@east49
Δεν έγραψα στο θέμα σου από διακριτικότητα, αλλά όπως είδες, το ανέφερα πρώτο-πρώτο και ως απαραίτητο ανάγνωσμα, από εκεί δε πήρα και το κίνητρο να γράψω τη δική μου εμπειρία. Εξ άλλου, Εν το Παν, έλεγαν οι αρχαίοι, όλα είναι ένα. Στο θέμα σου ή στο θέμα μου, το ίδιο είναι, αρκεί να γραφτούν και να συζητηθούν κάποια πράγματα.
Στο πρώτο που αναφέρεις, εμένα δεν είχε δει ερεθιστή ούτε στον ύπνο του, όχι στον ξύπνιο του. Λουλούδια και πεταλουδίτσες ήταν η ζωή του. Από τη Μαίρη Πόππινς πήγε κατ' ευθείαν στον Εξορκιστή.
Στο δεύτερο, τι να σου πω, τα σκυλιά μας προφανώς ήταν απολύτως διαφορετικά σε αυτό το ζήτημα. Ίσως να οφείλεται στο φύλο και στη φυλή. Δεν ξέρω. Υποθέσεις μόνο μπορώ να κάνω. Αυτό με τους σκλάβους κάνω πως δεν το διάβασα.
@Yorkaddict
στο αμέσως προηγούμενο ποστ σου γράφεις για ιεραρχία
Για εμένα, ιεραρχία υπάρχει παντού και πάντα, σε κάθε έμβια κοινότητα/αγέλη/οικοσύστημα, κοινωνία κλπ κλπ. Είναι φυσικός νόμος, συμπαντική σταθερά. Αν αυτό δεν είναι αρεστό, είναι άλλο ζήτημα. Ρώτα τον @east49 ή τον @johnk ή διάβασε τον "μισητό" Cesar και τόσους άλλους που έχουν εμπειρία ή έχουν γράψει σχετικά.
Αυτά που αναφέρεις παρακάτω πιστεύω οτι τα γράφεις γιατί δεν είχες ΕΜΠΕΙΡΙΑ αντίστοιχη. Τα γιόρκι, καλά, χρυσά και άγια, αλλά δεν μπορείς να τα πεις κυριαρχική φυλή. Δεν κάνουν επανάσταση, κι αν κάνουν περνάει απαρατήρητη. Ακριβώς όπως δεν έκανε, ή δεν κατάλαβα αν έκανε, ο άλλος σκύλος μου το γουέστι. Δεν υποκρύπτεται τίποτε αρνητικό ή μειωτικό σε αυτό, για καμιά φυλή ή άτομο. Το αντίθετο. Είναι μία διαπίστωση η οποία είναι όμως χρήσιμη γιατί μας επιβάλλει να κρίνουμε το καθ' ένα με το δικό του μέτρο και να μην τα βάζουμε όλα σε μία υποκειμενική προκρούστεια κλίνη.
Μην παρεξηγήσεις το ύφος μου, φαίνεται αλλά δεν είναι εριστικό. Αντίθετα, σέβομαι ιδιαίτερα κάθε αντίθετη άποψη και αποζητώ τον καλοπροαίρετο και τεκμηριωμένο αντίλογο. Αναμένω λοιπόν την ανταπάντησή σου
Δεν έγραψα στο θέμα σου από διακριτικότητα, αλλά όπως είδες, το ανέφερα πρώτο-πρώτο και ως απαραίτητο ανάγνωσμα, από εκεί δε πήρα και το κίνητρο να γράψω τη δική μου εμπειρία. Εξ άλλου, Εν το Παν, έλεγαν οι αρχαίοι, όλα είναι ένα. Στο θέμα σου ή στο θέμα μου, το ίδιο είναι, αρκεί να γραφτούν και να συζητηθούν κάποια πράγματα.
Στο πρώτο που αναφέρεις, εμένα δεν είχε δει ερεθιστή ούτε στον ύπνο του, όχι στον ξύπνιο του. Λουλούδια και πεταλουδίτσες ήταν η ζωή του. Από τη Μαίρη Πόππινς πήγε κατ' ευθείαν στον Εξορκιστή.
