Πώς μπορεί κάποιος να μη θέλει σκύλο;

[noni_papa]

Το παραπάνω ερώτημα προκύπτει συχνά-πυκνά στο μυαλό μου ιδιαίτερα μετά από συζητήσεις με ανθρώπους που μου δηλώνουν ξεκάθαρα ότι δεν θέλουν σκύλο. Και για να το ξεκαθαρίσω: δεν μιλάω για εκείνους που τα φοβούνται. Ή που έχουν αλλεργία. Ή που τελοσπάντων κάποια ανωτέρα βία τους αποτρέπει. Μιλάω για όλους τους υπολοίπους που είναι σαν και εσάς και εμένα. Και για να κάνω μια επιπλέον διευκρίνιση: δεν τους κατακρίνω..Δεν έχω κανένα δικαίωμα να τους κατακρίνω..Εξάλλου δεν κάνουν κάτι μεμπτό. Απλά δεν μπορώ να τους καταλάβω.

Πώς μπορεί κάποιος να μη θέλει να βάλει στη ζωή του ένα πλάσμα που θα είναι πάντα εκεί για εκείνον; Ένα πλάσμα που μόνο αγάπη έχει να προσφέρει. Ένα πλάσμα που μόνο καλό θα σου κάνει. Ένα πλάσμα που θα σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, που θα ξεδιπλώσει κρυφές πτυχές του εαυτού σου που ούτε εσύ ήξερες ότι έχεις, ένα πλάσμα που θα μπορέσει να σε βοηθήσει να δεις τον εαυτό σου με έναν άλλο τρόπο: με τα μάτια του σκύλου σου που για εκείνον είσαι ο καλύτερος. Ένα ζώο που τα μάτια του λάμπουν από χαρά όταν σε βλέπουν και όταν του μιλάς. Ένα ζώο που η ουρά του ξεβιδώνεται από τη χαρά του όταν γυρνάς σπίτι ακόμα και αν έχεις λείψει μόνο για ένα λεπτό. Ένα ζώο που ζει και αναπνέει μόνο για σένα, που δεν θα σε προδώσει, που θα είναι για πάντα δίπλα σου, που δε θα σε εγκαταλείψει ποτέ και δε θα σταματήσει να σε αγαπάει ποτέ. Ένα ζώο που προσφέρει μόνο αγνή, άδολη αγάπη απλόχερα χωρίς να ζητάει ανταλλάγματα.

Η Λάρα ήταν ο πρώτος σκύλος που μου έμαθε αυτού του είδους την αγνή, άδολη, άνευ όρων, απεριόριστη αγάπη στο έπακρο. Και μου έμαθε πώς να της το ανταποδίδω. Χωρίς να ζητάω τίποτα από εκείνην. Μόνο να είναι καλά. Και να σας πω κάτι; Πριν τη Λάρα δεν ήξερα ότι αυτά τα συναισθήματα μπορείς να τα νιώσεις στη δικιά τους μορφή βέβαια και απέναντι σε ένα ζώο. Και για αυτό θα της είμαι πάντα ευγνώμων. Όταν ήρθε η Άμπυ λίγους μόλις μήνες μετά που έφυγε η Λάρα η μεγαλύτερη ανησυχία μου ήταν μια: θα μπορέσω να δεθώ μαζί της; Θα μπορέσω να βάλω άλλο σκύλο στην καρδιά μου; Τελικά ναι. Μπήκε "ύπουλα" με τον κουταβίσιο τρόπο της και κέρδισε το κομμάτι που της αναλογεί αφήνοντας το κομμάτι που αναλογεί στη Λάρα ανέγγιχτο. Και τώρα μόλις 5 μήνες μετά, την νιώθω σαν συνοδοιπόρο μου. Η Άμπυ ήρθε και μου επιβεβαίωσε αυτό που έμαθε η Λάρα. Ο κύκλος αυτού του μαθήματος έκλεισε.

Γιατί λοιπόν να μη θέλει κάποιος ένα σκύλο στη ζωή του (βγάζοντας φυσικά αυτούς που οικονομικά αδυνατούν να τους συντηρήσουν). Σκέφτομαι μερικές φορές ότι η απάντηση ίσως να κρύβεται στα παιδικά χρόνια και τι παράδειγμα πήραν από γονείς, παππούδες, γιαγιάδες. Άλλες φορές ότι ίσως να φταίει ότι έχουμε απομακρυνθεί από τη φύση και πια δεν μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με την αγνή μορφή της. Άλλες φορές ότι οι άνθρωποι φοβούνται να δεθούν ή νομίζουν ότι δεν μπορούν. Μήπως όμως τελικά απλά φοβούνται να ανοιχτούν τόσο πολύ; Μήπως επειδή ο άνθρωπος έχει χάσει την επαφή με τα τελείως αγνά συναισθήματα προς κάθε άλλο πλην της οικογένειάς του σαφώς; Δεν ξέρω και το θέμα είναι ότι όποτε έχω ρωτήσει δεν έχω πάρει μια ουσιαστική απάντηση. Πράγμα που σημαίνει ότι μάλλον ούτε οι ίδιοι πραγματικά ξέρουν.

