Sorry αλλά διαφωνώ. Κανένα καταφύγειο δεν είναι καλύτερο, απ' το να μπει ένα αδέσποτο σε σπίτι, υπό επίβλεψη πάντα.
Μαρία,
Είναι στοίχημα, πάντως, το αδέσποτο που θα τύχει να δεις και να υιοθετήσεις...
Παράδειγμα:
Στην ευρύτερη γειτονιά μου, (τι έκπληξη?) γνωρίζω (και με γνωρίζουν) σχεδόν όλα τα "μόνιμα" αδέσποτα. Για ευνόητους λόγους, με έχουν αποδεχτεί και, για τους ίδιους λόγους, ακόμα και τα πιο "κακιασμένα" θηλυκά "ανέχονται" και τη σκύλα μου... Ομως, δύο μεγαλόσωμα αρσενικά, έχουν ιδιαίτερα καλές σχέσεις μαζί της και αρκετές φορές μας συνοδεύουν στη βόλτα μας, τόσο πολύ που τον ένα τον αποκαλούμε "ο γκόμενός μας"...
Παρόλα αυτά, ξημερώματα Καθαρής Δευτέρας, τα δύο αυτά αρσενικά, με τους φανταστικούς χαρακτήρες, έκαναν ένα "ντου" στην απέναντι πολυκατοικία (η οποία, στη γενικότητά της, ταϊζει και βοηθάει 3-4 γάτες) και παραλίγο να γίνει μακελειό στις γάτες (που είχαν συγκεντρωθεί όλες εκεί, λόγω του κρύου) και, μάλιστα, πρόλαβαν να σκοτώσουν μία από αυτές... Ευτυχώς, επέστρεφε ένα ζευγάρι και τους απέτρεψε από τα χειρότερα. Και το έχουν ξανακάνει...
Ηθικό δίδαγμα της ιστορίας: Ενώ και οι 2 αυτοί αρσενικοί σκύλοι θα μπορούσαν άνετα να μου ταιριάξουν και να μου "ανταποδώσουν στο 100νταπλάσιο τη στοργή και την αγάπη", δεν θα ταίριαζαν, δυστυχώς, στην ...οικογενειακή μου κατάσταση!!! Οπως ξέρεις, για μένα, η συμπεριφορά στις γάτες είναι το πιο σοβαρό κριτήριο... Μιάς και, όταν "μάζεψα" το γάτο μας, του υποσχέθηκα ότι θα ζήσει, με υγεία και (σχετική, έστω) ηρεμία για πολλά χρόνια...
Για να ξέρω, όμως, ότι οι δύο αυτοί υπέροχοι σκύλοι δεν κάνουν για μένα, κάποιος άλλος θα πρέπει να τους έχει μελετήσει...
Και εκεί έρχεται η συμβολή των ανθρώπων των καταφυγίων...