Καλησπέρα σε όλους,
Είμαι νέο μέλος, και σας καλοσωρίζω.
Βρέθηκα σε αυτήν την κοινότητα μέσα από την απελπισία μου, και αρχίζωντας έτσι θεωρώ πως θέτω τον κατάλληλο τόνο για όσα θα ακολουθήσουν.
Τον Σεπτέμβριο του 2014, πηγαίνοντας για εργασία σε ένα οικόπεδο ενός βουνού μαζί με κάποιους συναδέλφους, βρήκα ένα μικρό, τόσο δα ήταν, κουταβάκι να κλαίει κάτω από τα σκαλιά του κτιρίου που θα δουλεύαμε.
Το τάισα με το κολατσιό που είχα φέρει, το έφαγε όλο το άτιμο, και το έβαλα μέσα στο κτίριο διότι έβρεχε.
Ξέροντας ότι θα ερχόμουν για τρεις ακόμα μέρες, έφυγα με μία σκέψη να το πάρω αν δεν έβλεπα την μάνα του εκεί γύρω τις επόμενες μέρες.
Την δεύτερη μέρα, γυρνώντας, βλέπω κάτι τύπους που δούλευαν εκεί να το έχουν βγάλει έξω, και αυτό, φοβισμένο και στριμωγμένο, σε κάτι θάμνους, να φοβάται.
Αποφάσισα αμέσως να το πάρω με σκοπό να το σώσω και να του βρω μία οικογένεια που ήθελε σκυλάκι.
Σημειωτέον, πως ζούσα με τους γονείς μου, όπως και ακόμα και τώρα.
Σε αυτό το σημείο θέλω να δώσω κάποια δεδομένα.
Πρώτον, πάντοτε θεωρούσα πως οι χορτοφάγοι είναι "χαζοί", και πως τα ζώα τα μεγαλώνουμε, τους δίνουμε χρόνια ευτυχισμένης ζωής που στην άγρια φύση δεν θα είχαν, άρα πίστευα πως έχουμε το δικαίωμα να τα σφάζουμε και να τα τρώμε.
Δεύτερον, δεν είχα ιδέα από σκυλιά, τα φοβόμουν, και η οικογένεια μου, ούτε να το άκουγε. Η μάνα μου τα φοβότανε πάρα πολύ, κτλ.
Επιστρέφω λοιπόν πίσω στην προηγούμενη παράγραφο.
Φεύγοντας από εκείνο το βουνό, έβαλα το χνουδωτό μπαλάκι μέσα σε ένα καφασάκι, αφού πρώτα είχα στρώσει εφημερίδες και μία πετσετούλα που είχα στο αμάξι και το έβαλα στην θέση του συνοδηγού.
Τον πήγα σε κοντινό κτηνιατρείο, το καθαρίσανε, του βγάλανε ψύλλους, μου είπανε κάποια πράγματα, καει έφυγα για το δρόμο της επιστροφής, μιας και ήμουν εκτός Αθήνας, και ήθελα 2 ώρες για να επιστρέψω.
Επίσης, έριχνε τρελό χαλάζι εκείνη την μέρα. Παρ'όλα αυτά, και παρ'ότι στην αρχή ήθελε να βγεί από το καφασάκι, μόλις του έβαλα απαλή μουσικούλα και άνοιξα την θερμότητα, κουλουριάστηκε και παρ'ότι είχε τόσο πολύ φασαρία από το χαλάζι, έκανε τον πιο ήρεμο ύπνο που έχω δει ποτέ.
Φτάνοντας, τον έβγαλα, έκανε τσίσα, τον πήγα στο δωμάτιο μου, έκανε τσίσα όλο το δωμάτιο, και την επόμενη μέρα, αφού έφγα τρελό κραξιμο και πήρα διορία να φύγει, το βγάλαμε στο μπαλκονάκι της κουζίνας, και κοιμόταν στο καφασάκι του για μερικές μέρες, μέσα σε μία κούτα.
Περίπου 10 μέρες μετά, ο πατέρας μου, το έβαλε στο σπίτι, και αποφασίσαμε να το κρατήσουμε μιας και το είχαμε αγαπήσει.
Fast Forward, μεγαλώνοντας, είχε τα πάντα. Φαγητό μόνο μαγειρεμένο πρωί βράδυ, και τσίμπαγε και από το φαγητό όλων μας, επειδή του δίναμε επειδη τον "λυπόμασταν".
