Σάββατο βράδυ, γύρω στις 11, μετά από μια όμορφη μέρα στην παραλία, ξεκινήσαμε να πάμε πίσω στο σπίτι. Ο Κούκης ελεύθερος, όπως πάντα, ανέβηκε πρώτος τα σκαλοπάτια. Οταν ανεβήκαμε κι εμείς, δεν μπορούσα να τον βρω. Φωνάζαμε το όνομά του, τίποτα. Ξεκινήσαμε να τον ψάχνουμε, ο καθένας από μας πήρε διαφορετικό δρόμο. Νύχτα. Ρώτησα κάποιους περαστικούς αν είδαν κίτρινο λαμπ. Οχι μου είπανε. Αρχισε να με πιάνει πανικός. Και τότε χτύπησε το τηλέφωνο, ήταν η φίλη μου "Ελα γρήγορα, τον χτύπησε αυτοκίνητο". Ετρεχα προς το δρόμο, ο οποίος δεν ήταν καθόλου κοντά. Οταν έφτασα, τον είδα ξαπλωμένο στη μέση του δρόμου, ένα αυτοκίνητο δίπλα, ανθρώπους να τον βρέχουν με νερό. Είχε αίματα γύρω απ' το κεφάλι και ανέπνεε δύσκολα. Τα μάτια κλειστά. Κάποιοι άγνωστοι άνθρωποι σταμάτησαν με το αυτοκίνητό τους, μου είπανε πως κάλεσαν κτηνίατρο και πως πρέπει να ξεκινήσουμε αμέσως. Στο δρόμο προς τον κτηνίατρο ο Κούκης σηκώθηκε με τα μπροστινά του πόδια και άρχισε να ουρλιάζει, αίματα παντού.
Και μετά οι λέξεις του κτηνιάτρου "αυτός ο σκύλος πεθαίνει".
Τα πνευμόνια του ήταν γεμάτα νερό. Του έδωσε ενέσεις, του έβαλε οξυγόνο. Μου είπε πως δεν θέλει να βγάζει ακτινογραφίες τώρα, γιατί δεν θα οφελήσουν σε τίποτα αν το ζώο πεθάνει. Οι θερμοκρασία του ήταν πάρα πολύ χαμηλή, 37.
Μείναμε εκεί περίπου μισή ώρα. Ευτυχώς, ο Κούκης ηρέμησε, άρχισε να αναπνέει κανονικά. Ο κτηνίατρος μου είπε πως θα μιλήσουμε το πρωί, αν ζει, να δούμε να βγάλουμε ακτινογραφίες. Φύγαμε. Δεν ξέρω πώς την πέρασα εκείνη τη νύχτα, αλλά δεν κοιμήθηκα. Δεν μπορούσα ούτε να κλάψω. Δεν το πίστευα.
Και το τηλέφωνο χτύπησε 8.30 "Ζει".
Φύγαμε. Βγάλαμε ακτινογραφίες. Το δεξί ισχίο βγήκε ολόκληρο. Εχει χτύπημα στο κεφάλι. Οι πνεύμονες ευτυχώς, οκ. Τα οστεόφυτα στη μέση έχουν σπάσει. Ευτυχώς, γιατί αν δεν είχε σπονδύλωση θα είχε σπάσει η μέση του.
Μετά από 3 μέρες θεραπείας με ορούς και ενέσεις, ευτυχώς το σκυλάκι μου συνήλθε. Αρχισε να περπατάει και να τρώει και να πίνει νεράκι. Δεν ξέρω τι θα έκανα αν τον έχανα, έτσι, ξαφνικά, με αυτόν τον τρόπο και με φταίξιμο δικό μου. Δεν ήταν σκυλί, τόσα χρόνια, 9, που θα έφευγε από μένα. Οχι, ποτέ δεν το έκανε. Τι να έπαθε εκείνη την κακιά στιγμή, τι τον έκανε να τρέξει προς το δρόμο... Μάλλον δεν θα το μάθω ποτέ.
Ευτυχώς που βρέθηκαν καλοί άνθρωποι που βοήθησαν να φτάσουμε εγκαίρως στον κτηνίατρο. Ευτυχώς που τα τραύματα δεν ήταν τόσο σοβαρά να τον αφήσουν νεκρό ή παράλυτο... Ευτυχώς...
Θα γίνει εγχείρηση του ισχίου την επόμενη εβδομάδα. Σήμερα θα πάμε να τον πάρουμε, να τον φέρουμε σπίτι. Ηταν τόσο άδειο χωρίς τον Κούκη...
3. μέρα
4. μέρα
Και μετά οι λέξεις του κτηνιάτρου "αυτός ο σκύλος πεθαίνει".
Τα πνευμόνια του ήταν γεμάτα νερό. Του έδωσε ενέσεις, του έβαλε οξυγόνο. Μου είπε πως δεν θέλει να βγάζει ακτινογραφίες τώρα, γιατί δεν θα οφελήσουν σε τίποτα αν το ζώο πεθάνει. Οι θερμοκρασία του ήταν πάρα πολύ χαμηλή, 37.
Μείναμε εκεί περίπου μισή ώρα. Ευτυχώς, ο Κούκης ηρέμησε, άρχισε να αναπνέει κανονικά. Ο κτηνίατρος μου είπε πως θα μιλήσουμε το πρωί, αν ζει, να δούμε να βγάλουμε ακτινογραφίες. Φύγαμε. Δεν ξέρω πώς την πέρασα εκείνη τη νύχτα, αλλά δεν κοιμήθηκα. Δεν μπορούσα ούτε να κλάψω. Δεν το πίστευα.
Και το τηλέφωνο χτύπησε 8.30 "Ζει".
Φύγαμε. Βγάλαμε ακτινογραφίες. Το δεξί ισχίο βγήκε ολόκληρο. Εχει χτύπημα στο κεφάλι. Οι πνεύμονες ευτυχώς, οκ. Τα οστεόφυτα στη μέση έχουν σπάσει. Ευτυχώς, γιατί αν δεν είχε σπονδύλωση θα είχε σπάσει η μέση του.
Μετά από 3 μέρες θεραπείας με ορούς και ενέσεις, ευτυχώς το σκυλάκι μου συνήλθε. Αρχισε να περπατάει και να τρώει και να πίνει νεράκι. Δεν ξέρω τι θα έκανα αν τον έχανα, έτσι, ξαφνικά, με αυτόν τον τρόπο και με φταίξιμο δικό μου. Δεν ήταν σκυλί, τόσα χρόνια, 9, που θα έφευγε από μένα. Οχι, ποτέ δεν το έκανε. Τι να έπαθε εκείνη την κακιά στιγμή, τι τον έκανε να τρέξει προς το δρόμο... Μάλλον δεν θα το μάθω ποτέ.
Ευτυχώς που βρέθηκαν καλοί άνθρωποι που βοήθησαν να φτάσουμε εγκαίρως στον κτηνίατρο. Ευτυχώς που τα τραύματα δεν ήταν τόσο σοβαρά να τον αφήσουν νεκρό ή παράλυτο... Ευτυχώς...
Θα γίνει εγχείρηση του ισχίου την επόμενη εβδομάδα. Σήμερα θα πάμε να τον πάρουμε, να τον φέρουμε σπίτι. Ηταν τόσο άδειο χωρίς τον Κούκη...
3. μέρα
4. μέρα