Προς όποιον σκέφτεται αν πρέπει να βάλει στη ζωή του σκύλο. Αν είσαι σίγουρος ότι δεν θα το εγκαταλείψεις πάρε. Αν είσαι σίγουρος ότι θα τον δεις ως συνοδοιπόρο πάρε. Πάρε και δεν θα χάσεις. Μπορεί το πρώτο διάστημα να είναι δύσκολο αλλά περνάει γρήγορα. Και μετά θα πάρεις τόνους χαράς και αγάπης. Πάρε και δεν θα το μετανιώσεις. Άνοιξε την καρδιά σου και δέξου την αγάπη που έχει να σου προσφέρει ένα άλλο πλάσμα. Και δεν θα το μετανιώσεις.

 

[genie]

Πώς μπορεί κάποιος να μη θέλει σύζυγο/σύντροφο; Να κάνει παιδιά; Να υιοθετήσει ένα παιδί; Να γίνει ανάδοχος; Να έχει γατιά; Να γίνει εθελοντής σε οργάνωση βοήθειας συνανθρώπων μας; Να κάνει όσα περισσότερα ταξίδια μπορεί; Να διαβάσει όσα περισσότερα βιβλία γίνεται; Να κάνει καριέρα; Να ασχοληθεί σοβαρά με ένα άθλημα; Να μάθει ένα μουσικό όργανο;
Δεν είμαστε όλοι ίδιοι

 

[noni_papa]

Αυτό μας κάνει ανθρώπους εξάλλου. Απλά στο συγκεκριμένο θέμα θα ήθελα μια μέρα μια ουσιαστική απάντηση από καποιον που έχει αποφασίσει να μην πάρει σκύλο μπας και καταφέρω να μπω και λίγο στη θέση τους

 

[genie]

Αυτό μας κάνει ανθρώπους εξάλλου. Απλά στο συγκεκριμένο θέμα θα ήθελα μια μέρα μια ουσιαστική απάντηση από καποιον που έχει αποφασίσει να μην πάρει σκύλο μπας και καταφέρω να μπω και λίγο στη θέση τους

Nα σου πω τη δική μου εμπειρία:
Ως παιδί, αν και μεγάλωσα με σκύλο, τα σκυλιά τα έτρεμα. Εκτός από το δικό μας. Ήταν από καθαρή τύχη που μάζεψα ένα σκυλάκι κάποια στιγμή, αλλιώς μπορεί να μην έπαιρνα ποτέ η ίδια.
Από εκεί και πέρα, είναι και θέμα συνθηκών ζωής. Όσο δουλευα στο παρελθόν πιο άγρια ωράρια και με πολλά ταξίδια, θα το έβλεπα πιο πολύ σα βάσανο παρά σαν παρέα, να έχω την έννοια να μην αργήσω να το βγάλω βόλτα, να βρω κάπου να μείνει όταν πρέπει να λείψω χωρίς προειδοποίηση κλπ κλπ . Το ίδιο και όταν είχα μωρά παιδιά. Όπως και να το κάνουμε, εκτός από παρέα, είναι και πολύ μεγάλη ευθύνη και δέσμευση.

 

[noni_papa]

Το ανέφερα ήδη και αυτό. Έβγαλα μόνη μου απ΄ 'εξω ανθρώπους με οικονομικές δυσκολίες και με φοβία στα σκυλιά...

 

[mariakala]

ένα σκυλί είναι δέσμευση τεραστια δέσμευση και όσοι μου λένε θέλω σκύλο και δεν βλέπω να έχουν ιδέα και να μην πληρούν κριτήρια για να έχουν σκύλο εγώ η ίδια τους λέω ξεχνα το!!! το ίδιο ισχύει και γι αυτούς που δεν θέλουν γάτα με μονη αιτιολογία ότι δεν μου αρέσουν οι γατες... το σέβομαι απλά... κι εγώ θα ήθελα ας πούμε δεύτερο σκύλο αλλα για χίλιους και έναν λόγο δεν μπορώ... κάποιος με 2 και 3 σκυλιά θα μου έλεγε μα γιατί δεν ξέρεις πως είναι να έχεις δεύτερος σκύλο... ξέρω γι αυτό κατά βάθος ΔΕΝ θέλω...

