Ολγάκι, κάποτε, κάτι θα πάθει. Στο πρόγραμμα είναι δυστυχώς.
Οτι μπορούμε κάνουμε. Το να τρελλαθούμε...ναι ok...είναι μια επιλογή δεν λέω, το να το σκεφτόμαστε εγωιστικά όμως, είναι μια άλλη, που καλό είναι, να μην την έχουμε. Γιατί αυτά, δεν σκέφτονται έτσι. Το ξέρεις.
Πριν χρόνια, σε καιρό παραλογισμού κι εγώ, έλεγα στον γιατρό μας: Δεν τον αφήνω να τρέχει πια έτσι λυσσαλέα για τα κουκουνάρια, γιατί φοβάμαι για την καρδιά του. Θα μου μείνει. Μεγάλωσε πια. Δεν έχει ο κερατάς μέτρο και τα κυνηγάει μέχρι τελικής πτώσης. Και δεν θέλω και δεν τον αφήνω. Και μου έλεγε ο άνθρωπος: Δεν έχει νόημα αυτό που κάνεις. Μπορεί να τρέχει ώρες, να είναι μια χαρά και να σβήσει στον ύπνο του ή να πάθει κάτι, σε ένα έντονο 5λεπτο που θα του έχεις επιτρέψει, να τρέξει. Αστον! Αφού, το ευχαριστιέται τόσο πολύ. Είναι κρίμα, να του το στερείς.
Εκτοτε έχουν περάσει πολλά χρόνια ευτυχώς. Και ακόμη ο διάολος, κάθε 3 βήματα πέφτει, αλλά αν έστω νομίσει ότι κρατάς κάτι να του πετάξεις, να πάει να το φέρει, αστράφτουν τα θολά ματάκια του. Και τρέχει σαν τρελλός. Λέμε τώρα
Και αυτό, είναι πολύ πιο σημαντικό [για τον ίδιο, αλλά και για μένα βεβαίως], από το να σκέφτομαι εγώ [όχι εκείνος], ότι μπορεί κάτι να πάθει, εκείνες τις εκπληκτικές [για εκείνον] στιγμές
Κατάλαβες;