Κι εγώ αμάρτησα, και μετά βυθίστηκα σε ατελείωτα αφρόλουτρα ενοχών, και μετάνοιας.
Είναι σε εκείνο το κομμάτι που η καλή και άγια θετική εκπαίδευση σου λέει, ότι δεν πρέπει να έχεις την παραμικρή διάδραση με το σκύλο σου, όταν είσαι θυμωμένος μαζί του, για να μην του βγάλεις νεύρα και τον τρομοκρατήσεις, για να μην κλονιστεί η αγάπη και η εμπιστοσύνη που σου έχει, και να μην πάρει ο φόβος τη θέση τους..
Ε.. ωραίο όλο αυτό, και προσπαθώ να το εφαρμόζω, αλλά πόσο να συγκρατήσω τα νεύρα μου όταν ο πρώτος μου σκύλος (παίζει κι αυτό τον ρόλο του), εν ριπή οφθαλμού, φάει για πρώτη φορά (στην πορεία σταδιακά όσο να 'ναι απευαισθητοποιείσαι)
σ κ α τ ά .. και μάλιστα ανθρώπινα.. (στο άλσος, νύχτα). Τρελάθηκα! Βγήκα από τα ρούχα μου! Έπαθα νευρικό κλονισμό! Παίζει να έπαθα κι ένα μίνι εγκεφαλικό, γιατί από τότε είναι που ξεκίνησαν και κάτι πονοκέφαλοι να με ταλαιπωρούν..
Ούτε που θυμάμαι τι έλεγα, αλλά φώναζα δυνατά και ακατάπαυστά. Κανονικό παραλήρημα. Την άρπαξα από το σβέρκο, την ταρακούνησα φωνάζοντας μέσα στο προσωπάκι της
, και την πήγα αιωρούμενη σε αυτή τη θέση μέχρι τη μπανιέρα (ευτυχώς δυο λεπτά δρόμος, που παίζει να έγινε και σε ένα), όπου με προσπάθεια κατάφερα να κυριαρχήσει η λογική και η ψυχραιμία για να αφήσω τη χλωρίνη εκεί που καθόταν. Τότε ήταν που η Μούζη μίσησε το ξύδι, που μέχρι πρότινος λάτρευε και έγλειφε από τα πατώματα.
Δεν υπάρχει μέρα που να μην το θυμηθώ και να μην κατηγορήσω τον εαυτό μου για αυτό. Το καημένο μόλις μου πέρασαν τα νεύρα έκανε τα πάντα για να με εξευμενίσει κι εγώ ένιωθα ο χειρότερος άνθρωπος στο πλανήτη, που τα έβαλε με ένα αθώο κι ανυπεράσπιστο πλασματάκι. Η κοπροφαγία επαναλήφθηκε άλλη μια φορά μόνο μετά από μήνες, και ευτυχώς στο μεταξύ είχα κάνει τον απολογισμό του προηγούμενου περιστατικού, ώστε να το αντιμετωπίσω απολύτως ψύχραιμα.
Φυσικά και η ΜΟΥΖουρλού μου δεν έφταιγε σε τίποτα απολύτως.. Εγώ, πολύ πιεσμένος και κουρασμένος από άλλες καταστάσεις, όχι μόνο ως άγιος της θετικής εκπαίδευσης δεν κατάφερα να φερθώ, αλλά το ρόλο για το δαιμονισμένο στον εξορκιστή τον είχα στο τσεπάκι.. Ακόμα το θυμάμαι, ως κάτι που με έκανε να τρομάξω πάνω από όλα με τον ίδιο μου τον εαυτό. Όπως έλεγε και η γιαγιά μου, "Και τον καλό καλόγερο, ο Θεός τον εγνωρίζει!" Ακόμα κι όταν πρόκειται για τον εαυτό μας..
Την ευλογία σας..
