Μα δεν είναι περίεργο αυτό που σου συνέβη. Κι εγώ είδα μερικά σκυλιά πρώτα πριν πάρω ή είχαν υιοθετηθεί άλλα. Το Πάντα-Πάντα π.χ. μου προέκυψε όταν ο σύλλογος μου είπε ότι πρώτον το σκυλί που τους ζήτησα να δω δεν επρόκειτο να τα πάει καλά με το Μουφ και δεύτερον το είχαν τάξει αλλού. Μου είπαν όμως ότι τους είχε έρθει μόλις ένα κουταβοειδές, επίσης Αυστραλέζος, και μου στείλανε φωτογραφίες. Οπότε έκανα κι εγώ ένα ραντεβού, ζαλώθηκα το Μουφ και πήγαμε και πήραμε το Πάντα-Πάντα. Επίσης να ξέρεις ότι μπορεί να "παγώσει" το σκυλί από το φόβο του στην αρχή. Π.χ. το Πάντα-Πάντα κατάλαβε ότι θα το δίνανε και παρακαλούσε βάζοντας το σαγόνι του στο πόδι της προεδρίνας του συλλόγου που έφτιαχνε τα συμβόλαια να μην τον δώσει. Μετά δεν μπορούσε καλά-καλά να περπατήσει, οπότε τον πήραν σηκωτό και τον έβαλαν στο αυτοκίνητο, όπου δεν έβγαλε άχνα σε όλο το δρόμο (επί 4 ώρες!) και ξέρασε τ' άντερά του. Τον πήγα για πλύσιμο και έπαθε σοκ. Σε κάποια φάση μάλιστα έτρεμε από το φόβο του όταν είδε τη φυσούνα για το στέγνωμα. Στο δε σπίτι έπρεπε να τον βγάλω αγκαλιά από το αυτοκίνητο και να τον βάλω αγκαλιά μέσα στο σπίτι. Το μόνο που έκανε ήταν να πιει νερό και να βγει έξω στον κήπο. Μετά ήρθε μέσα μόνος του, αλλά τις σκάλες για το πάνω πάτωμα τις πήρε πολύ-πολύ σιγά. Στην αρχή νόμιζα ότι δεν μπορούσε να περπατήσει και ήταν άρρωστο. Και μετά μπήκε στο δωμάτιό μου και κάθισε σε μια γωνιά και μας κοίταζε. Έπρεπε και πάλι να τον πάρω αγκαλιά να τον βάλω στο κρεβάτι μου για να ξεθαρρέψει λίγο και να μου γλύψει το χέρι. Φυσικά του περάσανε όλα αυτά μέσα στις επόμενες δυο μέρες. Επίσης να ξέρεις ότι μπορεί τις πρώτες δυο μέρες να αρνείται να φάει. Το Πάντα-Πάντα έφαγε όταν πλέον το έκοψε η πείνα.
