Αμ δεν είναι δυο φορές το χρόνο!!!! Έχουμε φτάσει να φοβόμαστε να τον αφήσουμε ελεύθερο μην ορμήσει να φάει κανά τραίνο ή καράβι!!!
Σοβαρά τώρα. Ο Βαρουφ όταν ακούει δυναμιτάκια καβγίζει έντονα και τρέχει από πόρτα σε πόρτα να βγει έξω. Πότε δεν έχει κρυφτεί ή μαζευτεί στα πόδια μας. Δεν είναι φόβος αυτό, σωστά?
Το βράδυ, που δεν μας αφήνει να κλείσουμε μάτι, τον περιορίζουμε στη μια πλευρά του κρεβατιού, τον μαλώνουμε και λίγο, και αφού μια δυο σηκωθεί και γαβγίσει και καταλάβει οτι δεν μπορεί να βγει έξω, μετά απλά γρυλίζει όταν ακουστεί μπαμ και μετά το παίρνει απόφαση και κοιμάται...
Στο δάσος την κυριακή, ήμασταν μαζί με ένα άλλο σκύλο που φοβάται λίγο. Λυτά και τα δυο. Σκάει δυναμιτάκι. Ο άλλος έρχεται ήσυχα δίπλα στο αφεντικό του. Ο δικός μας πετάγεται λίγο πιο μπροστά, καμιά δεκαριά μέτρα το πολύ, στήνεται και γαβγίζει. Μόλις γυρίσω πλάτη και φύγω από την άλλη, ακολουθεί, που σημαίνει οτι έχει το νου του, δεν έχει αλαλιάσει. Σωστα?
Καλά τα κάνουμε? ιδέα δεν έχω....