Στο κατά τ άλλα πολύ εύστοχο κείμενο του κου Γιάννη, του διαφεύγει μια λεπτομέρεια. Ότι δεν γνωρίζουν όλοι τη γλώσσα σώματος ενός σκύλου, ούτε μπορούν να αναγνωρίσουν πότε το γρύλλισμα με σιγουριά σημαίνει επίθεση, αλλά ούτε όλοι μπορούν ή έχουν το κουράγιο να αποτρέψουν με επιτυχία μια ενδεχόμενη εμπλοκή από μεγαλόσωμο σκύλο(λυτό δεσποζόμενο ή αδέσποτο). Τουλάχιστον εγώ δεν το έχω...
Το κείμενό μου, δεν ξέρω αν ήταν εύστοχο...
Ομως, από ολόκληρο το post μου, ένα από τα βασικά θέματα που έθιξα, ήταν η λεπτομέρεια που μου "διαφεύγει"... η οποία δεν είναι λεπτομέρεια...
είναι τρόπος ζωής, για έναν "σκυλά" (χωρίς, ομολογώ, να μπορώ να ισχυριστώ ότι είμαι ακόμα "σκυλάς" και ίσως να μην μπορέσω - ή να μην θελήσω - να γίνω "σκυλάς")... είναι (θα έλεγα, με μιά δόση - της γνωστής μου - υπερβολής)
το "λουρί" που κρατάει το σκύλο στη ζωή... στα πλαίσια αυτής της (
άνισης) μάχης, που γίνεται (με τα αδέσποτα και) για τα αδέσποτα αυτού του κόσμου...
Και, αν "δεν τόχεις" ακόμα (όπως κι εγώ "δεν τόχω" ακόμα - προχωράω γρήγορα, όμως)... είναι στα χέρι σου να το αποκτήσεις...
εύκολα!!!
Η λεπτομέρεια που μου διαφεύγει, ακολουθεί:
...Και, για τα δίποδα, ok... ήξερα και τη γλώσσα τους... χωρίς να ισχυρίζομαι ότι πέτυχα πάντα (*)...
Για τα τετράποδα, αναγκάστηκα (χωρίς να με υποχρεώσει κανείς - απλά, επειδή είχα τατράποδα - και, έτσι, έπρεπε κάπως να επικοινωνήσω μαζί τους, διάβολε!) να μελετήσω... να μάθω τη "γλώσσα σώματός" τους... να μάθω τους τόνους γαυγίσματός τους (μη σου πω και νιαουρίσματός τους)... να μάθω τα "προσδοκώμενα" όριά τους... και να κατανοήσω το γεγονός (αλλά και τα "γιατί") ότι όλα τα τετράποδα φοβούνται (τελικά) τον άνθρωπο, σαν τον διάβολο το λιβάνι... και έχοντας επίγνωση του γεγονότος, τα προβλήματα με αδέσποτα (ατομικά ή σε αγέλες - αλλά μόνα τους - χωρίς τον άνθρωπό τους!) ελαχιστοποιήθηκαν...
(*) Και κάτι τελευταίο:
Οπως θα πρόσεξες, τόσο στο κείμενό σου, όσο και στο δικό μου, συμπίπτουμε και (συνειδητά ή ασυνείδητα) διαχωρίζουμε το "αδέσποτο" από το "λυτό δεσποζόμενο" (που ο άνθρωπός του είναι "κάπου εκεί")...
Πιστεύω, λοιπόν, ότι όσο και να μάθουμε τη γλώσσα του σκύλου... και όσα αδέσποτα και να μπορέσουμε να "διαβάσουμε"... την ανθρώπινη βλακεία - ματαιοδοξία - τρέλλα, δεν μπορούμε να την μάθουμε - κατανοήσουμε - υπερνικήσουμε...