Βόλτες πρωί απόγευμα, περίπου 90-120 λεπτά την μέρα, κάθε μέρα. Ποτέ δεν πέρασε μέρα χωρίς βόλτα, εκτός και αν έβρεχε ποτάμια.
Χάδια όλη, μέρα και καλόλογα.
Ποτέ δεν τον αγκίξαμε ούτε μία "σφαλιάρα".
Κοιμόταν δίπλα από τους γονείς μου,"άκουγε" τον πατέρα μου κυρίως.
Γενικά είναι πασάς.
Τεσπα, μεγαλώνοντας άρχισε τις αγριάδες. Ξεκίνησε με γρύλισμα. Δεν μας άφηνε να πλησιάσουμε το φαγητό ή τον χώρο που κοιμόταν, άρχισε να ορμάει όταν τον μαλώναμε με τα λόγια και τον πιέζαμε.
Ερχόταν για χάδια, και μόλις τον χαιδεύαμε, άρχιζε να γρυλίζει. Αν έπεφτε κάτι κάτω και το έφτανε πρώτος, δεν το έπερνες.
Γενικώς έκανε ότι ήθελε.
Και φτάνουμε στην προηγούμενη Παρασκευή, δάγκωσε τον Πατέρα μου, 6 ράμματα. Την επόμενη πήγε να δαγκώσει την μάνα μου, γρυλίζει συνέχεια, ορμάει, ότι και να κάνουμε έρχεται πρώτος μπροστά και ουσιαστικά απαιτεί να το αφήσουμε.
Έχει τον έλεγχο.
Για εκπαίδευση, είχα φέρει έναν άνθρωπο, ο οποίος ήρθε 2 φορές, μου είπε κάποια πράγματα, οι δικοί μου με γράψανε κυριολεκτικά, και λέω δεν έχει νόημα να δίνω 35αυρα χωρίς λόγο και ο σκύλος να παίρνει ασταθή μηνύματα. Ξεροκέφαλοι άνθρωποι, τεσπα.
Και άρχισα να μαζεύω χρήματα για να μετακομίσω.
Μετά το τελευταίο συμβάν, δεν με σηκώνει το σπίτι. Φοβούνται πολυ, κι εγώ το ίδιο, είναι στο μπαλκόνι ο σκύλος και μπαινει δύο φορές την μέρα για να πάει τις βόλτες του.
Αλλά τώρα έχει αρχίσει να μην βγαίνει έξω όταν γυρνάμε και πρέπει να οργανώνω ολόκληρη επιχείρηση για να βγει.
Και δεν παίζει να τον αφήσω μέσα.
Είμαι διαλυμένος όσο δεν παέι. Δεν ξέρω τι να κάνω, έχω δει τους δικούς μου στεναχωρημένους και φοβισμένους, εγώ ψάχνω μανιωδώς για σπίτι με κήπο αφήνοντας στην άκρη όλα τα σχέδια μου, για να πάρω τον σκύλο μαζί μου και....
Το θέμα είναι ότι τον φοβάμαι, και δεν ξέρω αν το έχω μέσα μου... Πήρα τον εκπαιδευτή που είχε έρθει πέρσι, και με απέρριψε για δικούς του λόγους. Πήρα έναν άλλο κύριο που είδα εδώ μέσα, μου έιπε να κλείσουμε ένα ραντεβού την άλλη εβδομάδα στο χώρο που διαμένει το σκυλάκι, κι εγώ δεν έχω χρόνο, κι εδώ μέσα μου λένε να πάρουμε φιλοζωική, να τους δώσουμε χρήματα και τροφή μέχρι να βρεθεί στέγη... Λες ακόμα και να βρεθεί κάποιος, δεν θα είναι άγριος ο σκύλος, ή θα είναι χαρούμενος αυτός ή εμείς.
Οι δικοί μου μου λένε πως δεν τους σέβομαι, και ότι ποσπαθήσαμε αλλά όσο και να τον αγαπάμε πρέπει να φύγει, εγώ ψάχνω σπίτι αρον αρον, δεν ξέρω αν πρέπει να προσπαθήσω σε καινούριο περιβάλλον να τον στειρώσω και να τον εκπαιδεύσω, ή να τον δώσω, η κοπέλα μου (που ψάχναμε σπίτι για μετά το καλοκαίρι και να συγκατοικήσουμε, αλλά επιδή πήγε να την δαγκώσει ούτε του μιλάει, δεν τον θέλει καθόλου), δεν ξέρω ούτε πως θα τον κάνω να βγει έξω στο μπαλκόνι το απόγευμα μετά την βολτίτσα....