Στο δεύτερο, τι να σου πω, τα σκυλιά μας προφανώς ήταν απολύτως διαφορετικά σε αυτό το ζήτημα. Ίσως να οφείλεται στο φύλο και στη φυλή. Δεν ξέρω. Υποθέσεις μόνο μπορώ να κάνω. Αυτό με τους σκλάβους κάνω πως δεν το διάβασα.
@Yorkaddict
στο αμέσως προηγούμενο ποστ σου γράφεις για ιεραρχία
και τώρα οτιΕπίσης προσωπικά, έχω μια άλλη θεώρηση σχετικά με την ανθρωποσκυλισια αγέλη και την ιεράρχηση αυτής.
Αποφάσισε.δεν πιστεύω στην ύπαρξη ιεραρχίας ανάμεσα σε μένα και τα σκυλιά μου.
Για εμένα, ιεραρχία υπάρχει παντού και πάντα, σε κάθε έμβια κοινότητα/αγέλη/οικοσύστημα, κοινωνία κλπ κλπ. Είναι φυσικός νόμος, συμπαντική σταθερά. Αν αυτό δεν είναι αρεστό, είναι άλλο ζήτημα. Ρώτα τον @east49 ή τον @johnk ή διάβασε τον "μισητό" Cesar και τόσους άλλους που έχουν εμπειρία ή έχουν γράψει σχετικά.
Αυτά που αναφέρεις παρακάτω πιστεύω οτι τα γράφεις γιατί δεν είχες ΕΜΠΕΙΡΙΑ αντίστοιχη. Τα γιόρκι, καλά, χρυσά και άγια, αλλά δεν μπορείς να τα πεις κυριαρχική φυλή. Δεν κάνουν επανάσταση, κι αν κάνουν περνάει απαρατήρητη. Ακριβώς όπως δεν έκανε, ή δεν κατάλαβα αν έκανε, ο άλλος σκύλος μου το γουέστι. Δεν υποκρύπτεται τίποτε αρνητικό ή μειωτικό σε αυτό, για καμιά φυλή ή άτομο. Το αντίθετο. Είναι μία διαπίστωση η οποία είναι όμως χρήσιμη γιατί μας επιβάλλει να κρίνουμε το καθ' ένα με το δικό του μέτρο και να μην τα βάζουμε όλα σε μία υποκειμενική προκρούστεια κλίνη.
Συμφωνώ απολύτως στο πρώτο κομμάτι. Μέχρι τώρα πάντως δεν έχω γνωρίσει κανένα που να φοβάται οτι το κουτάβι του θα του πάρει κάποτε τη θέση, ενώ έχω γνωρίσει πάρα πολλούς που στο τέλος το πρώην κουτάβι και νυν ενήλικος τους καπάκωσε εντελώς.Θα αναρωτιόμουν αν έχτισα μια σχέση που στηρίζεται στην εμπιστοσύνη και όχι στον εξαναγκασμό και τον φόβο μην μου πάρει τη θέση.
Θα ήθελα πολύ να πιστέψω οτι αυτό που νιώθει ο σκύλος μου όταν με κοιτάζει στα μάτια είναι αγάπη. Ακόμα και λατρεία. Μερικές φορές είμαι στο τσάκ. Τότε ξαναδιαβάζω Κονραντ Λόρεντζ http://www.protoporia.gr/epithetikotita-p-53157.html ή Φλώρα Κοκκινάκη http://www.biblionet.gr/book/98933/Κοκκινάκη,_Φλώρα/Κοινωνική_ψυχολογία και ξαναβρίσκω το φως το αληθινό (LOL).Τέλος θα τον κοίταζα στα μάτια να δω αν αυτό που νοιώθει είναι αγάπη και όχι υποταγή και φόβος.
Μην παρεξηγήσεις το ύφος μου, φαίνεται αλλά δεν είναι εριστικό. Αντίθετα, σέβομαι ιδιαίτερα κάθε αντίθετη άποψη και αποζητώ τον καλοπροαίρετο και τεκμηριωμένο αντίλογο. Αναμένω λοιπόν την ανταπάντησή σου