα..(κατι που δεν ήταν συμφωνημένο) και δυστυχώς η καρδούλα του δεν άντεξε..την επόμενη μέρα. Αφού το χειρουργείο κράτησε (3ώρες).
Τον πήγαν σε νοσοκομειο γιατι είχε επιληπτικές κρίσεις και "Έφυγε" στην αγκαλιά του φίλου μου, λίγο πριν τον εξετάσει ο γιατρός. :lloro:
Φυσικό επακόλουθο είναι να είναι χάλια. Όπως σας είπα δεν γνωρίζω απ' αυτόν τον πόνο, αλλά μπορω να τον καταλάβω για να συμπαρασταθω. Διάβαζα πολλά posts για το τι νιώθει ο άνθρωπος όταν χάνει τον "αδερφό" του και πως να το αντιμετωπισει ο ίδιος μόνος του. Αλλά κανένα για το πως να το αντιμετωπίσουν-συμπεριφερθούν οι γύρω του, βοηθώντας εκείνον που βιώνει την απώλεια.
Εγώ τον σκυλάκο τον έζησα ένα χρόνο.Τον πόνεσα.Τον έτρεξα στους γιατρούς.Τον φρόντιζα.Τον είχα σαν παιδί μου και εγώ. Πιο πολύ έβλεπα αυτό το σκυλάκι, παρά το δικό μου.Ήταν το πιο καλό σκυλί που έχω γνωρίσει.Δεν πείραξε ποτέ κανέναν.Πάντα υπάκουο και καλό! Φιλικό με όλους!!Έχω στενοχωρηθεί πάρα πολύ!Ήταν ξαφνικό!!
Αυτό λοιπόν, που θέτω σαν ερώτημα σε όσους γνωρίζουν, είτε από προσωπική εμπειρία, είτε από φίλους τους, πως πρέπει να τον βοηθήσω να πατήσει στα πόδια του ξανά ο καλός μου?
Στρέφομαι σε εσάς, γιατί εγώ δεν έχω κάποιον που να έχει βιώσει ποτέ κάτι αντίστοιχο. Δεν έχω κάποιον που να καταλαβαίνει πως νιωθω και να μιλήσω γι αυτο..ωστε να νιωσω και εγω καλύτερα και να πάρω δύναμη.
Διάβασα για το πως νιώθει.Για όλα τα συναισθήματα που βιώνει.Τα κατανοώ όλα (Θυμό, θλίψη, μελαγχολία, καταθλιψη, απώλεια διαθεσης για το οτιδήποτε). Δεν του έχω αναφέρι ότι το εψαξα. Ισως δεν υπάρχει και λόγος.
Του λείπει πάρα πολύ.Έχει χάσει το νόημα της ζωής του.Χάθηκε το "φατσούλι" μου ξαφνικά και δεν μπορει να το χωνέψει.Τα έχει βάλει με τους γιατρούς.Έχει μελαγχολήσει πλήρως :lloro:.Πώς μπορώ λοιπόν να τον κάνω να το αντιμετωπίσει?
Με παίρνει τηλ να μου πει τι νιώθει.Δε βγαίνει έξω όμως.Του έχω κάνει αρκετες προτάσεις.. να έρθει απ το σπίτι, να βγούμε έξω, να πάμε βόλτα με το αυτοκίνητο να αλλάξει παραστάσεις.. Αρνείται να κάνει το παραμικρό. Πιστεύω οτι εχει να κάνει μαζί μου, γιατί με τους φίλους του δε μιλάει το ίδιο.Γιατί δεν πονάνε όπως εκείνος.Και απλά τον κάνουν και ξεχνιέται, μιλώντας και για άλλα θέματα. Εγώ του λέω να πάμε κάπου να μιλήσουμε για το γεγονός (γιατί και εγώ πονάω..σιγουρα όχι το ίδιο) να το βγάλει απο μέσα του..αλλά δεν μπορεί. Δεν μπορεί αλλα κλάμματα.Τον καταλαβαίνω, μωρε, τον πονάω..δεν μπορω να τον βλέπω όμως έτσι.Τι να κάνω? Νιώθω ότι τον πιέζω και ξέρω ότι δεν πρέπει σε αυτές τις καταστάσεις.. αλλά μετά μπαίνει και η ανασφάλεια, μην απομακρυνθεί..αν τον αφήσω να χαλαρώσει και το βιώσει μόνος του.Μην νομίσει οτι αδιαφορώ.Τον αγαπάω και δε θέλω να τον βλέπω να υποφέρει.