Μακακίες ενός αγνώστου, καταλαβαίνω, εμείς φταίμε, δεν ξέραμε καθόλου από σκυλιά, και όσους ξέρουμε ποτέ δεν τα εκπαίδευσαν και ποτέ δεν γύρισαν να δαγκώσουν το χέρι που τα ταϊζει, και είπαμε θα μεγαλώσει και θα σοβαρευτεί. Λάθος μας.
Απλά έχω πλέον ξεπεράσει τα όρια του "είναι η πιο δύσκολη περίοδος της χωής μου" και έχω μπει στην ειλικρινή απελπισία... και το μόνο που ήθελα ήταν να τα πω κάπου, διότι δεν έχω πουθενά να τα πω, λόγω φόβου κοινωνικού χλευασμού.
Ο άνθρωπος που με απέρριψε, μου είπε ότι ο σκύλος είναι επικίνδυνος, και ότι θα πρέπει να τον δώω σε κάποιον που θέλει φύλακα....
Ποιος φύλακας? Ο Σίμπα μου φοβάται τα πάντα, τσάντα να τρίξει και φοβάται. Τις προάλλες έπεφτε όλη μέρα το ρεύμα και είχε κρυφτεί κάτω από τα πόδια μου, και ζούσε μέσα σε σπίτι και τώρα πρέπει να μείνει έξω....
Τον αγαπάω τόσο πολύ... Λόγω αυτού έχω να καταναλώσω ζώο από τον Σπετέμβριο του 2015. Έγινα κι εγώ ένας από τους χαζούς...
Χρειάζομαι κι εγώ κάποιον να με καθησυχάσει ότι αν κάνω την πρώτη επιλογή, θα "φτιάξει" και θα είναι και χαρούμενος.
Τεσπα, ευχαριστώ πολύ όποιον διάβασε μέχρι εδώ...
Είμαι νέο μέλος, και σας καλοσωρίζω.
Βρέθηκα σε αυτήν την κοινότητα μέσα από την απελπισία μου, και αρχίζωντας έτσι θεωρώ πως θέτω τον κατάλληλο τόνο για όσα θα ακολουθήσουν.
Τον Σεπτέμβριο του 2014, πηγαίνοντας για εργασία σε ένα οικόπεδο ενός βουνού μαζί με κάποιους συναδέλφους, βρήκα ένα μικρό, τόσο δα ήταν, κουταβάκι να κλαίει κάτω από τα σκαλιά του κτιρίου που θα δουλεύαμε.
Το τάισα με το κολατσιό που είχα φέρει, το έφαγε όλο το άτιμο, και το έβαλα μέσα στο κτίριο διότι έβρεχε.
Ξέροντας ότι θα ερχόμουν για τρεις ακόμα μέρες, έφυγα με μία σκέψη να το πάρω αν δεν έβλεπα την μάνα του εκεί γύρω τις επόμενες μέρες.
Την δεύτερη μέρα, γυρνώντας, βλέπω κάτι τύπους που δούλευαν εκεί να το έχουν βγάλει έξω, και αυτό, φοβισμένο και στριμωγμένο, σε κάτι θάμνους, να φοβάται.
Αποφάσισα αμέσως να το πάρω με σκοπό να το σώσω και να του βρω μία οικογένεια που ήθελε σκυλάκι.
Σημειωτέον, πως ζούσα με τους γονείς μου, όπως και ακόμα και τώρα.
Σε αυτό το σημείο θέλω να δώσω κάποια δεδομένα.
Πρώτον, πάντοτε θεωρούσα πως οι χορτοφάγοι είναι "χαζοί", και πως τα ζώα τα μεγαλώνουμε, τους δίνουμε χρόνια ευτυχισμένης ζωής που στην άγρια φύση δεν θα είχαν, άρα πίστευα πως έχουμε το δικαίωμα να τα σφάζουμε και να τα τρώμε.