 

[noni_papa]

Αυτό με τα κριτήρια εννοείται. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν εντελώς λανθασμένη άποψη για τη συνύπαρξη με το σκύλο πράγμα που τους καθιστά παντελώς ακατάλληλους. Και εγώ αυτό δεν μου αρέσουν το σέβομαι. Απλά όπως είπα δεν το καταλαβαίνω. Όπως και αυτοί που δεν τους αρέσουν οι σκύλοι και που δεν θέλουν τη δέσμευση δεν καταλαβαίνουν συνήθως πώς εμείς επιλέξαμε το σκύλο πάνω από τη δέσμευση. Τελικά δηλαδή αρκεί η αγάπη προς το σκύλο για να ξεπεράσεις αυτό το βήμα και να κάνεις ένα leap of faith ή χρειάζεται και κάτι παραπάνω; Τι παραπάνω ή τι λιγότερο έχουν, αν έχουν, οι μεν από τους δε; Αυτό αναρωτιέμαι πάντα.

 

[mariakala]

αυτή η δευτερεύουσα ερώτηση σου είναι πιο το the point!!! κι εκεί έγκειται η διαφορα ανάμεσα στο κάνω ένα παιδί (γιατί εκεί ακόμα και τώρα υπάρχουν κοινωνικοί λόγοι από τους οποιους κάποιοι ωθούνται εσφαλμένα να κάνουν ένα παιδί) και υιοθετώ ένα σκυλί... δεν ξέρω να σου απαντήσω... θα το σκεφτώ όμως!!!

 

[reinmeister2]

για τον ιδιο λογο,νονη, που μπορει να μην θελει παιδι η το οτιδηποτε αλλο εμβιο...

δεν εχει καμια σχεση με οικογενειακες προσλαμβανουσες,παρα με τον εκαστοτε χαρακτηρα...

επι παραδειγματι...

εγω βαριεμαι που ζω,πλην πολυ συγκεκριμενων δραστηριοτητων,τις οποιες ελαχιστοι ενστερνιζονται...ο σκυλος για μενα ειναι κυριολεκτικα βουνο...

αυτο που για "σενα" αποτελει ξεκουραση-ευχαριστηση-ανανεωση,για "μενα" αποτελει κουραση-δυσαρεσκεια-βαρεμαρα...

διαφορετικοτητα λεγεται και δεν γινεται να κριθει...

 

[canis]

Εγώ πάλι, πολλά χρόνια τώρα, αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να θέλουν σκύλο (ή να θέλουν να διατηρούν κατοικίδια ζώα συντροφιάς γενικότερα);

Δεν έχω βρει μία απάντηση... Μάλλον έχω βρει πολλές απαντήσεις...

Επίσης, δεν συμφωνώ στο ότι ο σκύλος σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Γνωρίζω και έχω γνωρίσει πάρα πολλούς "κακούς" ανθρώπους με σκύλους. Τόσο "κακούς" ως προς το σκύλο τους και με τον σκύλο τους, αλλά και άλλους που "υπεραγαπούσαν" το σκύλο αλλά δεν είχαν ίχνος αυτού που οι άνθρωποι ονομάζουν "αγάπη".

Όσο παλαιότερα ανατρέξουμε, θα δούμε πως οι άνθρωποι δεν είχαν αυτή την σχέση με τα ζώα... Δεν είχαν κατοικίδια ζώα συντροφιάς ή ακόμα και όταν είχαν, τα είχαν κάτω από πολύ διαφορετικές συνθήκες και από αυτό που σήμερα θεωρούμε "σωστό" και... "αγάπη". Παρόλα αυτά, αυτοί οι άνθρωποι ήταν πολύ πιο κοντά στην φύση από ότι εμείς σήμερα.

Προσδίδουμε στον σκύλο συναισθήματα και συμπεριφορές που πιθανόν να μην έχει, μεταφράζουμε πράγματα που κάνει και πράγματα που δεν κάνει κατά πως εμείς θέλουμε.

Θα ανεχόταν ανθρώπινο ον να του φερόμαστε όπως στον σκύλο μας;

Του επιβάλουμε τα πάντα, τον υποβάλουμε στα πάντα, μα... τον "αγαπάμε"... και θεωρούμε κιόλας ότι μας "αγαπά" και αυτός.

