Online εξομολογητήριο
- Thread starter vrmode
- Ημερομηνία δημιουργίας
Γυμνισμός στον Ιορδάνη με περιστέρια και Ουρί του παραδείσου.. ΓουστααάρωΣτον Ιορδάνη κι εσύ. Να 'χω παρέα
Τους σκύλους τους αγαπάω και νιώθω ότι γεμίζουν τη ζωή μου. Το ίδιο και παραπάνω ίσχυε φυσικά και με τη Λάρα που την λάτρευα με όλη μου τη ζωή. Άνθρωπος όμως είμαι κι εγώ και σε κάποιες φάσεις η υπομονή τελειώνει Ε που λέτε, όταν η μικρή ήταν 5 χρονών ( είχε βγει στη βεράντα να λιαστεί. Σε κάποια φάση λέω "πολλή ησυχία ακούω" πάω και βλέπω τη Λάρα να έχει ξετρυπώσει τις αγαπημένες παντόφλες της μητέρας μου και να τις έχει κάνει αγνώριστες. Αρπάζω την παντόφλα και τις έριξα 2-3-4 στον πισινό. Μετά (που επικράτησε η λογική) σταμάτησα και ρίχνω την παντόφλα κάτω. Ε και τότε με πλησίασε η γλυκιά μου και μου έγλειψε το χέρι. Φυσικά εγώ λύγισα. Γονάτισα, την πήρα αγκαλιά και άρχισα να της ζητάω συγγνώμη. Από τότε δεν θα τη ξαναμάλωσα ποτέ.
Τώρα με την Άμπυ μιλάμε για άλλη δοκιμή υπομονής σε νέα επίπεδα. Μια φορά την έχω σβερκώσει σοβαρά, όταν τις πρώτες βδομάδες που την είχαμε στις βόλτες της με δάγκωνε στο πόδι και δεν καταλάβαινε ούτε μη ούτε τίποτα και μια άλλη φορά που πήγε με περίεργες διαθέσεις προς σκύλο. Η μόνη παρατήρηση που της κάνω είναι όταν πάει να μου βγάλει τον ώμο στη βόλτα οπότε και σταματάω κ την τραβάω με φορά προς τα πίσω (γενικά πια τα σβερκώματα τα παίρνει για παιχνίδι ή εμένα δεν μου πάει η καρδιά να της το κάνω κανονικά πλην εκείνων των 2 φορών).
Τι λέτε; Που πρέπει να ξεβγάλω τις αμαρτίες μου;
Ε που λέτε, όταν η μικρή ήταν 5 χρονών ( είχε βγει στη βεράντα να λιαστεί. Σε κάποια φάση λέω "πολλή ησυχία ακούω" πάω και βλέπω τη Λάρα να έχει ξετρυπώσει τις αγαπημένες παντόφλες της μητέρας μου και να τις έχει κάνει αγνώριστες. Αρπάζω την παντόφλα και τις έριξα 2-3-4 στον πισινό. Μετά (που επικράτησε η λογική) σταμάτησα και ρίχνω την παντόφλα κάτω. Ε και τότε με πλησίασε η γλυκιά μου και μου έγλειψε το χέρι. Φυσικά εγώ λύγισα. Γονάτισα, την πήρα αγκαλιά και άρχισα να της ζητάω συγγνώμη. Από τότε δεν θα τη ξαναμάλωσα ποτέ. Τώρα με την Άμπυ μιλάμε για άλλη δοκιμή υπομονής σε νέα επίπεδα. Μια φορά την έχω σβερκώσει σοβαρά, όταν τις πρώτες βδομάδες που την είχαμε στις βόλτες της με δάγκωνε στο πόδι και δεν καταλάβαινε ούτε μη ούτε τίποτα και μια άλλη φορά που πήγε με περίεργες διαθέσεις προς σκύλο. Η μόνη παρατήρηση που της κάνω είναι όταν πάει να μου βγάλει τον ώμο στη βόλτα οπότε και σταματάω κ την τραβάω με φορά προς τα πίσω (γενικά πια τα σβερκώματα τα παίρνει για παιχνίδι ή εμένα δεν μου πάει η καρδιά να της το κάνω κανονικά πλην εκείνων των 2 φορών).
Τι λέτε; Που πρέπει να ξεβγάλω τις αμαρτίες μου;
