Καλησπέρα, και ο δικός μου ήταν κροτοφοβικός. Στην αρχή το αντιμετώπισα με αδιαφορία. Μιας και είναι και κουτσομπόλης περνάει μεγάλο μέρος της ημέρας στο μπαλκόνι... Όταν λοιπόν ακουγόταν κρότος έτρεχε αμέσως μέσα στο σπίτι δίπλα μου και έτρεμε για αρκετή ώρα. Τους πρώτους μήνες λοιπόν δεν έκανα απολύτως τίποτα. Ούτε καν γυρνούσα να τον κοιτάξω. Βλέποντας οτι αυτό δεν έχει κανένα αποτέλεσμα αποφάσισα να κάνω το αντίθετο... Σε κάθε κρότο λοιπόν τη στιγμή που αυτός έτρεχε προς τα μέσα εγώ έτρεχα, με ενθουσιασμό όχι φόβο, προς τα έξω..... Όταν τύχαινε να είναι και άλλοι στο σπίτι βγαίναμε όλοι μαζί έξω δείχνοντάς πολύ χαρούμενοι. Ευτυχώς οι περισσότεροι κρότοι εδώ που μένω είναι τα πυροτεχνήματα οπότε ταίριαζαν και επιφωνήματα του τύπου "μπράβο" "πολύ ωραία" παλαμάκια (που για εμάς είναι κάτι πολύ θετικό) κτλ.
Την πρώτη φορά που το έκανα ο μικρός τα έχασε... Με κοιτούσε με ένα βλέμμα σαν να μου έλεγε "Τρελάθηκες.... κάποιος προσπάθησε να με σκοτώσει εκεί έξω.... Που πας;;;;;" Εννοείτε οτι δεν του έδινα καμιά σημασία και τον άφηνα μόνο του μέσα. Επίσης φρόντιζα να είμαι σε σημείο του μπαλκονιού οπου απο μέσα δεν μπορούσε να με βλέπει. Λίγες μόνο φορές μετά είδα την μούρη του να με κοιτάει απο την μπαλκονόπορτα. είχε τεντώσει το λαιμό του τόσο πολύ για να καταφέρει να είναι το σώμα του όσο πιο μέσα στο σπίτι γίνεται και η μούρη έξω τόσο όσο χρειαζόταν για να δεί τι κάνω έξω.... Απο εκείνη τη μέρα όποτε ακουγόταν κρότος και έβγαινα έξω του έλεγα, μία μόνο φορά, "πάμε έξω".
Τώρα σχεδόν 2 χρόνια μετά βλέπουμε μαζί τα πυροτεχνήματα.
Όταν είμαστε εκτός σπιτιού είναι περισσότερο επιφυλακτικός αλλά πλέον δεν κάνει καμία κίνηση να τρέξει ή να κρυφτεί.
Ως διαδικασία ήταν λίγο γελοία, οι γείτονες πρέπει να διασκέδαζαν πολύ με την τρελή που σε κάθε αστραπή έβγαινε στο μπαλκόνι αλλά είχε αποτέλεσμα.....
Να έχουμε όμως και στο νου μας οτι κάθε σκύλος είναι διαφορετικός σε εμένα δούλεψε...