Καλησπέρα σε όλους! Έχω διαβάσει άπειρα threads για τα υπέροχα ζωάκια σας, και είπα να ζητήσω τη γνώμη σας.
Ας πω λοιπόν, δυο πράγματα για να σας βάλω στο κλίμα... Πριν από κάποιους μήνες είχα ένα τσοπανοκουταβίνι το οποίο λάτρευα, 5 μηνών 13 κιλά τριχόμπαλα. Ο μικρός μια ωραία μέρα που τον είχα αφήσει στους γονείς μου εξαφανίστηκε, και εν ολίγοις δεν τον ξαναείδα ποτέ. Γύρισα τον κόσμο ανάποδα αλλά δεν τον βρήκα πουθενά, και δεν έμαθα ποτέ τι απέγινε με την πάρτη του -είναι πολύ πιθανό και να μου τον πήρε κάποιος μέσα από την αυλή.
Πλέον, έχοντας μετακομίσει Αθήνα, νοικιασα σπίτι με γνώμονα να έχει μεγάλο μπαλκόνι, να δέχεται ο ιδιοκτήτης κατοικίδια, να έχω χώρο για τα συμπράγκαλα του μελλοντικού μου σκύλου κλπ κλπ. Οι συνθήκες μου είναι αρκετά ευνοϊκές, δουλεύω απ'το σπίτι οπότε δε θα μένει μόνος του, μπορώ να του παρέχω τα απαραίτητα κλπ -και εννοείται πως το θέλω! Ομως όταν βλέπω καμία αδεσποτόφατσα που μου κάνει το κλικ και σκέφτομαι να την βουτήξω, με πιάνει ένα τρελό άγχος, από τη μια αν τελικά είμαι ικανή να ανταπεξελθω στις απαιτήσεις του σκύλου, από την άλλη μήπως συμβεί ξανά κάτι και περάσω τα ίδια.
Να σημειώσω πως το τσοπανάκι ήταν το πρώτο κουτάβι που είχα ποτέ αποκλειστικά υπ'ευθύνη μου, και ναι, ένιωσα ότι φταίω 100% που χάθηκε γιατί δεν έπρεπε να τον είχα αφήσει κι όλα αυτά τα ωραία. Ίσως να μου έχει μείνει απο κει το κουσούρι.
Το θέμα μου, γιατί νιώθω ότι αρχίζω να κουράζω, είναι το εξής: κάνω το μεγάλο βήμα να υιοθετήσω που τόσο πολύ το θέλω και τα βρίσκω στην πορεία, ή κάθομαι αγκαλίτσα με το φόβο μου και περιμένω να νιώσω "έτοιμη"?
Καλώς σας βρήκα λοιπόν, και περιμένω να ακούσω τις δικές σας απόψεις!
Ας πω λοιπόν, δυο πράγματα για να σας βάλω στο κλίμα... Πριν από κάποιους μήνες είχα ένα τσοπανοκουταβίνι το οποίο λάτρευα, 5 μηνών 13 κιλά τριχόμπαλα. Ο μικρός μια ωραία μέρα που τον είχα αφήσει στους γονείς μου εξαφανίστηκε, και εν ολίγοις δεν τον ξαναείδα ποτέ. Γύρισα τον κόσμο ανάποδα αλλά δεν τον βρήκα πουθενά, και δεν έμαθα ποτέ τι απέγινε με την πάρτη του -είναι πολύ πιθανό και να μου τον πήρε κάποιος μέσα από την αυλή.
Πλέον, έχοντας μετακομίσει Αθήνα, νοικιασα σπίτι με γνώμονα να έχει μεγάλο μπαλκόνι, να δέχεται ο ιδιοκτήτης κατοικίδια, να έχω χώρο για τα συμπράγκαλα του μελλοντικού μου σκύλου κλπ κλπ. Οι συνθήκες μου είναι αρκετά ευνοϊκές, δουλεύω απ'το σπίτι οπότε δε θα μένει μόνος του, μπορώ να του παρέχω τα απαραίτητα κλπ -και εννοείται πως το θέλω! Ομως όταν βλέπω καμία αδεσποτόφατσα που μου κάνει το κλικ και σκέφτομαι να την βουτήξω, με πιάνει ένα τρελό άγχος, από τη μια αν τελικά είμαι ικανή να ανταπεξελθω στις απαιτήσεις του σκύλου, από την άλλη μήπως συμβεί ξανά κάτι και περάσω τα ίδια.
Να σημειώσω πως το τσοπανάκι ήταν το πρώτο κουτάβι που είχα ποτέ αποκλειστικά υπ'ευθύνη μου, και ναι, ένιωσα ότι φταίω 100% που χάθηκε γιατί δεν έπρεπε να τον είχα αφήσει κι όλα αυτά τα ωραία. Ίσως να μου έχει μείνει απο κει το κουσούρι.
Το θέμα μου, γιατί νιώθω ότι αρχίζω να κουράζω, είναι το εξής: κάνω το μεγάλο βήμα να υιοθετήσω που τόσο πολύ το θέλω και τα βρίσκω στην πορεία, ή κάθομαι αγκαλίτσα με το φόβο μου και περιμένω να νιώσω "έτοιμη"?
Καλώς σας βρήκα λοιπόν, και περιμένω να ακούσω τις δικές σας απόψεις!