Μήπως αν είχε "φωνή" μας έβριζε; Μήπως φώναζε για βοήθεια; Μήπως γκρίνιαζε και αγανακτούσε; Μήπως μας έκρινε και μας κατέκρινε;...

Τελικά, μήπως εκτιμούμε αυτό ακριβώς; Την αδυναμία του να "αρθρώσει" αυτό που πραγματικά πιστεύει και αυτό που πραγματικά αισθάνεται και μας βολεύει να ερμηνεύουμε όπως θέλουμε την συμπεριφορά και την φύση του, κάνοντας "τα στραβά μάτια";

Μήπως, τελικά, αυτός που δεν έχει σκύλο και δεν θέλει σκύλο, "αγαπά" περισσότερο το σκύλο... χωρίς να το θέλει;

 

[myEnzo]

Αυτό είναι από τα ερωτήματα που δε γίνεται να απαντηθούν με τρόπο που να γίνεται αποδεκτός από όλους. Η γιαγιά μου συνήθως σε τέτοιου "γιατί" πέταγε απλά ένα "έτσ ήθιλα" και καθάριζε. Πχ: πώς να εξηγήσω σε κάποιον που με ρωτάει γιατί δε μου αρέσουν τα γεμιστά ενώ αυτός μπορεί να φάει το ταψί ολόκληρο; Θα τον κάνω να καταλάβει; Τη διαφορετικότητα ή τη δέχεσαι ή δεν τη δέχεσαι, δε γίνεται πάντα να την καταλάβεις.

 

[noni_papa]

Τη δέχομαι απόλυτα 'Ισως όντως στο αρχικό μου ποστ να έπρεπε να θέσω πιο καίρια "απορία". Τι είναι τελικά αυτό που μας κάνει να θέλουμε σκύλο; Είναι αυτό που είπε και ο @canis ότι δηλαδή στο σκύλο βρήκαμε κάποιον που μπορούμε να του επιβάλουμε εμας χωρίς πολλά πολλά; Και αν ναι τελικά πόσο πραγματικά τον αγαπάμε; Ή μήπως θέλουμε τώρα περισσότερο ένα σκύλο επειδή έχουν δεχθει πλήγμα οι ανθρώπινες σχέσεις; Μήπως αναζητούμε στο σκύλο αυτό που θα ψάχναμε στον άνθρωπο και προσπαθούμε να καλύψουμε ένα κενό; Μήπως θέλουμε το σκύλο επειδή ασυναίσθητα μας θυμίζει τη φύση και μας φέρνει έστω κι έτσι πιο κοντά σε κάποιες πιο αρχέγονες, πιο "φυσικές" καταστάσεις;

Αυτό που προσωπικά έχω δεχθεί τις περισσότερες φορές είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν σκύλο να είναι εκείνοι που με κοιτάνε με απορία χωρίς να μπορούν να δεχτούν χωρίς κάποια εξήγηση αυτή τη διαφορετικότητα παρά το αντίθετο. Εξάλλου αυτή τη μη θέληση σκύλου την έχω ζήσει μέσα στην οικογένειά μου οπότε την αποδέχτηκα πλήρως, τη σεβάστηκα και δεν κόλλησα σε αυτή ούτε την κατέκρινα. Αφού δεν γουστάρει κάποιος τον σκύλο ε τότε ρε αδερφέ οκ δεν έγινε και κάτι. Περισσότερο τελικά αναρωτιέμαι καθαρά υποθετικά τι είναι αυτό που διαφέρει σε κάποιον που σκέφτεται να πάρει σκύλο και σε κάποιον που τελικά προχωράει στην απόκτησή του.

 

[genie]

Τη δέχομαι απόλυτα 'Ισως όντως στο αρχικό μου ποστ να έπρεπε να θέσω πιο καίρια "απορία". Τι είναι τελικά αυτό που μας κάνει να θέλουμε σκύλο; Είναι αυτό που είπε και ο @canis ότι δηλαδή στο σκύλο βρήκαμε κάποιον που μπορούμε να του επιβάλουμε εμας χωρίς πολλά πολλά; Και αν ναι τελικά πόσο πραγματικά τον αγαπάμε; Ή μήπως θέλουμε τώρα περισσότερο ένα σκύλο επειδή έχουν δεχθει πλήγμα οι ανθρώπινες σχέσεις; Μήπως αναζητούμε στο σκύλο αυτό που θα ψάχναμε στον άνθρωπο και προσπαθούμε να καλύψουμε ένα κενό; Μήπως θέλουμε το σκύλο επειδή ασυναίσθητα μας θυμίζει τη φύση και μας φέρνει έστω κι έτσι πιο κοντά σε κάποιες πιο αρχέγονες, πιο "φυσικές" καταστάσεις;