Δεύτερον, δεν είχα ιδέα από σκυλιά, τα φοβόμουν, και η οικογένεια μου, ούτε να το άκουγε. Η μάνα μου τα φοβότανε πάρα πολύ, κτλ.
Επιστρέφω λοιπόν πίσω στην προηγούμενη παράγραφο.
Φεύγοντας από εκείνο το βουνό, έβαλα το χνουδωτό μπαλάκι μέσα σε ένα καφασάκι, αφού πρώτα είχα στρώσει εφημερίδες και μία πετσετούλα που είχα στο αμάξι και το έβαλα στην θέση του συνοδηγού.
Τον πήγα σε κοντινό κτηνιατρείο, το καθαρίσανε, του βγάλανε ψύλλους, μου είπανε κάποια πράγματα, καει έφυγα για το δρόμο της επιστροφής, μιας και ήμουν εκτός Αθήνας, και ήθελα 2 ώρες για να επιστρέψω.
Επίσης, έριχνε τρελό χαλάζι εκείνη την μέρα. Παρ'όλα αυτά, και παρ'ότι στην αρχή ήθελε να βγεί από το καφασάκι, μόλις του έβαλα απαλή μουσικούλα και άνοιξα την θερμότητα, κουλουριάστηκε και παρ'ότι είχε τόσο πολύ φασαρία από το χαλάζι, έκανε τον πιο ήρεμο ύπνο που έχω δει ποτέ.
Φτάνοντας, τον έβγαλα, έκανε τσίσα, τον πήγα στο δωμάτιο μου, έκανε τσίσα όλο το δωμάτιο, και την επόμενη μέρα, αφού έφγα τρελό κραξιμο και πήρα διορία να φύγει, το βγάλαμε στο μπαλκονάκι της κουζίνας, και κοιμόταν στο καφασάκι του για μερικές μέρες, μέσα σε μία κούτα.
Περίπου 10 μέρες μετά, ο πατέρας μου, το έβαλε στο σπίτι, και αποφασίσαμε να το κρατήσουμε μιας και το είχαμε αγαπήσει.
Fast Forward, μεγαλώνοντας, είχε τα πάντα. Φαγητό μόνο μαγειρεμένο πρωί βράδυ, και τσίμπαγε και από το φαγητό όλων μας, επειδή του δίναμε επειδη τον "λυπόμασταν".
Βόλτες πρωί απόγευμα, περίπου 90-120 λεπτά την μέρα, κάθε μέρα. Ποτέ δεν πέρασε μέρα χωρίς βόλτα, εκτός και αν έβρεχε ποτάμια.
Χάδια όλη, μέρα και καλόλογα.
Ποτέ δεν τον αγκίξαμε ούτε μία "σφαλιάρα".
Κοιμόταν δίπλα από τους γονείς μου,"άκουγε" τον πατέρα μου κυρίως.
Γενικά είναι πασάς.
Τεσπα, μεγαλώνοντας άρχισε τις αγριάδες. Ξεκίνησε με γρύλισμα. Δεν μας άφηνε να πλησιάσουμε το φαγητό ή τον χώρο που κοιμόταν, άρχισε να ορμάει όταν τον μαλώναμε με τα λόγια και τον πιέζαμε.
Ερχόταν για χάδια, και μόλις τον χαιδεύαμε, άρχιζε να γρυλίζει. Αν έπεφτε κάτι κάτω και το έφτανε πρώτος, δεν το έπερνες.
Γενικώς έκανε ότι ήθελε.
Και φτάνουμε στην προηγούμενη Παρασκευή, δάγκωσε τον Πατέρα μου, 6 ράμματα. Την επόμενη πήγε να δαγκώσει την μάνα μου, γρυλίζει συνέχεια, ορμάει, ότι και να κάνουμε έρχεται πρώτος μπροστά και ουσιαστικά απαιτεί να το αφήσουμε.
Έχει τον έλεγχο.
Για εκπαίδευση, είχα φέρει έναν άνθρωπο, ο οποίος ήρθε 2 φορές, μου είπε κάποια πράγματα, οι δικοί μου με γράψανε κυριολεκτικά, και λέω δεν έχει νόημα να δίνω 35αυρα χωρίς λόγο και ο σκύλος να παίρνει ασταθή μηνύματα. Ξεροκέφαλοι άνθρωποι, τεσπα.
Και άρχισα να μαζεύω χρήματα για να μετακομίσω.