Ξέρω ότι ισως ακούγεται εγωιστικό, που σκέφτομαι τον εαυτό μου σε τετοιες καταστάσεις. Αλλά δε θέλω να φανω ουτε πιεστική, ούτε αδιάφορη. Για αυτό ρωτάω..ποια είναι η πιο σωστή στάση αγαπημένων προσώπων απέναντί στο ατόμο που πενθεί ?
Να σημειωθεί..οτι έχω απεριοριστη κατανόηση και θέληση να τον βοηθησω γιατι τον αγαπαω πραγματικα!! Δεν μπορω να τον βλεπω να υποφερει και να ειμαι αμετοχη.
Συγγνώμη για την φλυαρία!
Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας!
Κάθε συμβουλη δεκτή!
Μακάρι να βγει κάτι απ όλο αυτό..γιατί το έχω ανάγκη!!
Είμαι καινούρια. Ο λόγος που με έκανε να εγγραφώ είναι η απώλεια του γλυκύτατου σκυλάκου του αγοριού μου. Έχω και εγώ ένα κυνηγόσκυλο, αλλά είναι 7 χρονών και δεν έχω βιώσει (ακόμα...) την απώλεια αυτή.
Θα ήθελα να σας πω δυο λόγια πρώτα, σε τι αναφέρεται αυτό το post.
Ο καλός μου έχασε το "παίδι" του ξαφνικά πριν λίγες μέρες, από λάθος των γιατρών (οπως λέει...και έχει και δίκιο). Ήταν 12,5 χρονών. Ένα υπέροχο καθαρόαιμο (αγγλικό) λαμπραντόρ. Τον έθαψαν προχτές
στο κοιμητηρίο στη Μαλακάσα.Πριν λίγους μήνες διαπιστώθηκε ότι είχε καρκίνο στους όρχεις.. αλλά επίσης είχε και ένα μικρό πρόβλημα και με την καρδούλα του (φύσημα), και φοβόμασταν την επέμβαση και λόγω ηλικίας. Μας διαβεβαίωσαν ότι δεν είναι κατι το επικίνδυνο.45 λεπτα μόνο
Ήρθε η στιγμή για την επέμβαση και το λάθος έγινε όταν οι γιατροί του έδωσαν παραπάνω αναισθησία για να του καθαρίσουν και την κοιλίτσα..(κατι που δεν ήταν συμφωνημένο) και δυστυχώς η καρδούλα του δεν άντεξε..την επόμενη μέρα. Αφού το χειρουργείο κράτησε (3ώρες
).Τον πήγαν σε νοσοκομειο γιατι είχε επιληπτικές κρίσεις και "Έφυγε" στην αγκαλιά του φίλου μου, λίγο πριν τον εξετάσει ο γιατρός. :lloro:
Φυσικό επακόλουθο είναι να είναι χάλια. Όπως σας είπα δεν γνωρίζω απ' αυτόν τον πόνο, αλλά μπορω να τον καταλάβω για να συμπαρασταθω. Διάβαζα πολλά posts για το τι νιώθει ο άνθρωπος όταν χάνει τον "αδερφό" του και πως να το αντιμετωπισει ο ίδιος μόνος του. Αλλά κανένα για το πως να το αντιμετωπίσουν-συμπεριφερθούν οι γύρω του, βοηθώντας εκείνον που βιώνει την απώλεια.
