Day 85
θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο "ουδέτερος" μπορώ.
Το σκυλί έχει ξεπεράσει κάθε μας προσδοκία.
Έχει προσαρμοστεί σε όλα. Παρατηρεί τα πάντα και καταλαβαίνει πολύ καλά τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει. Βέβαια κάπου εκεί μπαίνει και η ξεροκεφαλιά της για να μας θυμίζει οτι δεν μπορεί να είναι σε όλα τέλεια.
Μπορεί να είμαστε μόνο 3 μήνες παρέα αλλά έχουμε ένα απίστευτο δέσιμο οι 3 μας. Θα σας περιγράψω μόνο ένα περιστατικό για να σας δώσω μια γεύση. Κάθε βράδυ, η Θάλεια έχει πάει μια μεγάααλη βόλτα, έχει παίξει, έχει ντερλικώσει, έχει χορτάσει απ όλα δηλαδή και ενώ μπορεί να πάει να ξαπλάρει, έρχεται καναπέ μπροστά μας και βάζει το κεφάλι της στα γόνατα μας. Οχι για χάδια, θέλει απλά να μας ακουμπάει και να μας κοιτάει. Με το προηγούμενο μου σκυλί που είχα απο κουτάβι δεν είχα τέτοια αφοσίωση. Αυτή είναι λες και προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας δείξει αγάπη.
Στην αρχή αυτού του thread ρώτησα αν μπορώ να υιοθετήσω ένα ημίαιμο αλλά να είναι όσο πιο κοντά μπορεί στο πρότυπο του χαρακτήρα του corso (τώρα που το σκέφτομαι είναι αστεία ερώτηση). Όλα αυτά που ήθελα τα έχει. Και τα προτερήματα και τα ελαττώματα. Άλλα σε μεγάλο βαθμό και άλλα σε λιγότερο, αλλά τα βασικά τα έχει. Είχε μείνει μόνο να δούμε τι κάνει από άποψη φύλαξης-προστασίας. Ταμπεραμέντο φαινόταν οτι είχε, αλλά πόσο?
fyi : δεν έχει πάει σε κανέναν εκπαιδευτή και δεν έχω προσπαθήσει να την αγριέψω ποτέ και με κανένα τρόπο. Ήθελα να δω τι dna κουβαλάει και πως θ' αντιδράσει.
Ας στήσουμε λοιπόν ένα ρεαλιστικό σενάριο σε μια βόλτα να δούμε πως θ΄αντιδράσει. Εκεί που περπατάμε χαλαρά, περπατάει στην απέναντι πλευρά ο ¨κακός¨. Τον κοιτάει καθώς περπατάμε αλλά ως εκεί. Μόλις ο κακός φτάσει αρκετά κοντά, σταματάει και γυρνάει προς εμάς. Η Θάλεια φεύγει απο δίπλα μου και στήνεται μπροστά μου ανάμεσα σε μένα και τον κακό. Ο κακός μας μιλάει απειλητικά και εκείνη αρχίζει να γρυλίζει. Μόλις ο κακός κάνει ένα βήμα πάνω μας εκείνη γαβγίζει και φεύγει ακόμα πιο μπροστά. Της κοπανάει το μανίκι στο κεφάλι, το αποφεύγει την 2η και ξαναβγαίνει μπροστά. Δεν δάγκωσε, αλλά ηταν με το στόμα ανοιχτό και έβγαζε ήχους απο την κόλαση. Απομακρύνθηκε ο κακός και συνεχίσαμε την βόλτα μας. Παρακάτω ο κακός ερχόταν κατά πάνω μας απο μακρυά με επιθετικές κινήσεις. Εκείνη τράβηξε αμέσως να πάει πάνω του γαβγίζοντας κλπ. Έγινε ακόμα μια φορά πιο κάτω και μετά ο κακός ηρέμησε και συζητάγαμε. Όσο τα λέγαμε ήταν ήρεμη δίπλα μου και τον κοίταζε σα να μην είχε γίνει τίποτα.
Μετά ο κακός ήρθε σπίτι και έβαλε χέρι ν' ανοίξει την αυλόπορτα. Κακός χαμός, βγήκαν έξω και οι γείτονες...
Πάω την πιάνω και αμέσως σταματάει να γαβγίζει και καθόταν ήρεμη. Ούτε για πλάκα να γυρίσει κατά πάνω μου, ήξερε ακριβώς που ήμουν και ποιός την ακούμπησε.
Είμαι εξαιρετικά χαρούμενος! Να αναφέρω οτι δεν μιλάμε για επιθετικό σκυλί και σε καμία περίπτωση για φοβικό. Έχει έρθει κόσμος και κοσμάκης σπίτι και τους υποδέχτηκε κουνώντας την ουρά.
Μάλιστα πριν κάνα μήνα στον 8χρονο ανιψιό που ενώ ήθελε να τη χαϊδέψει, κάθε φορά που τον πλησίαζε το σκυλί εκείνος σήκωνε τα χέρια και έκανε βήματα πίσω. Η Θάλεια πήγε με χαμηλό το κεφάλι μπροστά του, ξάπλωσε στα πόδια του και γύρισε κοιλιά. Έμεινε ακίνητη μέχρι να την χαϊδέψει ο μπόμπιρας αφήνοντάς μας όλους άφωνους.
Αυτό το σκυλί, το πήρα τσάμπα απο φιλοζωική. Μου είπανε πάρτο για να το σώσεις. Μου λέγατε πάρτο και θα σε ανταμείψει. Εγώ ένοιωθα οτι κάνω μια καλή πράξη αλλά σήμερα νοιώθω οτι πήρα το σκυλοτζόκερ. Καταλαβαίνω ότι οι περισσότεροι έτσι νοιώθουν για τα σκυλιά τους, αλλά δεν μπορώ να πιστέψω την τύχη μου.
Κάποτε, ένας κύριος που δεν γνώρισα αλλά αποκαλούσατε σεβάσμιο είχε γράψει πως θα μάθει τα ιερά και τα όσια και θα ζει γι αυτά. Λυπάμαι που τα έφερε έτσι η ζωή σεβάσμιε αλλά άφησες κληρονομιά να διαβάζουμε οι άσχετοι και σ' ευχαριστώ εκ των υστέρων.
Η φωτό είναι το πριν και το μετά απο 2μιση μήνες. Το Θαλάκι μας
