Γιάννη, ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πως είναι δυνατόν να αφήνεις κάτι που
δεν θες να διαδραματίζεσαι μπροστά σου και να μην το σταματήσεις - με την λογική πως αν δεν δώσεις σημασία θα σταματήσει.... από μόνο του.
ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ αυτά τα πράγματα. Σορυ δηλαδή.
Ε.... για αυτό και εγώ από τις πρώτες εντολές που έμαθα στα μικρά ήταν το ΜΗ.
Μιλάμε με έχει σώσει. Και δεν βλέπω ρε γμτ να έχει την απήχηση που πρέπει. Είναι χαμένη (σαν εντολή) μέσα σε όλα τα άλλα. Είναι τρομερά βολική και ΜΕΣΑ αλλά ΚΑΙ έξω.
Οσον αφορά τον Σπύρο, αφού τον καλωσορίσω κι εγώ με την σειρά μου
, θα ήθελα να σταθώ σε κάτι που δεν το αναλύουμε συχνά και είναι υψίστης σημασίας.
Τον τρόπο απόκτησης
Χωρίς να ξέρω πρόσωπα και καταστάσεις και χωρίς να αναφέρομαι σε κανέναν προσωπικά - ούτε στον Σπύρο βεβαίως - θεωρώ πως πέρα από το ηθικό κομμάτι (που έχουμε αναλύσει) υπάρχει και το θέμα της συμπεριφοράς.
Συμπεριφοράς που απορρέει από την έλλειψη κοινωνικοποίησης.
Σκυλάκια όλων των φυλών, όλων των μεγεθών, όλων των ομάδων, αποχωρίζονται από την μάνα τους και τα αδέλφια τους σε τέτοιες ηλικίες που δεν λαμβάνουν πολύτιμα μαθήματα. Μαθήματα που είναι απαραίτητα για την αρμονική συναναστροφή με το είδος τους. Σε κάποιες δε περιπτώσεις γνώρισαν από νωρίς και την άλλη πλευρά των ανθρώπων - την κακή πλευρά - και έχουν θέμα ΚΑΙ με τον άνθρωπο.
Απαξ και χάσεις το τρένο... Δεν υπάρχει γυρισμός.
Κι εδώ θα ήθελα να αναφέρω κάτι που αν το σκεφτούμε όλοι θα καταλάβουμε την σπουδαιότητα της κατάστασης.
Εκθέσεις μορφολογίας και ΝΕΑΡΟΙ ΧΕΙΡΙΣΤΕΣ.
Δεν ξέρω πόσοι και αν έχετε βρεθεί σε εκθέσεις, αλλά ένα από τα πιο συγκλονιστικά κομμάτια των εκθέσεων είναι όταν εμφανίζονται οι νεαροί χειριστές. Παιδάκια όλων των ηλικιών με σκυλάκια όλων των μεγεθών και ιδιοσυγκρασιών. Εκεί δεν διαγωνίζεται ο σκύλος, αλλά η ικανότητα του χειριστή (των παιδιών δλδ) να χειριστούν τα σκυλιά τους, να τα δείξουν στον κριτή.
ΠΟΤΕ δεν έχει δημιουργηθεί το παραμικρό και αν έχει συμβεί αποτελεί την εξαίρεση. Εγώ δεν έχω δει ποτέ, ούτε έχω ακούσει.
Δεν θα υπήρχε περίπτωση ΚΑΝΕΝΑΣ να άφηνε το παιδί του να μετάσχει αν υπήρχε κι η παραμικρή αμφιβολία.
Τις προάλλες η κόρη μου μετείχε με ένα γιόρκι και δίπλα ήταν ένα κανε κόρσο, πάραδίπλα ένα Ακίτα, πάραδιπλα ένα Dogo Canario. Και μιλάμε για παιδάκια 6-12 ετών!!!
Εχουν την σωματική δύναμη να επιβληθούν; Σαφώς και όχι!
Εχουν μήπως ΜΕΣΑ τους κάποια μαγική ικανότητα να είναι dog whisperers???
Και βέβαια όχι?
Και όμως, τα σκυλιά είναι εκεί, τα κοιτάνε στα μάτια και εκτελούν ό,τι και αν ζητηθεί.
Ενα υπέροχο θέαμα, τουλάχιστον για εμένα που είμαι πατέρας και λατρεύω τα σκυλιά.
Τί κοινό έχουν όλα αυτά τα σκυλιά;
Κοινωνικοποιήθηκαν σωστά, πήραν όλα τα απαραίτητα μαθήματα από την μάνα τους και τα αδέλφια τους και αργότερα ΜΑΘΑΝΕ πράγματα και καταστάσεις που θα συναντούσαν στην μετέπειτα ζωούλα τους.
Σκεφτείτε το, απλά.
Την καλημέρα μου