Με αφορμή τα τελευταία posts...
Γρύλισμα με γρύλισμα διαφέρει. Δεν είναι απαραίτητα ένδειξη αγριάδας ή κυριαρχίας. Εδώ "κολλάει" και αυτό που γράφτηκε σαν "προνομιακή φράση" των "θετικών" εκπαιδευτών που όμως είναι κάτι που όλοι οι άνθρωποι που ασχολούνται με εκπαίδευση θα σου πουν...Πρέπει να επενδύσεις στην σχέση σου με τον σκύλο, πρέπει να "δεθείς" και πρέπει να μάθεις να τον "διαβάζεις".
Κάθε φυλή, ακόμα και κάθε άτομο ξεχωριστά ίσως, έχει μικρές ή μεγαλύτερες διαφορές στον τρόπο που εκφράζει τα συναισθήματα και τις απαιτήσεις της.
Το ότι υπάρχει η προδιάθεση "ανέλιξης" στην ιεραρχία ή πιο απλά υπάρχει η διάθεση ο σκύλος να προσπαθεί να πετύχει αυτό που εκείνος θέλει, είναι φυσιολογικό. Ακόμα και τα παιδάκια, τα παιδιά μας, θα χρησιμοποιήσουν κάθε μέσω για να πετύχουν αυτό που θέλουν (κλάμα, γκρίνια, νεύρα, θα φωνάξουν, θα χτυπήσουν, θα "μουτρώσουν", κλπ). Το ότι εμείς, σαν γονείς θα πρέπει να έχουμε μια ισχυρή θέση και θα πρέπει να βρούμε τρόπο να αντιμετωπίσουμε ανάλογα το κάθε παιδί και τον τρόπο που ζητά ή απαιτεί, δε σημαίνει ότι πλαντάζουμε στην κλωτσιά κάθε πιτσιρίκι και τέρμα!
Αξιολογούμε την κατάσταση, "διαβάζουμε" τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε παιδιού (ταμπεραμέντο) και μπορεί να προχωρήσουμε σε έναν ήρεμο διάλογο, να χρησιμοποιήσουμε τεχνάσματα τύπου "Μετά θα πάμε βόλτα" ή "Αργότερα θα πάρουμε παγωτό" (treats) ή να πρέπει να υψώσουμε την φωνή και να είμαστε πιο κάθετοι και απόλυτοι...
Τώρα, αν είναι σωστό και χρήσιμο να μελετάμε τις συμπεριφορές και τις συνήθειες του Αυστραλοπίθηκου ή του Homo neanderthalensis για να δούμε την προέλευση κάποιων συμπεριφορών, την εξέλιξη τους, κλπ...Ε, ας μας το πει κανένας παλαιοντολόγος...