Αυτό που προσωπικά έχω δεχθεί τις περισσότερες φορές είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν σκύλο να είναι εκείνοι που με κοιτάνε με απορία χωρίς να μπορούν να δεχτούν χωρίς κάποια εξήγηση αυτή τη διαφορετικότητα παρά το αντίθετο. Εξάλλου αυτή τη μη θέληση σκύλου την έχω ζήσει μέσα στην οικογένειά μου οπότε την αποδέχτηκα πλήρως, τη σεβάστηκα και δεν κόλλησα σε αυτή ούτε την κατέκρινα. Αφού δεν γουστάρει κάποιος τον σκύλο ε τότε ρε αδερφέ οκ δεν έγινε και κάτι. Περισσότερο τελικά αναρωτιέμαι καθαρά υποθετικά τι είναι αυτό που διαφέρει σε κάποιον που σκέφτεται να πάρει σκύλο και σε κάποιον που τελικά προχωράει στην απόκτησή του.

Η μοναξιά, η επιθυμία μας να έχουμε ένα πλάσμα "του χεριού μας", ο οίκτος για ένα παρατημένο ζώο, η παρόρμηση της στιγμής (το "και γιατί όχι"), το ότι έχουν και οι φίλοι μας, το ότι θέλουμε ένα βοηθό στο κυνήγι, ένα φύλακα για το σπίτι, ένα κίνητρο για να βγούμε από το σπίτι (κάτι σαν personal trainer), ότι πιστεύουμε ότι θα κάνει καλό στα παιδιά μας ή στη μάνα μας/γιαγιά μας, το ότι πιστεύουμε ότι έτσι θα μας προσέξουν οι γύρω μας και μάλλον και ένα κάρο άλλα κίνητρα.

 

[noni_papa]

Πάντως αυτό που είναι απόλυτα εντυπωσιακό είναι το πόσο άρρηκτα δεμένη είναι η ζωή του σκύλου με τον άνθρωπο και το πόσο παλιά πάει αυτή η συνύρπαξη.

Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας Μου δώσατε τροφή για σκέψη

 

[reinmeister2]

προσωπικα,διοτι γενικες θεωρησεις επι της κατοχης δεν ειναι ιδιαιτερως δοκιμες,ειχα κι εχω σκυλο και θα ειχα ακομη αν ζουσα στις αρχες του αιωνα,διοτι τον εκτιμω,ως ον, πολυ περισσοτερο απο τον ανθρωπο...

ο λογος απλος και δεν εχει να κανει με απωθημενα ή προβολη συναισθηματων,η ακομη και γενικοτερα συναισθηματα, παρα σε μια και μονη θεωρηση...

ο σκυλος ειναι ενα απο τα ελαχιστα εμβια,οικοσιτα, οντα που δεν θα σε πουλησει ποτε και για κανεναν λογο...ειναι η μονη συντροφικη σταθερα,ανεξαρτητως συνθηκων...

αυτη και μονο η θεωρηση ειναι για μενα η, εκ των ων ουκ ανευ, συνθηκη συμβιωσης με σκυλο...

ο σκυλος σε δεχεται ως πακετο οτι κι αν αυτο περιλαμβανει...εισαι ηλιθιος,μαλακας,καραγκιοζης,σκατοψυχος,υπεροχος,καλοψυχος,εξυπνος,ειναι παντελως αδιαφορο στον σκυλο...

η σε γουσταρει η δεν σε γουσταρει...εαν ισχυσει το πρωτο ειναι εκει μεχρι να ψοφησεις εσυ η αυτος,κατι που δεν αλλαζει ακομη κι αν πεταξουν γουρουνια πανω απο παγωμενη κολαση...

το παραπανω δεν μπορω να το πω με βεβαιοτητα για κανεναν ανθρωπο...

για τον σκυλο μπορω...

 

[Kanga]

Το ανέφερα ήδη και αυτό. Έβγαλα μόνη μου απ΄ 'εξω ανθρώπους με οικονομικές δυσκολίες και με φοβία στα σκυλιά...

