Πολλοι εχετε υιοθετησει αδεσποτα, εγκαταλελειμμενα, ετοιμοθανατα σκυλια και κουταβια απο τον δρομο. Τα "επαναφερατε" πισω στους ζωντανους τους δωσατε αγαπη, τροφη, στεγη κι ενα ονομα. Αυτα σας δινουν καθε μερα τα παντα, κανουν τη ζωη σας ομορφη και σας θυμιζουν πως ειναι να εισαι ΑΓΝΟΣ οπως ησουν καποτε..Τα πιο πολλα απο αυτα τα σκυλια προερχονται απο "ανεπιθυμητα ζευγαρωματα", αυτος ειναι βεβαια"ανθρωπινος" ορος, γιατι η γονεις τους το επιθυμουσαν πολυ οταν ζευγαρωναν
,you know...Για τα ιδια τα κουταβια ηταν επισης επιθυμητο το ζευγαρωμα γιατι αλλιως δεν θα γεννιουνταν και δεν θα ζουσαν τωρα..Ναι μπορει να μην εζησαν ολα, αλλα αυτο το ενα που εζησε-ζει τωρα, και ζει και για τα υπολοιπα, δεν σημαινει τιποτα; Δηλαδη ο σκυλος που εχετε αυτη τη στιγμη διπλα σας ειναι ενα ΛΑΘΟΣ; Ειναι το "ατυχημα" που προηλθε απο δυο αρχ@#$δια και δυο ωοθηκες που δεν κοπηκαν οταν επρεπε; Αν εσυ δεν τα καταφερεις, δεν θα ηθελες τα αδελφια σου να συνεχισουν; Ισως τα αδελφακια του να χαιρονται που ενας δικος τους ζει και αναπνεει ακομα εκει εξω. Απο τον θανατο γεννιεται ζωη και απο την ζωη θανατος, το ενα εξαρταται απο το αλλο.
Έχω δύο αρσενικούς. Τον έναν τον είχα φιλοξενήσει από φιλοζωική για να κάνει αποθεραπεία για καλααζάρ και κατά την διάρκεια της φιλοξενίας στειρώθηκε, οπότε δεν ήταν δική μου επιλογή (κατοπιν αποφάσισα να τον κρατήσω). Ένα χρόνο μετά βρήκα τον δεύτερο στον δρόμο, ένα βράδυ, να του πετάνε πέτρες κάτι παιδιά, τον πήρα σπίτι αυθόρμητα, και τον κράτησα και αυτόν. Ο πρώτος είναι περίπου 7 και ο δεύτερος περίπου 6 ετών.
Τον μικρό δεν τον στείρωσα. Παρ' όλο που δεν είμαι αρνητική, ειδικά για τα αδέσποτα είμαι υπέρ (και οπωσδήποτε για τις γάτες, αρσενικές και θηλυκές). Δεν τον στείρωσα, το αμέλησα, έλεγα ναι θα τον στειρώσω αλλά ποτέ δεν πήγα, ίσως επειδή ζούνε μέσα στο σπίτι και πάντα παίρνω τα μέτρα μου ώστε να μην μπορεί να διαφύγει, ούτε στην βόλτα (αν και έχει συμβεί μερικές φορές, αλλά επέστρεψε μόλις τον φώναξα). Ίσως όμως ο κυριότερος λόγος που δεν το έκανα είναι ότι ενδόμυχα δεν ήθελα να επέλθει κάποια μεταβολή στον χαρακτήρα ή στην συμπεριφορά του (και αυτό μπορεί να είναι εγωιστικό από την αντίθετη πλευρά...). Είναι ένας σκύλος πολύ ιδιαίτερος. Σε σύγκριση με τον μεγάλο, είναι το ακριβώς αντίθετο. Ο μεγάλος, ο στειρωμένος, είναι ένα σκυλί που δεν καταλαβαίνεις ότι υπάρχει στον χώρο. Δεν μου κατέστρεψε ποτέ τίποτα, δεν απαιτεί, δεν διαμαρτύρεται. Δεν ξέρω αν ευθύνεται η στείρωση ή αν θα ήταν έτσι ούτως ή άλλως. Ο μικρός... μου έχει γκρεμίσει το μισό σπίτι, στην βόλτα ταλαιπωρούμαι απίστευτα διότι τρελαίνεται με όποιο σκυλί δούμε (αν και θέλει να παίξει, δεν είναι επιθετικός, αλλά γινόμαστε θέαμα ενίοτε), είναι επίμονος, απαιτητικός, αεικίνητος (full-time job) και πολλά άλλα. Αλλά τον λατρεύω. Όσο για αυτόν, τέτοια αφοσίωση δεν έχω ξαναζήσει...
Τις προάλλες μάλλον κάποιο θηλυκό στην απέναντι πολυκατοικία ήταν σε οίστρο (δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς) και δεν μπορώ να περιγράψω την κατάσταση, ειλικρινά μαρτύρησα για μία εβδομάδα. Από το πρωί έως το βράδυ κυνηγούσε τον μεγάλο να τον καβαλήσει, κυνηγούσε εμένα, γάβγιζε ασύστολα προκειμένου να σηκωθεί ο μεγάλος από το μαξιλάρι (ή από όπου είχε πάει για να σωθεί τέλος πάντων), ώστε να έρθει σε όρθια θέση για να τον καβαλήσει. Φώναζα τον μεγάλο πχ και έρχονταν ... και οι δύο... Κατέβαινε ο μεγάλος την εσωτερική σκάλα, καβάλα ο μικρός και εκεί. Να μην ακούει τίποτα, τίποτα. Αυτό το πράγμα ήταν από το πρωί μέχρι το βράδυ, κυριολεκτώ. Γάβγισμα, γρύλισμα, κλάμμα. Εκατό φορές τον διόρθωνα όταν ανέβαινε επάνω στον μεγάλο, εκατόν μία φορές το επαναλάμβανε. Κάπου μέσα μου ένοιωθα ότι το ζωντανό μπορεί να υποφέρει.
Αυτές είναι οι εμπειρίες μου από έναν αστείρωτο και έναν στειρωμένο που συμβιώνουν. Δεν ξέρω αν έχω κάνει καλά.
Όμως, σχετικά με το quote, θα πω κάτι. Δεν με απασχολεί καθόλου το σωστό ή το λάθος, δεν υφίσταται καν τέτοιο θέμα για μένα. Ωστόσο, για κάθε αδέσποτο που πεθαίνει αβοήθητο από την πείνα, για κάθε ένα που κακοποιείται, για κάθε ένα που σέρνεται σκελετωμένο, για κάθε μία πέτρα που δέχτηκε το δικό μου το βράδυ που τον μάζεψα, για κάθε ένα που γίνεται χαλκομανία στην άσφαλτο, για κάθε ένα που γεννάει ασύστολα και του παίρνουν και τα κουτάβια, για κάθε ένα που δεν μπορώ να βοηθήσω ή να πάρω σπίτι μου, ναι θα αντάλλασσα όλα αυτά με το να μην είχαν γεννηθεί ποτέ τα δύο καταπληκτικά σκυλιά που έχω.
Δεν είναι μελό αυτό. Είναι απλώς ότι το "ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν" το θεωρώ σιωπηλή ανοχή στην κακοποίηση.
