Όπως το υποσχέθηκα... έστω κι αν δεν είναι το πιο κατάλληλο θέμα... ας είναι:
«Ανατυπώνω», απλά, ένα παλιότερο post μου…
Όταν υπήρχε ο ενθουσιασμός για «πρωτογενή» έρευνα και δουλειά και διάθεση για αφιέρωση άπειρου χρόνου…
Όταν η «ύφεση» δεν ήταν ακόμα προφανής…
Όταν δεν φοβόμουν ότι όλα αυτά θα μπορούσαν να προκαλέσουν ένα (δεύτερο!) διαζύγιο…
Από τις μελέτες μου, για τον «μεγαλόσωμο» σκύλο…
Από μόδα?
Από προσωπική ματαιοδοξία?
Από «απλή» ανασφάλεια?
Δεν ξέρω (ακόμα)…
Καλώς ή κακώς, επέλεξα να μελετάω φυλές που έχουν κάποια πολύ συγκεκριμένα θέματα υγείας και συμπεριφοράς (θα λέγαμε, σωστότερα, “στάσης ζωής”). Είναι φυλές για τις οποίες υπάρχουν θρύλοι, έχουν ειπωθεί συγκινητικές (πραγματικές ή στα όρια του παραμυθιού) ιστορίες ανυπόκριτης αγάπης, αμοιβαίου σεβασμού, αφοσίωσης, αυταπάρνησης και θυσίας. Έχουν γυριστεί αρκετές κινηματογραφικές και τηλεοπτικές ταινίες (που για κάποιες φυλές, εν γένει, έχουν συμβάλει να δοθεί μία, άδικα, υπερβολική έμφαση στα “άγρια” χαρακτηριστικά τους). Όλες είναι φυλές ιστορικές…
Είναι φυλές (σαν γενικές περιπτώσεις), καθώς και συγκεκριμένοι σκύλοι, σαν κορυφαίες ίσως εξαιρέσεις από την κάθε φυλή, (
ή μήπως δεν μάθαμε ποτέ για τους υπόλοιπους, αυτούς που ζουν συνεχώς ανάμεσά μας ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΠΡΟΣΕΞΕΙ, γιατί δεν δόθηκε ακόμα η ευκαιρία???
Ή, ακόμα πιο σημαντικό, δόθηκε η ευκαιρία και οι σκύλοι αυτοί απέτρεψαν τον κίνδυνο χωρίς να ενημερωθούμε ποτέ ???):
- Που βρήκαν απελπισμένους ανθρώπους κάτω από τα χαλάσματα των σεισμών...
- Που πάλεψαν, μέχρι θανάτου, για να σώσουν το “δικό τους” παιδί… που όρμησαν, με όση ευφυΐα μπορεί να έχει ένα τετράποδο (και κανείς δεν θα μάθει, ποτέ, για το φόβο που ένιωσαν!!!), χωρίς δισταγμό για να σωθεί αυτό που εκείνοι αγαπούσαν περισσότερο...
- Που έβαλαν το σώμα τους μπροστά από το “αφεντικό” (αλήθεια, πόσο παρεξηγημένη λέξη το “αφεντικό”! Θα ήταν σωστότερο, ίσως, να πούμε “ο ανθρώπινος Θεός τους”!) για να φάνε τη σφαίρα εκείνοι…
- Που έμειναν μόνοι τους στα βουνά, με άσχημες καιρικές συνθήκες... που τους φόρεσε ο βοσκός ένα κολάρο με καρφιά (την carlanca, το λανάρι… ή όπως αλλιώς θέλετε να το αποκαλέσετε) και τους άφησε να αιματοκυλιστούν με τα άγρια ζώα και τις συμμορίες ληστών, για εβδομάδες ολόκληρες, χωρίς τροφή και να πετύχουν στην αποστολή τους…
- Που επιβίωσαν, σκοτώνοντας αγρίμια για να φάνε (όταν έβρισκαν), αλλά δεν σκότωσαν ποτέ ένα νεογέννητο αρνάκι που ήταν κάτω από την προστασία τους...
- Που έφαγαν τα αρνάκια που πέθαιναν, ή και τα ψόφια δικά τους κουτάβια, για να μην βρει ο άρπαγας τα ίχνη του νεκρού ζώου και φανταστεί ότι “εδώ υπάρχει εύκολη λεία”...
