Καλημέρα! Δυστυχώς το ραντεβού με τον εκπαιδευτή μεταφέρθηκε για Σάββατο ή Δευτέρα οπότε δεν έχω νέα ακόμα. Έκανα όμως κάτι χθες που έδειξε να έχει αποτέλεσμα.
Όση ώρα έπαιζα με τη μικρή εκείνη συνέχισε το κλασικό δάγκωμα στα πόδια. Άρχισα λοιπόν να της λέω ΜΗ με έντονο ύφος και τη στιγμή που το άφηνε της έλεγα μπράβο και της έδινα ένα πολύ μικρό μπισκοτάκι. Μετά από μερικές φορές που το έκανα αυτό παρατήρησα ότι την ώρα που έλεγα ΜΗ, άφηνε το μπατζάκι και μόλις της έλεγα μπράβο καθόταν κανονικά και με κοίταγε στα μάτια σαν να περίμενε κάτι!
Χάρηκα πάρα πολύ γιατί έδειξε να μαθαίνει. Βέβαια η πονηρή συνέχισε να δαγκώμα (ελαφρά) για να της πω να σταματήσει και να πάρει μπισκοτάκι! Οπότε σκέφτηκα να της λέω κάθε φορά μπράβο χωρίς όμως να συνοδεύεται πάντα από λιχουδιά.
Που και που έπιανε κι αυτό αλλά γλυκάθηκε και αν δεν της έδινα έκανε σαν τρελή γύρω γύρω μυρίζοντας τα χέρια μου!
Χαίρομαι που είναι τόσο έξυπνη και τα πιάνει γρήγορα
(σαν χαζομαμά δεν μιλάω?
) αλλά δικαιολογήστε με γιατί άρχισα να έχω ελπίδες για τα πόδια μου!
Τελίκα νομίζω πως χρειάζεται η τιμωρία ορισμένες φορές αλλά βλέπω σιγά σιγά ότι με σωστή εκπαίδευση και καλή επικοινωνία ανθρώπου-σκύλου οι μεγάλες ζημιές μπορούν να αποφευχθούν.