Εγώ τον σκυλάκο τον έζησα ένα χρόνο.Τον πόνεσα.Τον έτρεξα στους γιατρούς.Τον φρόντιζα.Τον είχα σαν παιδί μου και εγώ. Πιο πολύ έβλεπα αυτό το σκυλάκι, παρά το δικό μου.Ήταν το πιο καλό σκυλί που έχω γνωρίσει.Δεν πείραξε ποτέ κανέναν.Πάντα υπάκουο και καλό! Φιλικό με όλους!!Έχω στενοχωρηθεί πάρα πολύ!Ήταν ξαφνικό!!
Αυτό λοιπόν, που θέτω σαν ερώτημα σε όσους γνωρίζουν, είτε από προσωπική εμπειρία, είτε από φίλους τους, πως πρέπει να τον βοηθήσω να πατήσει στα πόδια του ξανά ο καλός μου?
Στρέφομαι σε εσάς, γιατί εγώ δεν έχω κάποιον που να έχει βιώσει ποτέ κάτι αντίστοιχο. Δεν έχω κάποιον που να καταλαβαίνει πως νιωθω και να μιλήσω γι αυτο..ωστε να νιωσω και εγω καλύτερα και να πάρω δύναμη.
Διάβασα για το πως νιώθει.Για όλα τα συναισθήματα που βιώνει.Τα κατανοώ όλα (Θυμό, θλίψη, μελαγχολία, καταθλιψη, απώλεια διαθεσης για το οτιδήποτε). Δεν του έχω αναφέρι ότι το εψαξα. Ισως δεν υπάρχει και λόγος.
Του λείπει πάρα πολύ.Έχει χάσει το νόημα της ζωής του.Χάθηκε το "φατσούλι" μου ξαφνικά και δεν μπορει να το χωνέψει.Τα έχει βάλει με τους γιατρούς.Έχει μελαγχολήσει πλήρως
:lloro:.Πώς μπορώ λοιπόν να τον κάνω να το αντιμετωπίσει? Με παίρνει τηλ να μου πει τι νιώθει.Δε βγαίνει έξω όμως.Του έχω κάνει αρκετες προτάσεις.. να έρθει απ το σπίτι, να βγούμε έξω, να πάμε βόλτα με το αυτοκίνητο να αλλάξει παραστάσεις.. Αρνείται να κάνει το παραμικρό. Πιστεύω οτι εχει να κάνει μαζί μου, γιατί με τους φίλους του δε μιλάει το ίδιο.Γιατί δεν πονάνε όπως εκείνος.Και απλά τον κάνουν και ξεχνιέται, μιλώντας και για άλλα θέματα. Εγώ του λέω να πάμε κάπου να μιλήσουμε για το γεγονός (γιατί και εγώ πονάω..σιγουρα όχι το ίδιο) να το βγάλει απο μέσα του..αλλά δεν μπορεί. Δεν μπορεί αλλα κλάμματα.Τον καταλαβαίνω, μωρε, τον πονάω..δεν μπορω να τον βλέπω όμως έτσι.Τι να κάνω? Νιώθω ότι τον πιέζω και ξέρω ότι δεν πρέπει σε αυτές τις καταστάσεις.. αλλά μετά μπαίνει και η ανασφάλεια, μην απομακρυνθεί..αν τον αφήσω να χαλαρώσει και το βιώσει μόνος του.Μην νομίσει οτι αδιαφορώ.Τον αγαπάω και δε θέλω να τον βλέπω να υποφέρει.
Ξέρω ότι ισως ακούγεται εγωιστικό, που σκέφτομαι τον εαυτό μου σε τετοιες καταστάσεις. Αλλά δε θέλω να φανω ουτε πιεστική, ούτε αδιάφορη. Για αυτό ρωτάω..ποια είναι η πιο σωστή στάση αγαπημένων προσώπων απέναντί στο ατόμο που πενθεί ?
Να σημειωθεί..οτι έχω απεριοριστη κατανόηση και θέληση να τον βοηθησω γιατι τον αγαπαω πραγματικα!! Δεν μπορω να τον βλεπω να υποφερει και να ειμαι αμετοχη.
Συγγνώμη για την φλυαρία!
Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας!
Κάθε συμβουλη δεκτή!
Μακάρι να βγει κάτι απ όλο αυτό..γιατί το έχω ανάγκη!!