Μετά το τελευταίο συμβάν, δεν με σηκώνει το σπίτι. Φοβούνται πολυ, κι εγώ το ίδιο, είναι στο μπαλκόνι ο σκύλος και μπαινει δύο φορές την μέρα για να πάει τις βόλτες του.
Αλλά τώρα έχει αρχίσει να μην βγαίνει έξω όταν γυρνάμε και πρέπει να οργανώνω ολόκληρη επιχείρηση για να βγει.
Και δεν παίζει να τον αφήσω μέσα.
Είμαι διαλυμένος όσο δεν παέι. Δεν ξέρω τι να κάνω, έχω δει τους δικούς μου στεναχωρημένους και φοβισμένους, εγώ ψάχνω μανιωδώς για σπίτι με κήπο αφήνοντας στην άκρη όλα τα σχέδια μου, για να πάρω τον σκύλο μαζί μου και....
Το θέμα είναι ότι τον φοβάμαι, και δεν ξέρω αν το έχω μέσα μου... Πήρα τον εκπαιδευτή που είχε έρθει πέρσι, και με απέρριψε για δικούς του λόγους. Πήρα έναν άλλο κύριο που είδα εδώ μέσα, μου έιπε να κλείσουμε ένα ραντεβού την άλλη εβδομάδα στο χώρο που διαμένει το σκυλάκι, κι εγώ δεν έχω χρόνο, κι εδώ μέσα μου λένε να πάρουμε φιλοζωική, να τους δώσουμε χρήματα και τροφή μέχρι να βρεθεί στέγη... Λες ακόμα και να βρεθεί κάποιος, δεν θα είναι άγριος ο σκύλος, ή θα είναι χαρούμενος αυτός ή εμείς.
Οι δικοί μου μου λένε πως δεν τους σέβομαι, και ότι ποσπαθήσαμε αλλά όσο και να τον αγαπάμε πρέπει να φύγει, εγώ ψάχνω σπίτι αρον αρον, δεν ξέρω αν πρέπει να προσπαθήσω σε καινούριο περιβάλλον να τον στειρώσω και να τον εκπαιδεύσω, ή να τον δώσω, η κοπέλα μου (που ψάχναμε σπίτι για μετά το καλοκαίρι και να συγκατοικήσουμε, αλλά επιδή πήγε να την δαγκώσει ούτε του μιλάει, δεν τον θέλει καθόλου), δεν ξέρω ούτε πως θα τον κάνω να βγει έξω στο μπαλκόνι το απόγευμα μετά την βολτίτσα....
Μακακίες ενός αγνώστου, καταλαβαίνω, εμείς φταίμε, δεν ξέραμε καθόλου από σκυλιά, και όσους ξέρουμε ποτέ δεν τα εκπαίδευσαν και ποτέ δεν γύρισαν να δαγκώσουν το χέρι που τα ταϊζει, και είπαμε θα μεγαλώσει και θα σοβαρευτεί. Λάθος μας.
Απλά έχω πλέον ξεπεράσει τα όρια του "είναι η πιο δύσκολη περίοδος της χωής μου" και έχω μπει στην ειλικρινή απελπισία... και το μόνο που ήθελα ήταν να τα πω κάπου, διότι δεν έχω πουθενά να τα πω, λόγω φόβου κοινωνικού χλευασμού.
Ο άνθρωπος που με απέρριψε, μου είπε ότι ο σκύλος είναι επικίνδυνος, και ότι θα πρέπει να τον δώω σε κάποιον που θέλει φύλακα....
Ποιος φύλακας? Ο Σίμπα μου φοβάται τα πάντα, τσάντα να τρίξει και φοβάται. Τις προάλλες έπεφτε όλη μέρα το ρεύμα και είχε κρυφτεί κάτω από τα πόδια μου, και ζούσε μέσα σε σπίτι και τώρα πρέπει να μείνει έξω....
Τον αγαπάω τόσο πολύ... Λόγω αυτού έχω να καταναλώσω ζώο από τον Σπετέμβριο του 2015. Έγινα κι εγώ ένας από τους χαζούς...
Χρειάζομαι κι εγώ κάποιον να με καθησυχάσει ότι αν κάνω την πρώτη επιλογή, θα "φτιάξει" και θα είναι και χαρούμενος.
Τεσπα, ευχαριστώ πολύ όποιον διάβασε μέχρι εδώ...
