Καλησπέρα, ονομάζομαι Κωνσταντίνος.
Πρώτο πόστ.
Μένω Κάτω Πατήσια, κοντά στην πλατεία Κολιάτσου.
Πρόσφατα, στις 23/12/2017, έγινα ιδιοκτήτης μιας καταπληκτικής ΠιτΜπουλίνας, της Κάλτσας. Φάτσα από τις λίγες.
Έχω δύο αγοράκια, 9 και 6 αντίστοιχα. Πρίν την Κάλτσα, είχαμε κι έχουμε ένα στειρωμένο γάτο. Τα παιδιά μου έχουν διαγνωστεί στον αυτισμό και έχουν χαρακτηριστεί Αμεα. Περίπου πρίν ένα χρόνο, είχαμε ένα θηλυκό λαμπραντόρ. Ο μικρός την τυραννούσε στο παιχνίδι, οπότε η κατάληξή της ήταν να πάει στον κυνηγό ξάδερφο Βόρεια Ελλάδα, γιατί κρυβόταν και δάγκωνε τον μικρό. Και δεν ήταν για παιχνίδι. Εννοείται ότι τώρα έχει ζωή χαρισάμενη.
Πρίν από 20 χρόνια, είχα την τύχη να μεγαλώσω και να εκπαιδεύσω κατά σειρά ντόπερμαν, μαστίνο ναπολιτάνο και τελικά ένα ροτ. Εκπαιδεύτηκαν όλα για Shutzhund - IPPO και κατέβηκαν σε εκθέσεις μορφολογίας. Εκπαιδεύτηκαν και θετικά και με το λουρί. Νομίζω ότι μια μικρή πείρα την έχω, όμως δεν είμαι ειδικός. Θα ρωτήσω όποτε χρειαστεί και θα διαβάσω. Οι ιστορίες τους απίστευτες. Και τα τρία σε πραγματική ανάγκη, έδειξαν το χαρακτήρα τους. Το ροτ και το μαστίνο τα είχα την ίδια περίοδο. ΓΠ σε βόλτα χωρίς το μαστίνο τσάκισε το ροτ. Την επόμενη μέρα ο μαστίνο έκανε κομμάτια το ΓΠ γιατί ο ιδιοκτήτης τα έριχνε σε μια πιτσιρίκα. Την πρώτη μέρα, ο εν λόγω ιδιοκτήτης ήταν περιχαρής για τον αρσενικό και ανίκητο σκύλο του. Την δεύτερη έκλαιγε με μαύρο δάκρυ. Και τις δυο φορές, τα δικά μου ήταν στο λουρί. Το μαστίνο ήταν 117 κιλά. Δεν κρατιόταν. Και ούτε θα το κράταγα. Βλέπετε, την πρώτη μέρα ο ιδιοκτήτης είχε πεί : "Καλύτερα να δαγκώνει, παρά να το δαγκώνουν."
Πρίν ένα χρόνο, το ίδιο άκουσα και από πατέρα παιδιού στο δημοτικό, το οποίο είχε δείρει το δικό μου. Δεν είμαι περήφανος, γιατί τον εν λόγο πατέρα του έδειξα τι σημαίνει να σε χτυπάνε.
Δεν ξέρω να σας πω τι και ποιο είναι το σωστό για τους άλλους. Βλέπω ένα πιτ αγαπησιάρικο, το οποίο το μούνταρε ένα τζακ Ράσελ. Μετά από δυο βδομάδες, έχει γίνει ξανά το γλυκό κορίτσι που θα παίξει με όλα. Και βάζει το μικρό μου σε τάξη και όρια, όταν τα ξεπερνάει. Ακόμη και η σύζυγος, που αντιπαθεί τα σκυλιά, έχει αλλάξει γνώμη για πιτ, ροτ, γπ, μαστίνο κλπ της ίδιας κατηγορίας. Και είναι τεράστια βοήθεια με τα μικρά όταν κάνουν κρίσεις και είναι μπροστά τους.
Στις δε βόλτες μας, είναι μαζί με τα παιδιά και μαθαίνουν να την οδηγούν. Εννοείται ότι κρατάνε την άκρη του λουριού και την κρατώ 5 πόντους από το κολλάρο. Ποτέ δε θα την αφήσω χωρίς προσοχή, γιατί έχω δεί τι μπορεί να κάνει ένα τέτοιας κατηγορίας σκυλί. Και εννοείται ότι σε επόμενο μουντάρισμα από άλλο σκύλο θα μπώ στη μέση για να μη πάθει κάτι η κοριτσάρα μου. Ούτε και για να κάνει αυτή κακό.
Πολλοί είναι στη γειτονιά που έχουν σκυλιά εργασίας και δη πιτ. Είναι διαφορετικά, όμως ο ιδιοκτήτης θα κάνει τη διαφορά. Όσο για βόλτα, θα καβαλήσουμε το αμάξι και θα πάμε και μια ώρα δρόμο για να την έχω ελεύθερη. Κέντρο που μένω, πάντα λουρί. Γιατί το παιδάκι που θα έρθει να παίξει μαζί της, δε ξέρει τι θα κάνει η Κάλτσα. Εγώ όμως ξέρω. Και επειδή μικρός είχα τεράστιο φόβο με τα σκυλιά, δε θέλω άλλος άνθρωπος να μη μπορεί να χαρεί αυτά που ένας σκύλος, σωστά και υπεύθυνα μεγαλωμένος, θα του προσφέρει.
Σας ζητώ συγγνώμη για το μακρύ κείμενο. Απλά δε μπορώ να βλέπω την αδικία για το σύνολο των σκύλων. Στην Ευρώπη είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Κυρίως στους ιδιοκτήτες.
Μετά τιμής,
Σαράφας Κωνσταντίνος