Πρώτη φορά και εγώ με κροτοφοβικό σκυλί και η αλήθεια είναι οτι στην αρχή τα είδα όλα.
Μέσα στο σπίτι δε την ενοχλούσε (και δε την ενοχλεί) τίποτα από τη πρώτη μέρα που την υιοθέτησα. (3.5 μηνών)
Δεν άργησε όμως η πρώτη καταιγίδα που μας έπιασε στη βόλτα και η Νεφέλη έχασε επαφή με εμένα και απλά ήθελε να τρέξει και να κρυφτεί. Με τον καιρό και αφού της έβαζα έξω στη βόλτα ήχους από μπουμπουνητά, το ξεπεράσαμε αισθητά, αν και πάλι την ουρά την μετακινεί κάτω από τα σκέλια, αλλά κρατάει επαφή με όσα της λέω αν είμαστε έξω.
Γενικά όσο ήταν μικρή (μέχρι 6-7 μηνών) φοβόταν αρκετά πράγματα έξω. Μηχανές, φορτηγά, τσαλάκωμα πλαστικού μπουκαλιού και τέλος πάντων ότι έκανε θόρυβο από το πουθενά.
Εκεί που φτάσαμε 10-12 μηνών και είχαμε ξεπεράσει τα πολλά πολλά, να σου οι απόκριες και όλα τα σχολιαρόπαιδα με τις κροτίδες ανά χείρας...
Δεν ήθελε πολύ για να μας βρει το κακό.
1000ρα κροτίδα έσκασε σε απόσταση αναπνοής από τη μικρή και η καρδιά της κόντεψε να φύγει από το στέρνο της.
Και τα μ@λ@κισμένα εκεί, έριξαν και δεύτερη (ευτυχώς δεν έσκασε) αλλά το σιχτίρισμα δε το γλίτωσαν.
Ε από τότε, ούτε παιδιά (και όχι μόνο γυμασιο-λυκειόπαιδα, αλλά και μωρά) ήθελε να βλέπει μπροστά της (και πίσω της και γενικά σε απόσταση 200 μέτρων), ούτε να τα ακούει. Καλά, τα μπαμ μπουμ δε τα έχουμε ξεπεράσει ακόμα και δε νομίζω να το ξεπεράσει ποτέ.
Το θέμα με τα παιδιά με είχε στεναχωρήσει γιατί πλέον, καλοκαιρία γαρ, είναι έξω όλη μέρα και τσιροκοπάνε λες και τα σφάζουνε. Οπότε, πάνε τα πάρκα και γενικά μέρη που μέσα παίζουν παιδιά (σχολεία, γήπεδα) για εμάς... Και που να την πάω η έρμη στη μαγευτική αλεξανδρούπολη;;;
Δεν άντεξα και πήρα τηλέφωνο εκπαιδεύτρια.
Λιχουδιές στο χέρι και βόλτες σε πάρκα σε απόσταση που τα ακούει μεν, αλλά δε τα βλέπει, δε. Φωνές ακούγαμε, μπούκωνα λιχουδιά πάπια τη νεφέλη. (αναφέρω και τι λιχουδιά δίνω, μιας και η κοντέσσα από μωρό δεν έτρωγε τίποτα έξω, ούτε σοκολατάκια σκύλων, ούτε treat εκπαίδευσης ακόμα και σε κανονικές συνθήκες. Μόνο αυτές οι πάπιες μας έσωσαν)!!!
Μας πήρε 2 βδομάδες και 7-8 σακουλάκια λιχουδιές, αλλά πλέον βλέπουμε παιδιά και το πολύ πολύ να σταματήσει μέχρι να μας προσπεράσουν. Σταμάτησε όμως η φρενίτιδα που πάθαινε, λες και θα την σκότωναν οι φωνές τους. Μία- δύο φορές μίλησα σε παιδί και του είπα τον τρόπο να την πλησιάσει για της δώσει τη λιχουδιά το ίδιο! Το ότι περατώθηκε με success η προσπάθεια με είχε χαροποιήσει ιδιαίτερα!
Το θέμα είναι οτι δε θα το ξεπεράσει και αυτό 100%. Απλά απευαισθητοποιήθηκε στη φασαρία που προκαλούν και στη θέα τους.
Keep walking λοιπόν με τις λιχουδιές στο χέρι και είμαι θετική....