Εξ αρχης εχω αναφερθει σε περιπτωσεις που ο σκυλος δεν λαμβανει επαρκη θεραπεια, η του χορηγουνται κατα περισταση φαρμακα που κατευναζουν τα συμπτωματα αλλα δεν θεραπευουν την ασθενεια, με αποτελεσμα να υπαρχει σκυλος που ειναι επικινδυνος για τους αλλους κ δεν λαμβανονται μετρα.
Δεν καταλαβαινω που διαφωνουμε σε αυτο......
Ωραια, να σου εξηγησω τοτε με παραδειγμα.
1) Σκυλος ιδιωτη που νοσει δε λαμβανει καθολου αγωγη.
2) Σκυλος ιδιωτη που νοσει και ο ιδιοκτητης ακολουθει συμπτωματικη θεραπεια μεχρι να συγκεντρωσει τα χρηματα για ριζικη θεραπεια.
3) Αδεσποτα, που για να εχει διαπιστωθει οτι εχουν καλααζαρ σημαινει οτι στα χερια καποιων εχουν περιελθει που τους εκαναν ιατρικες εξετασεις, και αυτοι οι καποιοι λογω φορτου περιθαλψεων και αρα οικονομικης αδυναμιας ακολουθουν συμπτωματικη θεραπεια μεχρι να συγκεντρωσουν απο δωρεες φαρμακα ριζικης θεραπειας.
Συμφωνα με τη λογικη ΣΟΥ οτι η ελλειψη θεραπειας ή η συμπτωματικη θεραπεια δεν αποτελουν τη θεραπεια που συμφωνα με το νομο θα απετρεπε τη θανατωση του νοσουντος, θα μπορουσε ο οποιοσδηποτε (π.χ. ενας δημος, ενας ιδιωτης που θεωρει οτι τα σκυλια ειναι βρωμικα κ φορεις ασθενειων, ενας σκυλοιδιοκτητης που φοβαται οτι αυξανονται οι πιθανοτητες να νοσησουν κ τα δικα του σκυλια) να διεκδικησει σε ενα δικαστηριο (κ να κερδισει) τη θανατωση αυτων των ζωων, no questions asked.
Ομως:
Στον (1) μπορει να απομακρυνθει το σκυλι και να το αναλαβει φορεας ή ιδιωτης που θα του παρασχει αγωγη. Στα (2) κ (3) καταδικαζουμε περιπτωσεις απολυτα ιασιμες, οπως π.χ. αυτη που ανεφερε η Ιωαννα, ενω η ιαση τους ειναι εφικτη, μονο κ μονο για τον φοβο των Ιουδαιων, ενω κινδυνος για τη δημοσια υγεια δεν υφισταται. Δεν υφισταται γιατι υπαρχει σχετικος ιατρικος οργανισμος που εχει την ευθυνη να χαρακτηρισει μια νοσο σε κατασταση τετοια ωστε να αποτελει κινδυνο για τη δημοσια υγεια. Και κατι τετοιο δεν εχει γινει.
Νομικος μπορει να μην ειμαι κ αναζητω την εγκυρη επικυρωση των ερμηνειων που κανω σε ενα νομο απο νομικο - βλ. Γκελλη - αλλα πιστεψε με, απο τα γεννοφασκια μου μου πιπιλανε το τι στεκει νομικα ή οχι (πχ εγκυκλιους), το πως ο νομοθετης σκεφτεται οταν θεσπιζει ενα νομο και κυριως το σκεπτικο του δικαστηριου για να εφαρμοσει ενα νομο. Και ειμαι πολυ σιγουρη για το τι δεσμευει ενα δικαστηριο ή οχι να ερμηνευσει ενα νομο, οπως πχ ο εννοιολογικος ορισμος της λεξης θεραπεια και τι σημαινει νομικα η ασαφεια στον χαρακτηρισμο αυτης ως ριζικης or otherwise (βλεπε απαντηση μου στον επιαλ πιο πανω).
Οταν μιλαμε για ενα νομο κ την εφαρμογη του και ιδιαιτερα οταν η παρερμηνεια ή κακή εφαρμογή του αποβαινει καταληκτικη κ μη αναστρεψιμη ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να προσεχουμε παρα πολυ πως τον ερμηνευουμε και τον εξηγουμε σε 3ους, ειδικα, θα ξαναπω, σε ενα δημοσιο χωρο καποιας Χ επιρροης.