Πρώτα θα συμφωνώ απόλυτα με τον
@canis.
Ο σκύλος είναι ένας σύντροφος, με αρκετές απαιτήσεις από το χρόνο το χρήμα και την ενέργειά μας, που σίγουρα σε άλλα επίπεδα μας αποζημιώνει και με το παραπάνω. Αγάπη, συντροφιά.. κλπ. Χωρίς να θέλω να γίνω
κυνικός.. (καλό ε; ), αλλά προσπαθώντας και να είμαι
ρεαλιστής, αυτή θεωρώ ότι είναι και η σημερινή εργασία των σκύλων. Επίσης η συντροφιά και η συνύπαρξη με ένα σκύλο, όσο κι αν μας φέρνει σε επαφή με τη φύση, έχει και ορισμένες πρακτικές "χρησιμότητες", αλλά ακόμα και μεταφυσικές προεκτάσεις.
Κανείς συχνά έχει την ανάγκη από μια παρέα, αλλά πολύ δύσκολα θα μπορούσε να ανεχτεί σχεδόν οποιαδήποτε ανθρώπινη παρουσία δίπλα του (και δεν αναφέρομαι σε ακραίες περιπτώσεις μισανθρωπισμού). Εκεί είναι που η διακριτική παρουσία μιας γάτας, στην πιο light εκδοχή, ή ενός σκύλου, στην πιο "ενισχυμένη", έρχεται να καλύψει απόλυτα ένα κενό. Εκεί είναι ακόμα ίσως και η θεραπευτική αξία των κατοικιδίων για ηλικιωμένα ή "άρρωστα" άτομα.
Θέλω να κάνω ένα
μοναχικό περίπατο,
αλλά όχι μόνος.. Παίρνω τον πάντα διαθέσιμο σκύλο μου που ζει και αναπνέει για μένα, χωρίς να ενοχλήσω κανέναν, αλλά και ανενόχλητος ο ίδιος κι απολαμβάνω τον περίπατό μας. Με άλλα λόγια, τα σκυλιά είναι το
"τόσο όσο" από μια παρουσία που συχνά αποζητούμε.
Εννοείται ότι την ίδια στιγμή μπορούν να μεταβληθούν σε ωραιότατη αφορμή για κουβέντα, και "κοινωνικοποίηση", καλή ώρα, στο βαθμό της εγγύτητας και στη διάρκεια που ο καθένας επιθυμεί, ανάλογα και με τη στιγμή. Δεν είναι λίγες οι γνωριμίες που έχω κάνει από όταν απέκτησα τη Μούζη, ορισμένες εκ των οποίων θα τολμούσα να της ονομάσω και φιλίες.
Με λίγα λόγια, θεωρώ ότι
το καλό, που παίρνουμε από το σκύλο στην εποχή μας, είναι, ότι δεν είναι άνθρωπος, αλλά μια πιο
"ανάλαφρη" ύπαρξη. Όσο και αν οφείλει κανείς να σεβαστεί τη φύση και τις ανάγκες του, ως και έμπρακτη εκδήλωση της αγάπης που τρέφει για αυτόν, δεν χρειάζεται να "σεβαστεί" το σκύλο του, όπως έναν συγκάτοικο, ένα σύντροφο, ένα παιδί ή ένα φίλο, με τον οποίο και έχει από τη φύση της μια ξεκάθαρα πιο ισότιμη σχέση, με την όποια πολυπλοκότητα ή περιπλοκότητα που έχουν ως αποτέλεσμα και μια άλλη
"βαρύτητα".
Ο παραπάνω θεωρώ, ότι είναι και ο λόγος που η σχέση με ένα σκύλο έχει πραγματικά μια δική της ανεκτίμητη αξία, αλλά δεν είναι (για εμένα τουλάχιστον) και δε θα είναι ποτέ ικανή να υποκαταστήσει το κενό μιας συντροφικής, φιλικής, ή γονικής σχέσης, χωρίς να τίθεται θέμα σύγκρισης και υπεροχής της μιας ή της άλλης μορφής σχέσης.
Για τη σχέση μας με ένα σκύλο είναι όχι μόνο θεμιτό, αλλά και ζητούμενο να μας υπακούει απόλυτα, να του στερήσουμε σχεδόν κάθε πρωτοβουλία, να τον μεγαλώσουμε έτσι, που ποτέ δε θα γίνει ένα ανεξάρτητο άτομο που θα φύγει από το σπίτι να ανοίξει τα φτερά του. Αντιθέτως,
αυτά τα φτερά τα ψαλιδίζουμε με μέθοδο και σύστημα από μικρή ηλικία με τη δύναμη της συνήθειας, και την εξουσία της επιβράβευσης.. Σε μια "ιδανική-αρμονική" συμβίωση δε, εκείνος είναι που πάντα οφείλει να σεβαστεί τα όριά μας, ενώ ο ίδιος "ευτυχισμένος"-"ευνουχισμένος" σκύλος, σχεδόν δε χρειάζεται και δε θα μας θέσει ποτέ όρια (παρά σε ακραία ενόχληση), ανεχόμενος παράλογες και εγωιστικές απαίτησή μας, προσαρμοσμένος πάντα στο δικό μας πρόγραμμα και στις δικές μας επιθυμίες.
