Παιδιά ο καθένας κρίνει υποκειμενικά (πχ δικαιολογείται ή όχι ο ιδιοκτήτης που δεν έκλεισε το παράθυρο).
Ο σκύλος όμως πέθανε από τον πυροβολισμό.
Σε νομικό επίπεδο η πιο επιεικής εκδοχή για τον αστυνομικό είναι ότι ήταν σε άμυνα.
Και επειδή ποινικό ξέρω να σημειώσω τα εξής που ισχύουν τουλάχιστον στην ηπειρωτική Ευρώπη:
Να ξεκαθαρίσουμε ότι η άμυνα είναι μία καταρχήν άδικη πράξη αλλά λόγω των περιστάσεων ο νόμος τη δικαιολογεί -πχ χτυπάω το χέρι σου
δηλαδή κάνω σωματική βλάβη) για να πέσει το όπλο το οποίο έχεις προτάξει λέγοντας μου “θα σε σκοτώσω”.
- Πότε λοιπόν δικαιολογείται η άμυνα;
Όταν υπάρχει παρούσα και άμεση άδικη επίθεση είτε εναντίον μου είτε εναντίον τρίτου.
- “Ποια” άμυνα δικαιολογείται;
Αυτή που είναι πρόσφορη να αναστρέψει το αποτέλεσμα που θέλω να αποτρέψω -πχ αν εσύ με βρίζεις και για το λόγο αυτό σε βρίσω και εγώ τότε δεν είμαι σε άμυνα γιατί η ενέργεια μου δεν είναι δυνατό να σταματήσει τη δική σου εξύβριση.
Έτσι στο θέμα αυτό σε σχέση με τη βιντεοσκόπηση ακόμα και αν δεχθούμε ότι ήταν παράνομη πώς ο πυροβολισμός στο σκύλο θα ανακόψει την παράνομη βιντεοσκόπηση; Αφήστε που η βιντεοσκόπηση είχε ήδη λήξει.
- “Πόση” άμυνα δικαιολογείται:
Τόση όση κατά τις περιστάσεις είναι αναγκαία για να σταματήσει την άδικη επίθεση -πχ
δε μπορώ να βγάλω όπλο στο παιδί που πήρε τη σοκολάτα πάνω από το γραφείο μου ενώ ήξερε ότι είναι δικιά μου
κλοπή).
Αν υπερβεί κάποιος τα όρια της άμυνας;
Εφόσον έχουμε άμυνα και υπερβεί τα όρια της τότε ο δράστης τιμωρείται με μειωμένη ποινή και αν η υπέρβαση έγινε από φόβο ή ταραχή της προηγούμενης επίθεσης μένει ατιμώρητος.
Πώς κρίνουμε τις προθέσεις του άλλου:
Πάντα κρίνουμε από εξωτερικές, αντικειμενικές, περιστάσεις. Πχ αν θέλω να σταματήσω και όχι σκοτώσω κάποιον τι κάνω; Πυροβολώ αρχικά στον αέρα για εκφοβισμό, πυροβολώ σε σημείο που δε θα πλήξει ζωτικά όργανα του άλλου αλλά μόνο θα τον σταματήσει (πχ στο πόδι), δεν του αδειάζω ένα περίστροφο κλπ