Πώς μπορεί κάποιος να μην αγαπαει τα φίδια τις αραχνες κτλ. Δεν εχουν ολοι ανεπτυγμένο το συναίσθημα που έχουμε εμείς που εχουμε σκυλακια..και κάποια στιγμή όντως κάποιος ειχε ερωτηθει πως μπορει να μην αγαπαει τα φιδια κτλ...αλλοι τα φοβούνται αλλοι τα σιχαινονται και αλλοι απλα αδιαφορουν και δεν εχοτν μεσα τους την δυνατότητα να αγαπησουν τα ζωα..ηταν λιγο πολυπλοκη η απάντηση μου αλλά ήθελα να το παω και λιγο παραπέρα!!!!!

 

[noni_papa]

προσωπικα,διοτι γενικες θεωρησεις επι της κατοχης δεν ειναι ιδιαιτερως δοκιμες,ειχα κι εχω σκυλο και θα ειχα ακομη αν ζουσα στις αρχες του αιωνα,διοτι τον εκτιμω,ως ον, πολυ περισσοτερο απο τον ανθρωπο...

ο λογος απλος και δεν εχει να κανει με απωθημενα ή προβολη συναισθηματων,η ακομη και γενικοτερα συναισθηματα, παρα σε μια και μονη θεωρηση...

ο σκυλος ειναι ενα απο τα ελαχιστα εμβια,οικοσιτα, οντα που δεν θα σε πουλησει ποτε και για κανεναν λογο...ειναι η μονη συντροφικη σταθερα,ανεξαρτητως συνθηκων...

αυτη και μονο η θεωρηση ειναι για μενα η, εκ των ων ουκ ανευ, συνθηκη συμβιωσης με σκυλο...

ο σκυλος σε δεχεται ως πακετο οτι κι αν αυτο περιλαμβανει...εισαι ηλιθιος,μαλακας,καραγκιοζης,σκατοψυχος,υπεροχος,καλοψυχος,εξυπνος,ειναι παντελως αδιαφορο στον σκυλο...

η σε γουσταρει η δεν σε γουσταρει...εαν ισχυσει το πρωτο ειναι εκει μεχρι να ψοφησεις εσυ η αυτος,κατι που δεν αλλαζει ακομη κι αν πεταξουν γουρουνια πανω απο παγωμενη κολαση...

το παραπανω δεν μπορω να το πω με βεβαιοτητα για κανεναν ανθρωπο...

για τον σκυλο μπορω...

Δεν θα μπορούσα να το εκφράσω καλύτερα.

 

[canis]

Θα θέλατε να δούμε λίγο μερικά από αυτά;

Ο σκύλος δεν θα σε "πουλήσει" ποτέ και για τίποτα...

Πως θα σας φαινόταν αν σας έλεγα πως θα πάρω τον σκύλο σας σήμερα και μετά από 2 μήνες πάνω-κάτω θα είναι σε θέση να σας δαγκώσει με εντολή δική μου ή σε περίπτωση που μπείτε στο σπίτι μου;

Ο σκύλος σε δέχεται όπως είσαι, ότι και αν είσαι...

Τι ακριβώς σημαίνει "σε δέχεται"; Ποιες οι επιλογές του σκύλου και για πιο λόγο νομίζετε ότι το κάνει αυτό; Για ποιους λόγους "δέχεται" ακόμα και αυτόν που τον κακοποιεί;

 

[Μάρθα & Σίλβα]

"Μακαρι να ημουν ο ανθρωπος που ο σκυλος μου πιστευει οτι ειμαι"...

 

[d-friend]

Πρώτα θα συμφωνώ απόλυτα με τον @canis.



Ο σκύλος είναι ένας σύντροφος, με αρκετές απαιτήσεις από το χρόνο το χρήμα και την ενέργειά μας, που σίγουρα σε άλλα επίπεδα μας αποζημιώνει και με το παραπάνω. Αγάπη, συντροφιά.. κλπ. Χωρίς να θέλω να γίνω κυνικός.. (καλό ε; ), αλλά προσπαθώντας και να είμαι ρεαλιστής, αυτή θεωρώ ότι είναι και η σημερινή εργασία των σκύλων. Επίσης η συντροφιά και η συνύπαρξη με ένα σκύλο, όσο κι αν μας φέρνει σε επαφή με τη φύση, έχει και ορισμένες πρακτικές "χρησιμότητες", αλλά ακόμα και μεταφυσικές προεκτάσεις.