- Που ήταν πάντα κοντά στη “μάνα”, για να βοηθήσουν στις γέννες των κοπαδιών και να γλείψουν, να καθαρίσουν τα νεογέννητα, για να βοηθήσουν τη μάνα να τα βρει όταν εκείνα απομακρύνονταν…
- Που ακολούθησαν τον ιδιοκτήτη τους μέχρι την τελευταία του κατοικία, χωρίς να το γνωρίζουν (ή, μήπως το γνώριζαν, άραγε???) και έμειναν εκεί, στο μέρος που τον είδαν για τελευταία φορά, για να τον προστατέψουν μέχρι το τέλος τους…
- Που μπορούν να ακολουθήσουν τον άνθρωπό τους και την οικογένειά του, μέχρι την άκρη του κόσμου…
- Που ο (ευρωπαίος) βοσκός, μέσω επιλεκτικής εκτροφής, τα ήθελε λευκά, ώστε να μην τα μπερδεύει με το λύκο και την αρκούδα, όταν έβγαινε τη νύχτα να πυροβολήσει για να σώσει το κοπάδι του, είτε τα ήθελε λευκά, ώστε να ανακατεύονται με το κοπάδι και να στήνουν την ενέδρα τους…
- Που ο (ασιάτης) βοσκός τα ήθελε πιο σκούρα ή χρωματιστά, για τους δικούς του λόγους…
- Που ο σύγχρονος άνθρωπος της πόλης τα ήθελε (πάλι μέσω επιλεκτικής εκτροφής) σκούρα, ώστε να φοβούνται οι κλέφτες…
- Που ο σύγχρονος άνθρωπος της πόλης δεν έβρισκε τα σκούρα σκυλιά του γούστου του και τα προτιμούσε ανοιχτόχρωμα…
- Που το δυνατό γαύγισμά τους αποτέλεσε (επί αιώνες) ήχο γλυκού νανουρίσματος και αίσθηση «νοικοκύρη» για τον βοσκό και τον άνθρωπο της υπαίθρου. Και, κυρίως, για την οικογένειά του…
- Που το ίδιο γαύγισμα αποτελεί, σήμερα, τεράστια ενόχληση για τον «πολιτισμένο» γείτονα και μεγάλη ευθύνη και άγχος για τον ιδιοκτήτη…
Τέλος και πέρα από όλα αυτά, έστω και στις σημερινές συνθήκες ζωής, είναι οι τύποι του συντρόφου που, αν μη τι άλλο και μόνο με την παρουσία τους, θα αποτρέψουν
κάτι παραπάνω από τον μέσο όρο του σύγχρονου κλέφτη, ληστή, απατεώνα, παιδεραστή, απαγωγέα…
Όσο για τον κακοποιό που είναι πολύ παραπάνω από τον μέσο όρο, ένα είναι σίγουρο: Ότι, εκτός από οποιοδήποτε άλλο (μικρό ή τεράστιο) κόστος θα έχουμε με την εισβολή του, επιπρόσθετα θα κλάψουμε και για τον χαμό του πιστού συντρόφου μας, που, σε κάθε περίπτωση, προσπάθησε μάταια να προστατέψει την οικογένειά
του, το σπίτι
του, τα παιδιά
του, την περιοχή
του… "
τα ιερά και τα όσια" (για το φτψχό του μυαλό)...
Που, όπως λέω (λιγάκι «σημειολογικά» - αλλά, μήπως είναι αλήθεια?)…
Αν η συγκεκριμένη κατάσταση εξαρτάται «από
μια ζαριά», για να ξεχωρίσει «η ζωή και ο θάνατος»…
όλοι μας, θα θέλαμε (εκείνη τη
ΜΟΝΑΔΙΚΗ στιγμή! - κι ας την ξεχνούσαμε μετά - και ας συνεχίζαμε με το αγαπημένο μας "Σιχ Τσου")
ΑΥΤΟΣ να είναι ο σκύλος
που θα ρίξει τη ζαριά!
Για τους λόγους αυτούς, είναι, όντως, σκύλοι για τους οποίους πρέπει να δίνουμε
αρκετή προσπάθεια και μελέτη παραπάνω,
αρκετή σκέψη παραπάνω, σχετική φροντίδα παραπάνω,
πολλή εκπαίδευση και
πάρα πολλή κοινωνικοποίηση παραπάνω.
Πολλή ενασχόληση παραπάνω (σαν «τρόπο ζωής»), για να μάθουμε πως να χειριζόμαστε τις ιδιαιτερότητές τους.
Μεγάλη έρευνα παραπάνω, για τον
ακόμα “καλύτερο” κτηνίατρο (και τον εφοδιασμό του με βιβλιογραφία και συμβουλές – μιάς και δεν θα έχει
απαραίτητα εκτεταμένη εμπειρία σε συγκεκριμένες φυλές!) και την
καλύτερη κλινική και τον
καλύτερο εκπαιδευτή.
Πολλή πρόληψη παραπάνω για τα θέματα ανάπτυξής τους, διατροφής τους και υγείας τους…
Προσωπικά, πιστεύω ότι αξίζει
χίλιες φορές το μεράκι, το χρόνο, το χρήμα και τον κόπο…
Υ.Γ. Και που εγώ... ακόμα και άστεγος... θα παρέμενα μαζί ΤΟΥ...
