Μην στενοχωριέσαι, Γιάννη, υπάρχουν και -πολύ- χειρότερα.
Του δικού μου μια μέρα του πέταξα το μπαλάκι μέσα σε κάτι ψηλά σπαρτά για να το βρεί. Βούτηξε όλο χαρά στα σιτάρια, και μετά απο λίγο βγήκε κρατώντας μια νάυλον σακκούλα με μια ψόφια γάτα σε προχωρημένη αποσύνθεση. Την άφησε μπροστά μου και πριν καλά καλά ξεπαγώσω απο αυτό που έβλεπα άρχισε να κυλιέται σαν τρελλός πάνω της με ένα ύφος απέραντης ευχαρίστησης.
Ο ίδιος σκύλος, αν το μπαλάκι του πέσει σαλιωμένο σε χώματα το σιχαίνεται και δεν το φέρνει, πρέπει να το σκουπίζω και να το στεγνώνω κάθε φορά πριν το ξαναπετάξω.
(υπομονή, δεν πειράζει κλπ κλπ, σκυλιά είναι, σκέψου τα εγκεφαλικά και την υγεία σου, breathe in, breathe out....)