Κανείς συχνά έχει την ανάγκη από μια παρέα, αλλά πολύ δύσκολα θα μπορούσε να ανεχτεί σχεδόν οποιαδήποτε ανθρώπινη παρουσία δίπλα του (και δεν αναφέρομαι σε ακραίες περιπτώσεις μισανθρωπισμού). Εκεί είναι που η διακριτική παρουσία μιας γάτας, στην πιο light εκδοχή, ή ενός σκύλου, στην πιο "ενισχυμένη", έρχεται να καλύψει απόλυτα ένα κενό. Εκεί είναι ακόμα ίσως και η θεραπευτική αξία των κατοικιδίων για ηλικιωμένα ή "άρρωστα" άτομα.

Θέλω να κάνω ένα μοναχικό περίπατο, αλλά όχι μόνος.. Παίρνω τον πάντα διαθέσιμο σκύλο μου που ζει και αναπνέει για μένα, χωρίς να ενοχλήσω κανέναν, αλλά και ανενόχλητος ο ίδιος κι απολαμβάνω τον περίπατό μας. Με άλλα λόγια, τα σκυλιά είναι το "τόσο όσο" από μια παρουσία που συχνά αποζητούμε. Εννοείται ότι την ίδια στιγμή μπορούν να μεταβληθούν σε ωραιότατη αφορμή για κουβέντα, και "κοινωνικοποίηση", καλή ώρα, στο βαθμό της εγγύτητας και στη διάρκεια που ο καθένας επιθυμεί, ανάλογα και με τη στιγμή. Δεν είναι λίγες οι γνωριμίες που έχω κάνει από όταν απέκτησα τη Μούζη, ορισμένες εκ των οποίων θα τολμούσα να της ονομάσω και φιλίες.

Με λίγα λόγια, θεωρώ ότι το καλό, που παίρνουμε από το σκύλο στην εποχή μας, είναι, ότι δεν είναι άνθρωπος, αλλά μια πιο "ανάλαφρη" ύπαρξη. Όσο και αν οφείλει κανείς να σεβαστεί τη φύση και τις ανάγκες του, ως και έμπρακτη εκδήλωση της αγάπης που τρέφει για αυτόν, δεν χρειάζεται να "σεβαστεί" το σκύλο του, όπως έναν συγκάτοικο, ένα σύντροφο, ένα παιδί ή ένα φίλο, με τον οποίο και έχει από τη φύση της μια ξεκάθαρα πιο ισότιμη σχέση, με την όποια πολυπλοκότητα ή περιπλοκότητα που έχουν ως αποτέλεσμα και μια άλλη "βαρύτητα".

Ο παραπάνω θεωρώ, ότι είναι και ο λόγος που η σχέση με ένα σκύλο έχει πραγματικά μια δική της ανεκτίμητη αξία, αλλά δεν είναι (για εμένα τουλάχιστον) και δε θα είναι ποτέ ικανή να υποκαταστήσει το κενό μιας συντροφικής, φιλικής, ή γονικής σχέσης, χωρίς να τίθεται θέμα σύγκρισης και υπεροχής της μιας ή της άλλης μορφής σχέσης.

Για τη σχέση μας με ένα σκύλο είναι όχι μόνο θεμιτό, αλλά και ζητούμενο να μας υπακούει απόλυτα, να του στερήσουμε σχεδόν κάθε πρωτοβουλία, να τον μεγαλώσουμε έτσι, που ποτέ δε θα γίνει ένα ανεξάρτητο άτομο που θα φύγει από το σπίτι να ανοίξει τα φτερά του. Αντιθέτως, αυτά τα φτερά τα ψαλιδίζουμε με μέθοδο και σύστημα από μικρή ηλικία με τη δύναμη της συνήθειας, και την εξουσία της επιβράβευσης.. Σε μια "ιδανική-αρμονική" συμβίωση δε, εκείνος είναι που πάντα οφείλει να σεβαστεί τα όριά μας, ενώ ο ίδιος "ευτυχισμένος"-"ευνουχισμένος" σκύλος, σχεδόν δε χρειάζεται και δε θα μας θέσει ποτέ όρια (παρά σε ακραία ενόχληση), ανεχόμενος παράλογες και εγωιστικές απαίτησή μας, προσαρμοσμένος πάντα στο δικό μας πρόγραμμα και στις δικές μας επιθυμίες. Εντάξει, δεν είναι και τόσο τραγικά τα πράγματα, και ένας από τους λόγους που λατρεύω τη Μούζη είναι η ιδιαίτερη προσωπικότητα, η ευθιξία η αξιοπρέπεια που διακρίνω, αλλά πιάνετε το πνεύμα μου.

