AXAXAXAXAXAXA!!!!....Το πέταξα κάτω και να χτυπιέμαι. Δεν ξέρω το ρημάδι, τι σκατά είχε, πάντως και τελείως άπνοο δεν ήταν. Το σκουντάω με το πόδι να δω, κι αυτό ξαναστήνεται καθιστό, αλλά δεν κουνιόταν κιόλας. Βλέπει ο Σωτηράκης [άλλος ψυχάκιας κι αυτός], ότι κάτι πέταξα με το χέρι μου και γενικώς με κάτι ασχολούμαι, και πριν το κάνω κάπως στην άκρη, έρχεται και το βουτάει για να μου το ξαναφήσει, να του το ξαναπετάξω. Και να με κοιτάει χαρωπά με λαχτάρα και η ουρά να κρέμεται από το στόμα :flip::flip::flip:
....
Καλά εννοείται! Όπως και οι κατσαρίδες... :-&Estranged τα "ποντικακια" στην Θεσσαλονικη δεν περιοριζονται μονο σε ενα παρκακι ουτε μονο σε εναν υπονομο. Οπως και στην Αθηνα και σε ολες τις μεγαλοπολεις. ;-)
Ενταξει νομιζω πως αυτο ξεπερναει σε αηδια το μισολιωμενο σκαλ ποντικιου να κολλαει με το σαλιο απο το λαρυγγι του κουταβιου στα δαχτυλα σου. Ειπαμε να ακουμπησουμε κατα λαθος καμια σκατουλα αλλα οχι κι ετσι ρε κρητικοπουλα.Καλά, αυτό λέτε αηδία? Μη σας τύχει να αμολήσετε, νύχτα (που δε βλέπεις την τύφλα σου) το σκύλο σε μέρος που κάποιος αποφάσισε να χρησιμοποιήσει σαν τουαλέτα πίσω από τα δέντρα. Φωνάζεις στον μεγαλοκούταβο "έλα", τον περιμένεις καθισμένος στις φτέρνες σου με ανοιχτά τα χέρια. Ο κούταβος έρχεται χαρούμενος και τρέχοντας κι εσυ ενω πανηγυρίζεις τον κλείνεις στην αγκαλιά σου ως μέγιστη επιβράβευση που ήρθε. Και μετά σου έρχεται η μπόχα και η διαπίστωση ότι ο σκύλος σου είναι πιο σκουρόχρωμος στην επιστροφή απ'όταν έφυγε από κοντά σου... Δε θυμάμαι να μου έχει προκαλέσει ο μούργος πιο μεγάλη αηδία. Και να μην ξέρω και ποιος από τους δύο μας θα πρωτοκάνει μπάνιο! Ίου!
Εμείς: 4 μήνες εντατικά (=κάθε 2ο βήμα). 3 μήνες συντήρηση (=~1 ανά βόλτα). Για να γίνει απλά σκουπάκι (= "ωπ ωπ ωπ, δε με βλέπει, δε με βλέπει, το χω, το χω" "μηηηηη θα σκίσω τέρααααςςςςςςςς").στα πόσα χωσίματα χεριού στο λαρύγγι μαθαίνει ο σκύλος να μην παριστανει την ηλεκτρική σκούπα στη βόλτα?
Θέος ο ΣώτοςΚάπου έχω ξαναγράψει μια παρόμοια χαριτωμενιά, που έζησα κι εγώ ένα βράδυ σκοτεινό.
Εχουμε βγει στην πλατεία μας, και όπως περπατάμε, πως με βάζει ο διάολος να μαζέψω κανά δυό ωραία κουκουναράκια, που έβλεπα μέσα στην νύχτα, για να παίξει ο Σωτηράκης. Τι το ήθελα η ηλίθια; Αφού τα βρίσκει μόνος του, έτσι κι αλλιώς. Μαζεύω το πρώτο. Σκύβω να μαζέψω και ένα δεύτερο, που έβλεπα στην μέση του πλακόστρωτου. Μαλακό και μαλλιαρό Μου 'ρθε ο θάνατος. Το πέταξα κάτω και να χτυπιέμαι. Δεν ξέρω το ρημάδι, τι σκατά είχε, πάντως και τελείως άπνοο δεν ήταν. Το σκουντάω με το πόδι να δω, κι αυτό ξαναστήνεται καθιστό, αλλά δεν κουνιόταν κιόλας. Βλέπει ο Σωτηράκης [άλλος ψυχάκιας κι αυτός], ότι κάτι πέταξα με το χέρι μου και γενικώς με κάτι ασχολούμαι, και πριν το κάνω κάπως στην άκρη, έρχεται και το βουτάει για να μου το ξαναφήσει, να του το ξαναπετάξω. Και να με κοιτάει χαρωπά με λαχτάρα και η ουρά να κρέμεται από το στόμα :flip::flip::flip:
Να 'μαι ένα βήμα πριν το εγκεφαλικό. Φτύστο αγόρι μου, να του λέω, τίποτα ο Σώτος. Βρε φτύστο βρε λεβέντη μου. Κούναγε και την δική του ουρά. Να λάμπουν τα ματάκια του, στην χαρά του παιχνιδιού ](*,)](*,)](*,)
Ιδρωσα μέχρι να τον κάνω να καταλάβει. Ακόμη το θυμάμαι κι ανατριχιάζω :???:
Εκει μαλλον θα ειχα παθει εγκεφαλικο επιτοπο!Καλά, αυτό λέτε αηδία? Μη σας τύχει να αμολήσετε, νύχτα (που δε βλέπεις την τύφλα σου) το σκύλο σε μέρος που κάποιος αποφάσισε να χρησιμοποιήσει σαν τουαλέτα πίσω από τα δέντρα. Φωνάζεις στον μεγαλοκούταβο "έλα", τον περιμένεις καθισμένος στις φτέρνες σου με ανοιχτά τα χέρια. Ο κούταβος έρχεται χαρούμενος και τρέχοντας κι εσυ ενω πανηγυρίζεις τον κλείνεις στην αγκαλιά σου ως μέγιστη επιβράβευση που ήρθε. Και μετά σου έρχεται η μπόχα και η διαπίστωση ότι ο σκύλος σου είναι πιο σκουρόχρωμος στην επιστροφή απ'όταν έφυγε από κοντά σου... Δε θυμάμαι να μου έχει προκαλέσει ο μούργος πιο μεγάλη αηδία. Και να μην ξέρω και ποιος από τους δύο μας θα πρωτοκάνει μπάνιο! Ίου!