Συμφωνώ με όλα τα παραπάνω και ο καθένας τις διάφορες καταστάσεις της ζωής του τις βιώνει διαφορετικά. Εγώ θα μιλήσω για μένα προς το παρόν. Σωστό ή λάθος το αφήνω προς σκέψη/κρίση του καθενός.
Η απώλεια του σκύλου μου ήταν απώλεια μέλους της "στενής" οικογένειας μας και όχι ένα συνηθισμένο γεγονός.
Τον ζούσαμε και μας ζούσε 24/7/365 στην κυριολεξία.
Ένα τέτοιο μέλος (το παιδί μας) δεν είναι αντικείμενο. Δεν είναι αυτοκίνητο που καταστράφηκε και θα πας να πάρεις το ίδιο γιατί αυτό γουστάρεις.
Έχει προσωπικότητα. Έχει/έχεις βιώματα μοναδικά. Αυτά τα βιώματα (όπως πλύ σωστά είπες παραπάνω) είναι αναντικατάστατα γιατί ακόμη και αν βρεις τον ίδιο σκύλο, με ακριβώς τον ίδιο χαρακτήρα, δεν είσαι εσύ πλέον μετά από μερικά χρόνια αυτός που ήσουν πριν.
Συνεπώς, ένας ώριμος άνθρωπος δεν μπορεί να βλέπει τον επόμενο σκύλο του ως αντικατάσταση του προηγούμενου. (εκτός αν μιλάμε πχ για σκυλιά εργασίας όπως τσοπανόσκυλα ή κυνηγόσκυλα, αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτό).
Το πως θρηνεί, το πόσο και πως το ξεπερνάει ο καθένας είναι καθαρά και απόλυτα προσωπική υπόθεση και ανάλογα των βιωμάτων στην ζωή του και του χαρακτήρα του.
'Ετσι, πχ εγώ ως εξωστρεφής τύπος, νοιώθω καλύτερα να το μοιραστώ με άλλους , ενώ πχ κάποιος άλλος κρατάει τον πόνο μέσα του.
Όπως επίσης πολύ σωστά είπες, ο χρόνος και πάλι είναι υποκειμενικός. Μπορεί πχ εγώ να ψάχνω για σκύλο τώρα, γιατί αυτό βοηθάει στην ψυχολογία μου, αλλά να κλαίω κάθε φορά που έρχεται στο μυαλό μου ο Μαικ για την υπόλοιπη ζωή μου.
Ο τρόπος που το αντιμετωπίζει ο καθένας και πάλι ξεχωριστός. Πες η ανάγκη της καθημερινότητας, πες η μοναξιά του (άδειασε το σπίτι), πες η έλλειψη της αγκαλιάς και της αγάπης που σου προσφέρει... Αλήθεια ποιός είναι ικανός να κρίνει τι είναι σωστό και τι είναι λάθος στα συναισθήματα του άλλου;;
Η ζωή με τον Μαικ με έμαθε ότι η συντροφιά ενός σκύλου στην οικογένεια είναι αξία ανεκτίμητη κι ας ξέρω ότι σε λίγα-πολλά χρόνια θα ξαναπεράσω παρόμοιο πόνο. Φίλος που έχασε τον σκύλο του, δεν ξαναπήρε ποτέ στην ζωή του, με τον φόβο του πόνου.
Στο δια ταύτα, κανένας δεν μπορεί να κρίνει και να οριοθετήσει τον πόνο και την αντίδραση ανθρώπων που τα σκυλιά τους ήταν μέλη της οικογένειας τους και τα έχασαν, με οποιονδήποτε τρόπο.
Το σημείο που εστιάζω (προσωπική μου θέση) είναι κατά πόσο, όταν αποφασίσει κάποιος μετά από αυτό να φέρει καινούργια ψυχή στο σπίτι του, είναι έτοιμος ή όχι να δώσει και πάλι την ψυχή του για το καινούργιο μέλος και να το αγαπήσει με την ίδια αγάπη που έδωσε και στο προηγούμενο σαν νέα ύπαρξη, νέα προσωπικότητα και τέλος νέα περιπέτεια στην ζωή του.
