Παρκάκι. Κάνει ο Αρης το χορό του χεσίματος. Βγάζω σακούλα. Κάνει διάρροια (πρωτότυπο..).
Όταν κάνει διάρροια επειδή τα κάνει και με το πόδι σηκωμένο και πέφτει όολη πάνω στο πόδι του, βγάζω χαρτομάντηλα-μωρομάντηλα, τον καθαρίζω, και τα ακουμπάω πάνω στο... έργο του μικρού, για να τα μαζέψω μετά όλα μαζί. Βοηθάει και στο να καθαρίσω καλύτερα τη διάρροια. Παράλογο;;;;; (όχι αλήθεια, ρωτάω!)
Στο πρώτο χαρτομάντηλο που αποθέτω ακούω από παραπέρα φωνή "κοπελιά"! Γυρνάω βλέπω μία, μου λέει "ναι να τα μαζέψεις αυτά που πέταξες" κ κάτι άλλα που δεν άκουσα. Λέω εντάξει, θα κρυψα τη σακούλα με το σώμα μου (όχι ότι δικαιολογώ να βγάζεις συμπεράσματα ΠΡΙΝ βεβαιωθείς για τη μαλακία που πας να πεις, δλδ ας πούμε πριν να απομακρυνόμουν αν ήταν να τα αφήσω), τη σηκώνω της τη δείχνω.
Αντί να το λήξουμε εκεί, συνεχίζει με ύφος "Ναι αλλά προκαλείς, κι εμείς έχουμε ζώα αλλά.." κ κάτι άλλα που δεν άκουσα, μάλλον γιατί άρχισε να ανεβαίνει η πίεση που συνδυάστηκε με τον πονοκέφαλο που ήδη είχα. Της λέω χριστιανή μου, είναι όλα σκουπίδια, κ τα σκατά κ τα χαρτιά, θα τα μαζέψω όοοοοολα μαζί με αυτή τη σακουλίτσα και θα τα πετάξω". Όοοοχι, πάλι είχε κάτι να πει, με ύφος, που πάλι δεν το άκουσα γιατί πρέπει να χα βαρέσει κόκκινο.
Σ'αυτό το σημείο της έδωσα μια ευχή, της γύρισα πλάτη και συνέχισα τη δουλειά μου και φεύγοντας έκανα κ πατ πατ στον εαυτό μου που έριξα τη σακούλα στον κάδο κι όχι στα μούτρα της.
(Νεύρα, πολλά νεύρα
)