Και παρά την απόλυτη κυριαρχία μας πάνω σε έναν σχεδόν λύκο, ίσως ασυναίσθητα και για αυτό, αγαπάμε με όλη μας τη ψυχή αυτό το πλάσμα. Σε ποιον άνθρωπο, και μάλιστα που αγαπά, θα τολμούσε να φερθεί ποτέ κανείς έτσι, απλά επειδή βολεύει; Πως θα ανεχόταν από τον ίδιο του τον εαυτό ποτέ κανείς να συνάψει μια τέτοια "αναξιοπρεπή" σχέση με κάποια, προφανώς αδύναμη ανθρώπινη ψυχή; Θα μου πείτε, ότι πολύ εύκολα και χωρίς ενδιασμούς θα το έκαναν αρκετοί, αλλά πιστεύω ότι δεν πρόκειται για το μέσο όρο, ούτε και για υγιή και ψυχοπνευματικά ώριμα άτομα. Ο σκύλος δε μας ανέχεται απλά, αλλά μας αποδέχεται και μας λατρεύει απόλυτα και ολοκληρωτικά χωρίς να είχε και να έχει ποτέ την ευκαιρία να μας γνωρίσει στα αλήθεια, πόσο μάλλον όταν τον έχουμε από κουτάβι. Εξάλλου τα "εκπαιδευμένα" σκυλιά μας δε θα βρουν ποτέ το δρόμο για την πόρτα του ψυχαναλυτή σαν κάτι "αχάριστα" δίποδα τέκνα, για να χάσουν την θρησκευτική πίστη και ευλάβειά τους σε εμάς

. Για αυτό και το "πιστό σκυλί" (DOG) είναι η μία και μοναδική ευκαιρία μας να είμαστε για πάντα και με βεβαιότητα ο Θεός (GOD) κάποιου, και μας το επιβεβαιώνει καθημερινά. Εκεί κρύβεται για εμένα το νόημα αυτής της αντιστροφής των γραμμάτων, και μεγάλο μέρος του νοήματος αυτής της σχέσης.

Έτσι ο σκύλος είναι μια καλή ευκαιρία, να μπορέσουμε λίγο, όχι μόνο να ικανοποιήσουμε τη σχέση μας με το "φυσικό", αλλά μέσα από αυτό, και ως επέκτασή του και να καθησυχάσουμε τη σχέση μας με το "μεταφυσικό" (Ένα υπέροχο κείμενο για τη σχέση μας με τα ζώα) ώστε και να προσεγγίσουμε μια περιπόθητη ισορροπία σε αυτό τον κόσμο. Ίσως δεν είναι τυχαίο που στην Ελληνική μυθολογία ένα σκύλος (ο Κέρβερος) παρουσιάζεται ως φύλακας του άλλου (κάτω για την ακρίβεια) κόσμου, ούτε και ότι ο ένας κυνοκέφαλος Αιγύπτιος Θεός (ο Άνουβις) άνοιγε τον δρόμο του ίδιου κόσμου για χάρη των νεκρών. @ntoulis αφιερωμένο!



Τώρα σε ότι αφορά εκείνους που δε μπορούν να επιθυμήσουν ένα κατοικίδιο, ώστε και να φανταστούν τα παραπάνω ιδιαίτερα οφέλη της συμβίωσής τους, παρά τις κατά τα άλλα ευνοϊκές συνθήκες της ζωής τους για την απόκτησή του (αποκλείω, φοβίες, σιχαμάρες, κλπ), νομίζω ότι πρόκειται για άτομα που αισθάνονται ως ανυπόφορο το βάρος της ευθύνης που συνεπάγεται η ύπαρξη ενός ανυπεράσπιστου και απόλυτα εξαρτημένου από εκείνους πλάσματος υπό την προστασία τους. Αυτό μπορεί να συμβαίνει ακόμα κι επειδή ενδόμυχα αυτός είναι ο ρόλος που διατηρούν για τον ίδιο τους τον εαυτό σε άλλες τους σχέσεις.

Έχω παράδειγμα φιλικού προσώπου του περιβάλλοντός μου, που θα έπαιρνα όρκο ότι ζηλεύει τη Μούζη, λόγος και για τον οποίο αποφεύγει να με συναντάει όταν γνωρίζει ότι θα έχω κι εκείνην μαζί. Επίσης έχω σχετικά πρόσφατη δήλωση οικογενειακού μου προσώπου, ότι απορεί με όσους επιλέγουν να έχουν σκυλιά, λέγοντας χαρακτηριστικά, ότι "αυτά είναι χειρότερα κι από παιδιά"! Δε θα θέλατε να το ακούσετε από τη μητέρα σας.. Ευτυχώς μπορώ να δω και τους δυο με κατανόηση.