Αντε να σας πω κι άλλο ένα ωραίο, μια και είναι η πρώτη μέρα της άνοιξης :mrgreen:
Κατά τα μεσάνυχτα, τώρα κοντά, βγαίνουμε all together πάντα, σε ένα άλλο, πιο μικρό παρκάκι, κοντά μας. Ανταλλάσσουμε μακρινά βλέμματα όλο νόημα, με κυριούλα, μπροστά από την οποία, κάποια μέτρα, περπάταγε ένα λυτό τσιουάουα, περίπου 15 κιλών!
Φτάνουμε κοντά. Ο Μάρκος αρχίζει το σφύριγμα. Φωνάζει από την άλλη άκρη...
- Τρία έχετεεεεεεεεεεεεεε;
Πόσα μετράτε;
- Είναι άγριααααααααααααα; [κλασσικά]
Πολύ!!!!!!!!!
* Παίρνει το μοσχάρι αγκαλιά και διασταυρωνόμαστε.
Γιατί το παίρνετε αγκαλιά;
- Για τα δικά σας που είναι άγρια.
Ααα...μάλιστα... Σακουλίτσα έχετε;
- A...δεν χρειάζεται. Δεν λερώνει.
Δεν λερώνει; Τα κρατάει; [ε...σκέφτηκα...λογικό...γι'αυτό είναι ολοστρόγγυλο. δεν χέζει. τα κρατάει όλα :shock: ]
- Τα κάνει στην αυλή μας [διορθώνει την σκέψη μου] αλλά την βγάζω για να περπατάει, γιατί είναι χοντρή!
* Η κυρία σημειωτέον, ήταν με τις παντόφλες. Αρα η γυμναστική βόλτα, ήταν το πολύ, από το ένα πεζοδρόμιο, στο απέναντι.
Ναι...το βλέπω ότι είναι χοντρή. Αλλά...γιατί;
- Τρώει...τρώει...
Από μόνη της; Μαγειρεύει και καταναλώνει!!! Μπράβο της!!!
- Ε όχι...εγώ την ταίζω.
Αρα...εσείς ευθύνεστε, για το χάλι του σκύλου σας, και που έχει ήδη, το λιγότερο -5 χρόνια ζωής ε; Τα θερμά μου συγχαρητήρια. Αφήστε το τουλάχιστον κάτω, να περπατήσει...
The end