Εντάξει, δεν είναι και τόσο τραγικά τα πράγματα, και ένας από τους λόγους που λατρεύω τη Μούζη είναι η ιδιαίτερη προσωπικότητα, η ευθιξία η αξιοπρέπεια που διακρίνω, αλλά πιάνετε το πνεύμα μου.
Και παρά την
απόλυτη κυριαρχία μας πάνω σε έναν σχεδόν λύκο, ίσως ασυναίσθητα και για αυτό, αγαπάμε με όλη μας τη ψυχή αυτό το πλάσμα. Σε ποιον άνθρωπο, και μάλιστα που αγαπά, θα τολμούσε να φερθεί ποτέ κανείς έτσι,
απλά επειδή βολεύει; Πως θα ανεχόταν από τον ίδιο του τον εαυτό ποτέ κανείς να συνάψει μια τέτοια "αναξιοπρεπή" σχέση με κάποια, προφανώς αδύναμη ανθρώπινη ψυχή;
Θα μου πείτε, ότι πολύ εύκολα και χωρίς ενδιασμούς θα το έκαναν αρκετοί, αλλά πιστεύω ότι δεν πρόκειται για το μέσο όρο, ούτε και για υγιή και ψυχοπνευματικά ώριμα άτομα. Ο σκύλος δε μας ανέχεται απλά, αλλά μας αποδέχεται και μας λατρεύει απόλυτα και ολοκληρωτικά χωρίς να είχε και να έχει ποτέ την ευκαιρία να μας γνωρίσει στα αλήθεια, πόσο μάλλον όταν τον έχουμε από κουτάβι.
Εξάλλου τα "εκπαιδευμένα" σκυλιά μας δε θα βρουν ποτέ το δρόμο για την πόρτα του ψυχαναλυτή σαν κάτι "αχάριστα" δίποδα τέκνα, για να χάσουν την θρησκευτική πίστη και ευλάβειά τους σε εμάς
. Για αυτό και το "πιστό σκυλί" (DOG) είναι η μία και μοναδική ευκαιρία μας να είμαστε για πάντα και με βεβαιότητα ο Θεός (GOD) κάποιου, και μας το επιβεβαιώνει καθημερινά. Εκεί κρύβεται για εμένα
το νόημα αυτής της αντιστροφής των γραμμάτων, και μεγάλο μέρος του νοήματος αυτής της σχέσης.
Έτσι ο σκύλος είναι μια καλή ευκαιρία, να μπορέσουμε λίγο, όχι μόνο να ικανοποιήσουμε τη σχέση μας με το "φυσικό", αλλά μέσα από αυτό, και ως επέκτασή του και να καθησυχάσουμε τη σχέση μας με το "μεταφυσικό" (
Ένα υπέροχο κείμενο για τη σχέση μας με τα ζώα) ώστε και να προσεγγίσουμε μια περιπόθητη ισορροπία σε αυτό τον κόσμο. Ίσως δεν είναι τυχαίο που στην Ελληνική μυθολογία ένα σκύλος (ο
Κέρβερος) παρουσιάζεται ως φύλακας του άλλου (κάτω για την ακρίβεια) κόσμου, ούτε και ότι ο ένας κυνοκέφαλος Αιγύπτιος Θεός (ο
Άνουβις) άνοιγε τον δρόμο του ίδιου κόσμου για χάρη των νεκρών.
@ntoulis αφιερωμένο!
Τώρα σε ότι αφορά εκείνους που δε μπορούν να επιθυμήσουν ένα κατοικίδιο, ώστε και να φανταστούν τα παραπάνω ιδιαίτερα οφέλη της συμβίωσής τους, παρά τις κατά τα άλλα ευνοϊκές συνθήκες της ζωής τους για την απόκτησή του (αποκλείω, φοβίες, σιχαμάρες, κλπ), νομίζω ότι πρόκειται για άτομα που
αισθάνονται ως ανυπόφορο το βάρος της ευθύνης που συνεπάγεται η ύπαρξη ενός ανυπεράσπιστου και απόλυτα εξαρτημένου από εκείνους πλάσματος υπό την προστασία τους. Αυτό μπορεί να συμβαίνει ακόμα κι επειδή ενδόμυχα αυτός είναι ο ρόλος που διατηρούν για τον ίδιο τους τον εαυτό σε άλλες τους σχέσεις.
Έχω παράδειγμα φιλικού προσώπου του περιβάλλοντός μου, που θα έπαιρνα όρκο ότι ζηλεύει τη Μούζη, λόγος και για τον οποίο αποφεύγει να με συναντάει όταν γνωρίζει ότι θα έχω κι εκείνην μαζί. Επίσης έχω σχετικά πρόσφατη δήλωση οικογενειακού μου προσώπου, ότι απορεί με όσους επιλέγουν να έχουν σκυλιά, λέγοντας χαρακτηριστικά, ότι
"αυτά είναι χειρότερα κι από παιδιά"! Δε θα θέλατε να το ακούσετε από τη μητέρα σας.. Ευτυχώς μπορώ να δω και τους δυο με κατανόηση.
