Τις πρώτες 2 εβδομάδες που τον είχαμε πρωτοφέρει στο σπίτι, τον περιορίζαμε το πρωί στο σαλόνι με ένα μικρό φράχτη με παιχνίδια, πάνες, νερά και αναμμένη τηλεόραση. Όποτε γυρνούσε η γυναίκα μου απ'τη δουλειά, ο Έκτωρας είχε βολτάρει όόόόόόόλο το σπίτι, είχε κατουρήσει στα πιο ενδιαφέροντα σημεία, είχε τραβήξει μπλούζες, κάλτσες και ό,τι άλλο δικό μας έβρισκε μπόσικο και άραζε πάνω σε ένα σωρό από άπλυτα μπροστά στην τηλεόραση.
Κάθε βράδυ, τον κλείνω με παιδικό πορτάκι στο γραφείο μου (μια φορά τον άφησα το βράδυ ελεύθερο και την επόμενη έκλαιγα τον καναπέ). Το κλασσικό λοιπόν, είναι το πρωί όταν με παίρνει χαμπάρι ότι ξυπνάω και περνάω απ'το γραφείο του (πλέον) στο δρόμο για το μπάνιο, ξαπλωμένος μπροστά στην πόρτα, έχει βγάλει το πόδι του όσο μπορεί από τα καγκελάκια για να δηλώσει παρών. Κσι μετά full κλάψα.
Όταν καθίζουμε τον μικρό στον καναπέ, ο Έκτωρας συνηθίζει να πηγαίνει και να του αφήνει μπροστά του το μπαλάκι του μήπως και φιλοτιμηθεί το μωρό να παίξει μαζί του (μη φανταστείτε τρελά πράγματα . . . τα περισσότερα ο Έκτωρας τα κάνει). Μια φορά λοιπόν, αντί για το μπαλάκι, ο μικρός αποφάσισε να παίξει με τον κυνόδοντα του Έκτωρα. Τον αρπάει λοιπόν και αρχίζει τα πέρα-δώθε. Εμείς, έντρομοι, έτοιμοι ο ένας να αρπάξει περιλαίμιο, ο άλλος το μωρό. Κυρία ο Έκτωρας όμως. Κιχ δεν έβγαλε. Από τότε, όταν ο μικρός κάθεται στον καναπέ, ο Έκτωρας πάει μπροστά του (χωρίς μπαλάκι εννοείται) και ανοίγει επιδεικτικά το στόμα του.
Άλλο classic είναι στη βόλτα, όταν θέλει να μυρίσει σε ένα σημείο λίγο παραπάνω, σηκώνει πόδι ότι και καλά "περίμενε, κατουράω τώρα". Η μουσούδα όμως καρφωμένη κάτω.
Τα κορυφαία σκηνικά όπως εχουν γίνει με το φαγητό. Άλλο επεισόδιο όμως γιατί χάνω το the killing
![Smile :) :)]()