@ Denis. Οι λύκοι δεν έχουν την "αθωότητα" του σκύλου. Είναι πολύ πιο πονηροί (με την αυτοσυντήρηση σαν πρώτο μέλημα) και καχύποπτοι. Μπορούν πιο εύκολα να ελέγχουν την εκφράσεις του προσώπου τους (παίζουν πολύ καλύτερο "θέατρο") και είναι πάρα πολύ πιο ανεξάρτητοι και έτοιμοι να τρέξουν για επίθεση ή διαφυγή από κίνδυνο.
Τέλος, η #1 διαφορά στη συμπεριφορά τους είναι το ότι ο λύκος έχει πολύ πιο έντονες αντιδράσεις σε όλα (με ότι συνεπάγεται). Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις σ'αυτό, αλλά είναι η πιο μεγάλη διαφορά τους. Μεγαλώνεις λύκο και όλα μέλι γάλα κι ένα ωραίο πρωί παραπατάς και πέφτεις και σε αρπάζει κατ'ευθείαν στο κεφάλι.
Δεν υπάρχει τέτοιο "prey drive" σε κανέναν σκύλο...
Μια φίλη στην Αμερική με 85% λύκο (το υπόλοιπο ήταν Μάλαμιουτ) έκανε κόρη.
Δεν λέω "υβρίδιο" γιατί επιστημονικά δεν είναι υβρίδια αυτό τα ζώα. Τα υβρίδια δεν κάνουν γόνιμους απογώνους (πχ. το μουλάρι).
Της είπα να δώσει το ζώο (4 ετών θηλυκό) μα επέμενε πως δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. "Ούτε που το κοιτάζει το μωρό!" μου είπε όλο χαρά. "Oh Shit." της απάντησα -αυτό είναι το χειρότερο. Τελείως αποφασισμένη κι ώριμη συμπεριφορά.
Δεν κοίταξε το μωρό ποτέ μα ποτέ μέχρι που εκείνο άρχισε να μπουσουλάει μια μέρα και η "85% λύκαινα" το άρπαξε από το κεφάλι (το έσωσαν ως δια μαγείας το παιδί).
Η φίλη μου μου είπε αμέσως μετά: "'Ολους τους μήνες που εγώ πίστευα πως της είναι αδιάφορο το μωρό, αυτή το ΚΥΝΗΓΟΥΣΕ. " Περίμενε με την ανεξάντλητη υπομονή του λύκου, την κατάληλη στιγμή. Αυτό κι αν είναι καλό "θέατρο".
Κάθε λύκος, τον χειμώνα του 3ου χρόνου ζωής του πρέπει να αποφασίσει εάν 1) θα μείνει στην αγέλη (ως έχει) ή 2) θα πάει για Α θέση ή 3) θα πάει για Α θέση άλλης αγέλης. Οι άνθρωποι που μεγαλώνουν λύκους τα βρίσκουν ιδιαίτερα σκούρα τότε.
Επίσης, ο λύκος για ν'αποδεχτεί (έστω προσωρινά) τους ανθρώπους ώς οικογένειά του, πρέπει να απομακρυνθεί από την φυσική του οικογένεια μέχρι 22-25 ημερών. Μετά είναι παρα πολύ δύσκολο γι' αυτόν (να ζεί κοντά σε άνθρωπο).
Ο σκύλος έχει πολύ μεγαλύτερο "παράθυρο" (μερικούς μήνες) άλλα και πάλι μπορεί να έχει και της 2 οικογένειες μια χαρά. Μόνο όταν δεν έχει δει άνθρωπο ποτέ για τους πρώτους μήνες του μένει σοβαρό πρόβλημα.
Έχουν γίνει αρκετά πειράματα σε κουτάβια (και τον δύο ζώων) στο θέμα αυτό.
Επίσης, οι επιστήμονες γενικώς πιστεύουν πως ο σκύλος δεν κατάγεται από απλούς λύκους, αλλά τους πιο "ανώριμους" της κάθε περιοχής (special needs wolves
) γιατί έχουν συμπεριφορές οι ενήλικοι σκύλοι σχεδόν ίδιες με τους νεαρούς σε ηλικία λύκους (κι όχι τους ενήλικες).
Έχω παίξει με καθαρόαιμους λύκους στην Ιντιάννα στις ΗΠΑ και συμφωνώ απόλυτα με αυτό το πόρισμα.
Η λύκοι με τους οποίους έπαιζα ήταν τελείως μεγαλωμένοι από ανθρώπους (ζουσαν όμως σε εθνικό δρυμό σε αγέλες περίπου ελεύθεροι) κι ήταν πολύ εξοικιωμένοι.
Παρ' όλα αυτά, ενδιαφερόντουσαν για μένα με τελείως διαφορετικό τρόπο (κι ας ήταν αρκετά φιλικοί μαζί μου οι περισσότεροι). Είχαν εμμονές με τα πράγματά μου (αναπτύρα, κλειδιά) κι έντονη ανάγκη οι αρσενικοί Α να μου δείξουν τη "σύζηγο".
Οι κλεφτές ματιές έπεφταν σύννεφο (έκαναν ότι ήταν αδιάφοροι, αλλά ανάλυαν την κάθε μου κίνηση και λέξη). ΔΕΝ έμοιαζαν με σκύλους.
